Bu çalışmanın amacı çalışan öznel iyi oluşunun yordayıcısı olarak
örgütsel çatışma kültürünün incelenmesidir. Gelfand ve
arkadaşlarının (2008) önerdiği makro çatışma kültürü tipolojisi
temel alınarak dört farklı kültür ele alınmıştır; Zorlayıcı kültür,
İşbirliği kültürü, Kaçınmacı kültür ve Pasif-agresif kültür. Çalışan
öznel iyi oluşunu ölçmek için işteki olumlu duygulanım, işteki
olumsuz duygulanım ve iş doyumu kavramları kullanılmıştır.
Araştırmanın katılımcılarını bir devlet üniversitesinde görev
yapan 388 personel oluşturmaktadır. Yürütülen bir dizi standart
çoklu regresyon analizi bulgularına göre işteki olumlu duygulanım
işbirliği çatışma kültürü tarafından yordanmaktadır (açıklanan
varyans %24); işbirliği kültürü arttıkça çalışanların işte
deneyimledikleri olumlu duygular da artma eğilimindedir. İşteki
olumsuz duygulanımı ise pasif-agresif çatışma kültürü
yordamaktadır (açıklanan varyans %33); birimdeki pasif-agresif
kültür arttıkça çalışanlar daha fazla olumsuz duygular tecrübe
etmektedirler. İş doyumu ise işbirliği kültürü ve kısmen pasifagresif kültür tarafından yordanmaktadır (açıklanan varyans
%38). İşbirliği kültürü arttıkça ve pasif-agresif kültür azaldıkça,
çalışanların iş doyumları artma eğilimindedir. Ek olarak yürütülen
tekrarlı varyans analizi sonucunda kültür boyutları arasında
anlamlı fark olduğu tespit edilmiştir. Yürütülen Bonferrroni ikili
karşılaştırma bulgularına göre katılımcı grubunda zorlayıcı kültür
anlamlı düzeyde diğer kültürlerden daha yaygın iken, işbirliği
kültürüne ise istatistiksel olarak anlamlı düzeyde diğer
kültürlerden daha az rastlanmaktadır. Bu bulgular ışığında örgüt
yöneticilerinin işbirliği kültürünü teşvik etmek ve pasif-agresif
davranışlarla baş etmek için yapabilecekleri tartışılmaktadır.
Örgütsel Çatışma Kültürü İşbirliği Kültürü Pasif-Agresif Kültür
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Örgütsel Değişim ve Gelişim |
Bölüm | Araştırma Makaleleri |
Yazarlar | |
Yayımlanma Tarihi | 2 Ocak 2022 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2022 Cilt: 13 Sayı: 1 |