Reproduction and Uncertainty of Borders in Contemporary Visual Art by Following Benjamin and Adorno’s Footsteps

Yıl 2020, Cilt: 29 Sayı: 2, 679 - 705, 16.11.2020

Arzu Bayar

https://doi.org/10.29135/std.701597

Cited By: 2

Öz

No matter how we describe the name of the age we are in, it is not possible to deny that there is a bit of reproduction and repetition in every field today. The visual regime of the contemporary period takes place in a sense through the ideology of reproducing what exists. In this context, the productions of the most important thinkers, Walter Benjamin and Theodor Adorno are determined as the origin point, and after about eighty years, a discussion is made about the point where the subject has reached today. If we consider communication as a socialization process, analyzing the last period of art, which is one of the sub-systems of this process, becomes important for understanding socialization itself. Therefore, case studies selected from the last hundred years of contemporary visual artworks are discussed in the context of reproduction. In addition to the repetitive capacity of contemporary art, shocking and aggression are also considered as one important convention. Concerning this, the uncertainty of the borders is tried to be evaluated in the context of reflections of these in contemporary visual arts by considering both globalization and fluidization of fixed norms. The study is structured both contextually and formally, inspired by the work of Benjamin and Adorno. As can be seen, the work itself is a self-reflexive reproduction. Desired; instead of making an objective and general descriptive classification, it is to try to reach their original context by analyzing samples in terms of their sociality like Benjamin. In the theoretical part, it is a topic of discussion on theoretical and artworks from Dadaism to Fluxus art, from Pop art to Conceptual art. Following this episode, which is dealt with in a historical materialist retrospective, is the art of appropriation Jeff Koons and Appropriation? / Case? the exhibition is examined. Under the title of the ontological ambiguity of the work of art, Tracey Emin’s work named My Bed has been scrutinized. Sherrie Levine’s work named After Walker Evans, Richard Prince’s controversial works, and Ahmet Güneştekin’s work of Chamber of Immortality are treated as repetition and appropriation. Under the title of shocking and aggression, Serkan Özkaya’s David statue, Damien Hirst’s The Physical Impossibility of Death in the Mind of Someone Living, and Pınar Yolaçan’s Perishables are examined. This article, which tries to reach a more general perspective to the point where contemporary visual arts have come, tries to follow the traces of Benjamin and Adorno by underlining the blurring of the borders. It would not be wrong to say that the ideology of copying in daily life displays a similar appearance in the art market. On the other hand, those that have the core of creating a shocking effect are certainly effective in terms of attracting attention, just like the repeated ones. However, this does not mean that every striking work reaches its aesthetically definitive point. Koons’ repetitive works and Hirst’s shocking works receive a similar acceptance in the art market, and this acceptance reveals the dominance of a highly differentiated aesthetic understanding, mostly determined by the exchange value of the work. As a result, we can say that in the context of the uncertainty of the borders, it gets democratized by getting rid of its class hegemony, and it becomes monotonous by massifying.

Anahtar Kelimeler

contemporary art, visual culture, appropriation, reproduction

Çağdaş Görsel Sanatta Yeniden Üretim ve Sınırların Belirsizliğini Benjamin ve Adorno’nun İzinden Sürmek

Öz

İçinde bulunduğumuz çağın adını nasıl nitelendirirsek nitelendirelim, günümüzde her alanda bir parça yeniden üretim ve tekrarlama olduğunu inkâr etmemiz mümkün değildir. Çağdaş dönemin görsel rejimi, bir anlamda var olanı yeniden üretme ideolojisi üzerinden gerçekleşir. Bu bağlamda en önemli düşünürlerden Walter Benjamin ve Theodor Adorno’nun yeniden üretim yazıları başlangıç noktası olarak belirlenerek, aradan geçen yaklaşık seksen yılın ardından konunun günümüzde hangi noktaya geldiğine dair bir tartışma yapılmaktadır. İletişimi bir toplumsallaşma süreci olarak ele alırsak, bu sürecin alt sistemlerinden biri olan sanatın son dönemini tahlil etmek toplumsallaşmanın kendisini anlama adına önem kazanır. Dolayısıyla çalışmada çağdaş görsel sanat yapıtlarının son yüz yılından seçilen örnek çalışmalar, yeniden üretim bağlamında tartışılmaktadır. Çağdaş sanatın tekrarlama kapasitesinin yanı sıra, şok edicilik ve agresyon da önemli konvansiyonlardan biri olarak incelenmektedir. Bununla ilintili olarak gerek global düzeyde küreselleşme üzerinden gerekse sabit normların akışkanlaşması üzerinden düşünülerek, bunların çağdaş görsel sanatlardaki yansımaları bağlamında sınırların belirsizliği değerlendirilmeye çalışılmaktadır. Çalışma hem içerik hem de biçimsel olarak Benjamin’in ve Adorno’nun çalışmalarından ilham alarak yapılandırılmaya çalışılmaktadır. Görülebileceği gibi, çalışmanın bizatihi kendisi de self-refleksif bir şekilde yeniden üretim hakkında bir yeniden üretimdir. Arzulanan; nesnel ve genele dair betimleyici bir tasnifleme yapmak yerine, tıpkı Benjamin gibi numuneleri toplumsallıkları açısından analiz ederek, onların asıl bağlamlarına ulaşmaya çalışmaktır.

Anahtar Kelimeler

Yeniden Üretim, kendine mal etme, temellük, çağdaş sanat, reprodüksiyon

Kaynakça

• Adorno, T. W. (1938). On the Fetish Character in Music and the Regression of Listening. URL:https://yaleunion.org/secret/Adorno-On-the-Fetish-Character-in-Music-and-the-Regression-of-Listening.pdf [Erişim: Mart 2020]
• Artun, A. (2017). Kitsch’in Sanatı Zehirlemesi: Jeff Koons Vakası. Skop. URL: http://www.e-skop.com/skopbulten/kitschin-sanati-zehirlemesi-jeff-koons-vakasi/3346 [Erişim: Ocak 2020]
• Baudrillard, J. (2010). Sanat Komplosu. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Bauman, Z. ve Lyon, D. (2013). Akışkan Gözetim. İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• Benjamin, W. (2016a). Tekniğin Olanaklarıyla Yeniden Üretilebildiği Çağda Sanat Yapıtı. Pasajlar içinde. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Benjamin, W. (2016a). Tarih Kavramı Üzerine. Pasajlar içinde. İstanbul: Yapı Kredi Yayınları.
• Benjamin, W. (2016b). Parıltılar. İstanbul: Belge Yayınları.
• Bloch, E. Lukács, G. Brecht, B. Benjamin, W. ve Adorno, T. (1985). Estetik ve Politika, (Çev: Ünsal Oskay). İstanbul: Eleştiri Yayınevi.
• Bourdieu, P. ve Darbel, A. (2011). Sanat Sevdası, Avrupa Sanat Müzeleri ve Ziyaretçi Kitlesi. İstanbul: Metis Yayınları.
• Brooklyn Museum, (2015). Pinar Yolacan. URL: https://www.brooklynmuseum.org/eascfa/about/feminist_art_base/pinar-yolacan [Erişim: Ocak 2020]
• Brüger, P. (2004). Avangard Kuramı. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Crary, J. (2015). Gözlemcinin Teknikleri. İstanbul: Metis Yayınları.
• Deleuze, G. (2017). Fark ve Tekrar. İstanbul: Norgunk Yayınları.
• Drucker, J. (2005). Sweet Dreams: Contemporary Art and Complicity’den aktaran, Artun, A. URL: http://www.aliartun.com/yazilar/kitsch-pop-ve-elestirinin-anlamsizlasmasi/ [Erişim: Ocak 2020]
• Google Arts and Culture, (2019). Top Experts Answer the Big Questions About Contemporary Art. URL:https://artsandculture.google.com/theme/KAKSbNmaohvxI [Êrişim: Aralık 2019]
• Gül Durukan, S. N. - Renkçi Taştan, T. ve Önel Kurt, E. (2017). İstanbul’da Kamusal Alanda Sergilenmiş Enstalasyonlara İlişkin Envanter Çalışması (1990-2015). İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi (6/8), 38-72.
• Habertürk. (2018, Temmuz 7). Razı olunmuş intihali deşifre eden bir sergi: Hal mi? İntihal mi? URL: https://www.haberturk.com/yazarlar/serfiraz-ergun-2502/2047465-razi-olunmus-intihali-desifre-eden-bir-sergi-hal-mi-intihal-mi# [Erişim: Ocak 2020]
• Hürriyet. (2005, Eylül 12). “Davut”, Bienal’i göremedi. URL: http://www.hurriyet.com.tr/gundem/davut-bienali-goremedi-38766108 [Erişim: Aralık 2019]
• Jay, M. (2001). Adorno, (Çev: Ünsal Oskay). İstanbul: Der Yayınları.
• Kandinsky, W. (2010). Sanatta Ruhsallık Üzerine. İstanbul: Altıkırkbeş Yayınları.
• Kejanlıoğlu, B. (2005). Frankfurt Okulu’nun Eleştirel Bir Uğrağı: İletişim ve Medya. Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
• Koca, B. ve Selvi, Y. (2017). Modernizm ve Postmodernizm Sürecinde Bir Alıntılama Biçimi Olarak Temellük. Yedi: Sanat, Tasarım ve Bilim Dergisi, 18, 31-50.
• Kunzru, H. (2012). Damien Hirst ve Sanat Piyasasındaki Büyük Soygun. Skop. URL: http://www.e-skop.com/skopbulten/damien-hirst-ve-sanat-piyasasindaki-buyuk-soygun/607 [Erişim: Ocak 2020]
• Kuspit, D. (2006). Sanatın Sonu. İstanbul: Metis Yayınları.
• Löwenthal, L. (2017). Edebiyat, Popüler Kültür ve Toplum, (Çev: Beybin Kejanlıoğlu). İstanbul: Metis Yayınları.
• Maciunas, G. (1964). Tomas Schmit’e Mektup’tan aktaran, Antmen, A. (2009), 20. Yüzyıl Batı Sanatında Akımlar. İstanbul: Sel Yayıncılık.
• Museo del Prado. (2015). Velázquez, Diego Rodríguez de Silva y. Las Meninas. (1656). URL: https://www.museodelprado.es/en/the-collection/art-work/las-meninas/9fdc7800-9ade-48b0-ab8b-edee94ea877f [Erişim: Temmuz 2020]
• Pablopicasso.org. Pablo Picasso. Las Meninas. (1957). URL: https://www.pablopicasso.org/las-meninas.jsp [Erişim: Temmuz 2020]
• Pınar Yolaçan Sergi Fotoğrafları. (2015). URL: http://www.shaliniganendra.com/wp-content/uploads/2018/11/Pinar-Yolacan-Turkey-2015-Residency-.pdf [Erişim: Ocak 2020]
• Sabah. (2018, Eylül 19). ABD’li sanatçıdan aşırı ilham almış! URL: https://www.sabah.com.tr/yazarlar/gunaydin/cankurt/2018/09/19/abdli-sanatcidan-asiri-ilham-almis [Erişim: Aralık 2019]
• Skopbülten. (2018). Temellük Sanatı ve İntihal. URL: http://www.e-skop.com/skopbulten/temelluk-sanati-ve-intihal/3638 [Erişim: Ocak 2020]
• Şahin, D. (2013). Postmodernizm ve Fotoğraf. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 255-263.
• The Metropolitan Museum of Art. After Walker Evans:4. URL: https://www.metmuseum.org/art/collection/search/267214 [Erişim: Ocak 2020]
• Türk, A. ve Akkol, N. (2010). Tracey Emin’in Günümüz Sanatındaki Yeri ve İşlerinin Değerlendirilmesi. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2, 105-120.
• Yılmaz, M. (2013). Modernden Postmoderne Sanat. Ankara: Ütopya Yayınevi.