Öz
Kompozitlerden önce ön dişlerin restorasyonunda önceleri silikat dolgular daha sonra Otopolimerizan akrilatlar kullanılmıştır.
Saf anorganik maddelerden oluşan silikat dolgular estetik bakımından büyük üstünlük göstermişlerse de zamanla pulpa damarlarında harabiyet ve hücre dejenerasyonu, daha sonra da pulpada aseptik nekroza sebep oldukları görülmüştür. Ayrıca yeter derecede dayanıklı olmadıkları ve kontraksiyon meydana gelmesi bu dolgu maddesi için büyük sakınca teşkil etmektedir.
Akrilik dolgu maddeleri ise 1940-1941 yıllarında, önceleri protez malzemesi daha sonra geliştirilerek dolgu maddesi olarak diş tababetinde kullanılmaya başlanılmıştır. Bunların esas maddesi «Methylmethacrylate» dir. Başlangıçta silikatlardan üstün olacağı ümit edilmişsede, zamanla ultraviyolenin dolgunun rengini bozduğu ve pulpaya zararlı tesirler yaptığı görülmüş ve tekrar silikatlara dönüş olmuştur.
Her iki dolgu maddesinin bu sakıncalarını gören araştırmacılar ön dişlerde kullanılabilecek yeni dolgu maddeleri üzerinde çalışmalara başlamışlardır.
Anahtar Kelimeler
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Derlemeler / Reviews |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 25 Haziran 2013 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 1977 Cilt: 11 Sayı: 4 |
Kaynak Göster
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.