The condition of family medicine practices in the Doğankent health, training and research region

Yıl 2014, Cilt: 12 Sayı: 2, 91 - 99, 22.08.2014

Ferdi Tanır

https://doi.org/10.20518/thsd.72068

Cited By: 3

Öz

Objective: The primary objective of health care services is to protect and improve the health of individuals and populations. The most important facility ensuring this objective is provided by healthcare services. For this objective, basic healthcare services in Turkey have been rearranged on the basis of family medicine practices. This study was planned to evaluate of the family medicine practices for both users and servers in the rural area of Adana Province. Method: The data were collected between April and September 2011, face-to-face, from 43 healthcare personnel at primary health care services and from 543 adult patients residing in the Doğankent Health, Training and Research Region in Adana Province. Results: The users applying for healthcare healthcare services reported that their reasons were as follows: medical examination 44.0%, prescription, 43.5%. They also stated that the advantages of using the service were: encountering the same personnel, obtaining the prescription for the medications they demanded applying to all hospitals without referral. The disadvantage was unavailability of healthcare outside of official working hours. Personnel of family health centers reported that they were mostly satisfied the working atmosphere and salaries while they complained about their working conditions. Seventy-seven percent of the community health care centers personnel complained that they were ignored by the new system. Conclusion: Health care users are not able to receive service out of working hours and also pay for each medical examination. Primary health care services should be continuous and free of charge. 

Anahtar Kelimeler

Family medicine, primary health care, satisfaction, family health center, rural area

Aile hekimliği uygulamalarının Doğankent sağlık, eğitim ve araştırma bölgesindeki durumu

Öz

Amaç: Sağlık hizmetlerinin temel amacı, kişilerin ve toplumun sağlığının korunması ve geliştirilmesidir. Bunları sağlayacak en önemli araç, sağlık hizmeti sunumudur. Bu amaçla Türkiye’deki temel sağlık hizmetleri, aile hekimliği uygulamaları temelinde yeniden düzenlenmiştir. Bu çalışma, Adana ili kırsalında, aile hekimliği uygulamalarını hizmeti alanlar ve sunanlar açısından değerlendirmek amacıyla planlanmıştır. Yöntem: Veriler, Adana ili Doğankent sağlık, eğitim ve araştırma bölgesindeki kırsal alanda birinci basamak sağlık hizmetinden yararlanan 543 erişkin ile hizmeti sunan 43 sağlık personelinden Nisan-Eylül 2011 tarihlerinde yüz yüze görüşmeyle toplanmıştır. Bulgular: Hizmeti alanlar %44.0 muayene, %43.5 reçete yazdırmak için başvurduklarını bildirmişlerdir. Sürekli aynı kişilerden hizmet almalarını, her ilacı reçeteye yazdırabilmelerini, her eczaneden ilaç alımını ve sevksiz her yere gidebilmelerini avantaj, mesai dışı hizmet alamamalarını ise dezavantaj olarak nitelemişlerdir. ASM çalışanları çalışma ortamı ve ücretlerinden büyük oranda memnun oldukları belirtmiş, bunun yanında çalışma koşulları ile ilgili bazı yakınmalarda bulunmuşlardır. TSM çalışanlarının %77’si, genel olarak bu yeni sistemde kendilerine değer verilmediğinden yakınmışlardır. Sonuç: Sağlık hizmeti kullanıcıları, mesai dışı sağlık hizmeti alamamakta ve her muayenede para ödemektedir. Birinci basamak sağlık hizmetleri, kesintisiz ve tamamen ücretsiz olarak sunulmalıdır. 

Anahtar Kelimeler

Aile hekimliği, temel sağlık hizmeti, memnuniyet, aile sağlığı merkezi, kırsal bölge

Kaynakça

• Klein R. Health care reform: The global search for Utopia. BMJ 1993; 307(3):752.
• Collins C, Hunter D.J, Green A. Health sector reform and the interpretation of policy context. Health Policy 1999;(47):69- 83.
• Keyder Ç, Üstündağ N, Ağartan T, Yoltar Ç. Avrupa’da ve Türkiye’de Sağlık Politikaları. İstanbul: İletişim Yayınları; 2007. s:15-52.
• Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesi Hakkında Kanun. 12.01.961 Tarih ve 10705 Sayılı Resmi Gazete. Kanun No: 224.
• Sağlık Hizmetleri Temel Kanunu. 15.05.1987 tarih ve 19461 Sayılı Resmi Gazete. Kanun No:3359.
• Sağlıkta Dönüşüm Programı. T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara, Aralık 2003, s.24-37.
• Aile Hekimliği Türkiye Modeli (Ed. S. Aydın), T.C. Sağlık Bakanlığı, Ankara, 2004.
• Aile Hekimliği Pilot Uygulaması Hakkında Kanun. 09.12.2004 Tarih ve 25665 Sayılı Resmi Gazete. Kanun No:5258.
• Yıldırım H, Tarcan M. Karşılaştırmalı Sağlık Sistemleri: Türkiye için çıkarılacak dersler. I. Ulusal Sağlık İdaresi Kongresi, Ankara, 20-21 Mayıs 2000.
• OECD-WB. OECD Sağlık Sistemleri İncelemeleri-Türkiye. Publishing, 2008. Ankara:
• OECD 11. Sargutan AE. Sağlık Sektörü ve Sağlık Sistemlerinin Yapısı, Hacettepe Sağlık İdaresi Dergisi, 2005;8(3):400-428.
• Ateş M. Sağlık Sistemleri. İstanbul: Beta Yayınları, 2011.
• Akbaba M, Nazlıcan E. Doğankent S.E.A. Bölgesi Raporu, Adana, 2009.
• T.C. Sağlık Bakanlığı. Doğum Öncesi Bakım İzlem Protokolü Genelgesi. AÇSAP Gn. Md., Ankara, 2008.
• Saltuk Demir L. Aile hekimliği uygulamasına, bebek, gebe, köy ve ev ziyaretlerine genel bir bakış. 13.Ulusal Halk Sağlığı Kongresi Bildiri Özet Kitabı, 2010, İzmir. s.72.
• Özdemir AR. Sağlıkta dönüşüm programında aile hekimliği uygulaması ve hasta memnuniyet düzeyi: Kilis örneği. Pamukkale Üniversitesi, Yüksek Lisans Tezi. Denizli, 2012.
• Çetinkaya F, Baykan Z, Naçar M, Öksüzkaya A. Kayseri ilindeki aile hekimlerinin aile hekimliği sistemi ile ilgili düşünceleri ve uygulamaları. 15. Ulusal Halk Sağlığı Kongresi Bildiri Özet Kitabı: 2012, Bursa.
• Özyurt B, Dündar P. Manisa kent merkezinde aile sağlığı birimlerinde çalışan hekim ve aile sağlığı elemanlarının aile hekimliği
• değerlendirmeleri. 13. Ulusal Halk Sağlığı Kongresi Bildiri Özet Kitabı: 2010, İzmir. s. 68. ile
• ilgili 19. Erkman N. Düzce ili aile hekimliği birimlerinde elemanlarının
• hakkındaki görüşleri. 12. Ulusal Halk Sağlığı Kongresi 2008, Ankara. s. 69 aile
• sağlığı sistemi hekimliği
• Sağlık Çalıştayı 2015 Raporu. T.C. Sağlık Bakanlığı Ankara, 2006.
• T.C. Sağlık Bakanlığı. Türkiye Sağlıkta Dönüşüm Programı (SDP) İlerleme Raporu. Ankara, 2008. Yayın No: 749
• Ersöz F. Türkiye ile OECD ülkelerinin sağlık düzeyleri ve sağlık harcamalarının analizi. İstatistikçiler Dergisi 2008;1(2): 95- 104.
• Aile Hekimliği Pilot Uygulaması Kapsamında Sağlık Bakanlığınca Çalıştırılan Personele Yapılacak Ödemeler-Sözleşme Şartları Hakkında Yönetmelik. 30.12.2010, R.G. 27801.
• Alagöz UÖ, Tengilimoğlu D, Ünalan D. Sağlık çalışanları bakış açısı ile sağlık ocağından aile hekimliği sistemine geçiş: Kayseri ili develi ilçesi örneği. 2. Uluslararası Sağlıkta Performans Ve Kalite Kongresi: 2010, Ankara. s.345-359.
• Çetinkaya A, Özmen D, Tunca A. Aile hekimliği uygulaması ile ekip anlayışının yok oluşu. 6. Temel Sağlık Buluşması: 2010, İzmir. s48.
• Öztek Z. Türkiye’de Sağlık Hizmetleri Sorunlar ve Çözümler Raporu. HASUDER. Ankara, 2007.
• Türk Tabipleri Birliği. Sağlıkta Dönüşüm Programından Problemine
• http://www.ttb.org.tr/index.php/Haberler/ sdp-1431.html. Accesed July 15, 2011.