Üniversite Hastanesi Üçüncü Basamak Yoğun Bakım Ünitelerindeki Çocuklarda Beyin Ölümlerinin İncelenmesi; İnsidans, Etiyoloji ve Organ Bağışı

Yıl 2020, Cilt: 8 Sayı: 2, 33 - 37, 31.08.2020

Resul Yılmaz Gözde Bilginer İnci Kara Fatma Yeşildaş

Öz

Amaç: Hastanemiz yoğun bakım ünitelerinde (YBÜ) son 5 yılda saptanan çocuk beyin ölümü olgularının retrospektif olarak incelenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2016- Eylül 2020 tarihleri arasında beyin ölümü tanısı konulmuş olguların arşiv kayıtları incelendi, olguların demografik özellikleri, tanıları, yatış süreleri, ek test ve apne testi, aile ile görüşme olup olmadığı ve sonucu, kalbin durma süresi ve hangi yoğun bakım ünitesinde yattığına dair bilgiler kayıt edildi.
Bulgular: Beyin ölümü tanısı olan 29 olgunun12’sinin (%41,4) kadın, 17’sinin (%58,6) erkek olduğu ve ortalama yaşlarının 83,72 ay olduğu tespit edilmiştir. Yoğun bakım ünitesine yatış tanıları beş grupta incelenmiştir. En sık %34,5 oranla beyinde kitle sonrası beyin ölümü gerçekleştiği tespit edilmiştir. Apne testi yapılan 8 hastanın 2’sinde komplikasyonlar nedeniyle test tamamlanamamıştır. Olguların hepsinde tanıyı desteklemek için radyolojik görüntüleme yöntemleri kullanılmış olup ek test yapılan olguların tamamında beyin bilgisayarlı tomografi anjiyografi yapılmıştır. Hastaların hastane yatış süreleri ortalama 7,34 gün (min. =2gün, max. =60 gün) olarak belirlenmiştir. Hastaların yatırıldıkları yoğun bakım üniteleri sırasıyla Pediatri YBÜ (%41,4), Reanimasyon YBÜ (%34,5), Beyin ve Sinir Cerrahi YBÜ (%20,7) ve yenidoğan YBÜ (%3,4) idi. Hastaların beyin ölümü tanısı aldıktan sonra kalbin durması için geçen süre ortalama 35,11 saat olarak tespit edilmiştir. Beyin ölümü tanısı olan hastaların birisi hariç kalan hastaların tümünün ailesiyle görüşme yapılmıştır. Görüşülen ailelerden sadece 2’si organ bağışı için donör olmayı kabul etmiştir. Organ donörü onayı verilen hastaların 1’inde organlarının organ nakline uygunsuzluğu nedeniyle bağışı yapılamamıştır. Uygun olan bir hastadan kalp, karaciğer, böbrek ve akciğerleri nakil için alınmıştır.
Sonuç: Çocuk hastalardan organ bağışı oranları yetişkinlerden daha düşüktür. Beyin ölümü olgularının insidansı ve etiyolojilerinin bilinmesi ve beyin ölümü klinik tanısının en kısa sürede konulması gerekmektedir. Eğitimli ve deneyimli bir organ nakli koordinatörü tarafından yapılacak aile görüşmeleri ile organ bağışının önemi vurgulanıp bağış oranları arttırılmaya çalışılmalıdır.

Anahtar Kelimeler

beyin ölümü, organ bağışı, yoğun bakım ünitesi, donör, çocuk

Investigation of Brain Deaths in Children in University Hospital Tertiary Intensive Care Units; Incidence, Etiology and Organ Donation

Öz

Objective: We aimed to retrospectively investigate pediatric brain death cases detected in the intensive care units (ICU) of our hospital in the last 5 years.
Material and Methods: Archive records of cases diagnosed with brain death between January 2016 and September 2020 were reviewed. The demographic characteristics of the patients, their diagnoses, length of hospitalization, additional test and apnea test, whether there was a meeting with the family and the result, the cardiac arrest time and information about the intensive care unit in which they were hospitalized were recorded.
Results: It was determined that 12 (41.4%) of 29 cases with brain death were female, 17 (58.6%) were male and their mean age was 83.72 months. Intensive care unit admission diagnoses were analyzed in five groups. It was found that brain death occurs after a brain mass, most frequently in 34.5% of the cases. In 2 of 8 patients who had an apnea test, the test could not be completed due to complications. Radiological imaging methods were used to support the diagnosis in all of the cases, and brain computed tomography angiography was performed in all of the patients who had additional tests. The hospitalization period of the patients was determined as an average of 7.34 days (min. = 2 days, max. = 60 days). The intensive care units where the patients were hospitalized were respectively Pediatrics ICU (41.4%), Reanimation ICU (34.5%), Brain and Neurosurgery ICU (20.7%) and neonatal ICU (3.4%). The average time it takes for cardiac arrest after the diagnosis of brain death was 35.11 hours. The families of all patients with a diagnosis of brain death, except one, were interviewed. Only 2 of the families interviewed agreed to be donors for organ donation. In 1 of the patients whose organ donor approval was given, donation could not be made due to the incompatibility of their organs for transplantation. Heart, liver, kidney and lungs were taken from a suitable patient for transplant.
Conclusion: Organ donation rates from pediatric patients are lower than adults. The incidence and etiology of brain death cases should be known and the clinical diagnosis of brain death should be made as soon as possible. Family interviews to be held by a trained and experienced organ transplant coordinator should emphasize the importance of organ donation and try to increase donation rates.

Anahtar Kelimeler

brain death, organ donation, intensive care unit, donor, child

Kaynakça

• 1. Gazete TR. Organ ve Doku Nakli Hizmetleri Yönetmeliği. 01 Şubat 2012. Resmi Gazete Sayısı. 2012;28191.
• 2. Sucu A, Tolunay O, Çelik T, Kahveci B, Celiloğlu C, Özdemir U, et al. Çocuk Yoğun Bakımda Beyin Ölümü Tanısı Konulan Hastaların Değerlendirilmesi. J Pediatr Emerg Intensive Care Med. 2018;5:59-63.
• 3. Öksüz H, Arslan M, Gişi G, Doğu B, Gökçe M, Yavuz C, et al. Hastanemiz Cerrahi Yoğun Bakım Ünitesindeki 2010-2013 Yılları Arasındaki Beyin Ölümü Bildirimleri. Sinir Sistemi Cerrahisi Dergisi. 2014;4(1):45-50.
• 4. Karasu D, Yilmaz C, Karaduman İ, Pekel NB. Beyin Ölümü Olgularının Retrospektif Analizi/Retrospective Analysis of Patients with Brain Death. Dahili ve Cerrahi Bilimler Yogun Bakim Dergisi. 2015;6(2):23-6.
• 5. Arsava E, Demirkaya S, Dora B, Giray S, Gökçe M, Güler A. Beyin Ölümü Tanı Kılavuzu. Türk Nöroloji Dergisi. 2014;20:101-4.
• 6. Yener N, Paksu MŞ, Köksoy Ö. Brain Death in Children: Incidence, Donation Rates, and the Occurrence of Central Diabetes Insipidus. The Journal of Critical Care Medicine. 2018;4(1):12-6.
• 7. Gençpinar P, Dursun O, Tekgüç H, Ünal A, Haspolat S, Duman Ö. Pediatric Brain Death: Experience of a Single Center/Pediatrik Beyin Ölümü Tek-Merkezli Çalisma. Türkiye Klinikleri Tip Bilimleri Dergisi. 2015;35(2):60.
• 8. Öztürk NY, Girgin FI, Birtan D, Cinel I. Exploring brain death at a tertiary Pediatric Intensive Care Unit in Turkey; Incidence, etiology and organ donation. Cocuk Acil ve Yogun Bakım. 2016;3(1):11.
• 9. GÜZELDAĞ S. Erişkin beyin ölümü olgularının retrospektif analizi [Tıpta Uzmanlık Tezi]: Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi; 2012.
• 10. Kurumu Tİ. Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi Sonuçları, 2019; 2019.
• 11. Staworn D, Lewison L, Marks J, Turner G, Levin D. Brain death in pediatric intensive care unit patients: incidence, primary diagnosis, and the clinical occurrence of Turner's triad. Critical care medicine. 1994;22(8):1301-5.
• 12. Joffe AR, Shemie SD, Farrell C, Hutchison J, McCarthy-Tamblyn L. Brain death in Canadian PICUs: demographics, timing, and irreversibility. Pediatric Critical Care Medicine. 2013;14(1):1-9.
• 13. Gotay-Cruz F, Fernández-Seín A. Pediatric experience with brain death determination. Puerto Rico health sciences journal. 2013;21(1).
• 14. Goh AT, Mok Q. Clinical course and determination of brainstem death in a children's hospital. Acta paediatrica. 2004;93(1):47-52.
• 15. Ruiz-García M, Gonzalez-Astiazarán A, Collado-Corona MA, Rueda-Franco F, Sosa-de-Martínez C. Brain death in children: clinical, neurophysiological and radioisotopic angiography findings in 125 patients. Child's Nervous System. 2000;16(1):40-6.
• 16. Lago PM, Piva J, Garcia PC, Troster E, Bousso A, Sarno MO, et al. Brain death: medical management in seven Brazilian pediatric intensive care units. Jornal de pediatria. 2007;83(2):133-40.
• 17. Wijdicks EF, Rabinstein AA, Manno EM, Atkinson JD. Pronouncing brain death: contemporary practice and safety of the apnea test. Neurology. 2008;71(16):1240-4.
• 18. Saposnik G, Rizzo G, Vega A, Sabbatiello R, Deluca JL. Problems associated with the apnea test in the diagnosis of brain death. Neurology India. 2004;52(3):342.
• 19. Welschehold S, Boor S, Reuland K, Thömke F, Kerz T, Reuland A, et al. Technical aids in the diagnosis of brain death: a comparison of SEP, AEP, EEG, TCD and CT angiography. Deutsches Ärzteblatt International. 2012;109(39):624.
• 20. Facco E, Munari M, Gallo F, Volpin S, Behr A, Baratto F, et al. Role of short latency evoked potentials in the diagnosis of brain death. Clinical Neurophysiology. 2002;113(11):1855-66.
• 21. Kramer AH. Ancillary testing in brain death. Seminars in neurology; 2015: Thieme Medical Publishers; 2015. p. 125-38.
• 22. Battal M, Horoz A, Karatepe O, Çitgez B. Beyin ölümü tespitinde araştırma hastanesi deneyimi. Şişli Etfal Tıp Bülteni. 2013;47(2):59-62.