SOCIAL MUNICIPALITY PRACTICES AND PERCEPTİONS AGAINST POVERTY

Yıl 2023, Sayı: 45, 703 - 740, 31.12.2023

Ömer Faruk Bahar Şerife Durmaz

https://doi.org/10.14520/adyusbd.1228455

Cited By: 1

Öz

In this study, the question of how the concept of social municipalism is perceived by its practitioners is sought to be answered by using a qualitative research method that offers the opportunity to analyze a specific phenomenon in depth. In the study, the municipality, which is the local government unit of the district, whose population is relatively lower in socioeconomic income compared to other central districts in Antalya, which receives large numbers of immigrants and where poverty is concentrated, was taken as a sample. Semi-structured interviews were conducted with the staff working in the units that carry out social municipalism practices of the municipality, and the perception of social municipalism, practices, problems experienced, pandemic impact and self-assessments were analyzed using the MAXQDA 2020 program.
In the research outputs, it was observed that the participants understood the concept of social municipalism mostly through social assistance, health practices are predominant, intensive migration is seen as the biggest problem, and the influence of the manager in social municipalism practices is expressed as high. In addition, it has been determined that a human-oriented social municipalism practice is based on and that the pandemic has caused restrictions on practices and activities

Anahtar Kelimeler

Sosyal politika, yoksulluk, sosyal belediyecilik, dezavantajlı gruplar

YOKSULLUĞA YÖNELİK SOSYAL BELEDİYECİLİK UYGULAMALARI VE ALGILARI

Öz

Bu çalışma da sosyal belediyecilik kavramının uygulayıcıları tarafından nasıl algılandığı sorusuna belirli bir olguyu derinlemesine çözümleme imkânı sunan nitel araştırma yöntem kullanılarak cevap aranmaktadır. Araştırmada Antalya’da diğer merkez ilçelere göre halkı göreceli olarak sosyoekonomik açıdan daha düşük gelirli olan, fazlasıyla göç alan ve yoksulluğun yoğunlaştığı merkez ilçesinin yerel yönetim birimi olan ilçe belediyesi örneklem olarak alınmıştır. Belediyenin sosyal belediyecilik uygulamalarını gerçekleştiren birimlerde görevli personelle yarı yapılandırılmış mülakatlar yapılarak sosyal belediyecilik algısı, uygulamalar, yaşanan problemler ve pandemi etkisi ve öz değerlendirmeleri MAXQDA 2020 programı kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırma çıktılarında katılımcıların, sosyal belediyecilik kavramını daha çok yardımlar üzerinden anlamlandırdığı, sağlık uygulamalarının ağırlıklı olduğu, yoğun göçün en büyük sorun olarak görüldüğü ve sosyal belediyecilik uygulamalarında yöneticinin etkisinin yüksek olarak ifade edildiği görülmüştür. Ayrıca insan odaklı bir sosyal belediyecilik uygulamasının temel alındığı ve pandeminin uygulama ve faaliyetlerin kısıtlanmasına neden olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler

Sosyal politika, yoksulluk, sosyal belediyecilik, dezavantajlı gruplar

Kaynakça

• Alan, Ç. ve Güven, A. (2019). Sosyal belediyecilik uygulamaları açısından Eskişehir ve Gaziantep büyükşehir belediyelerinin karşılaştırılması. II. Uluslararası Battalgazi Multidisipliner Çalışmalar Kongresi 15-16-17 Mart 2019, 272-284.
• Alcock Pete, May, M. ve Rowlingson, K. (2011). Sosyal politika kuramlar ve uygulamalar. (Ş. Gökbayrak ve B. Özçelik, Ed.). Ankara: Siyasal Kitabevi.
• Ateş, H. (2009). Sosyal belediyecilik. Çerçeve, 49, 88–95.
• Aygen, M. (2014). Sosyal belediyecilik üzerine bir inceleme: elazığ belediyesi örneği. Fırat Üniversitesi Harput Araştırmaları Dergisi, 1(1), 173–192.
• Berg, B. L. ve Lune, H. (2019). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (A. Arı, Ed.) (4.). Eğitim Yayınevi.
• Berkün, S. (2017). Türkiye’de sosyal belediyecilik anlayışı. e-Şarkiyat İlmi Araştırmaları Dergisi, 9(2), 582–598.
• Blommesteijn, M., Kruis, G., & van Geuns, R. (2012). Dutch municipalities and the implementation of social assistance: Making social assistance work. Local Economy, 27(5-6), 620-628.
• BM. (1998). Statement of commitment of the administrative committee on coordination for action to eradicate poverty. International Organization. New York. doi:10.1017/S0020818300009346
• Çelik, A. (2014). Sosyal belediyecilik anlayışı: Şanlıurfa büyükşehir belediyesi örneği. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(1), 1–20.
• Çevre ve Şehircilik Bakanlığı. (2020). 2019 yılı mahalli idareler genel faaliyet raporu. Ankara.
• Çöpoğlu, M. (2011). Sosyal belediyecilik. Türkiye Belediyeler Birliği İller ve Belediyeler Dergisi, 756, 62–80.
• Çöpoğlu, M. (2014). Sosyal belediyecilik ve sorunları. Çankırı Karatekin Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(2), 223–247.
• Creswell, J. W. (2020). Nitel araştırma yöntemleri beş yaklaşıma göre nitel araştırma ve araştırma deseni. (S. B. Demir ve M. Bütün, Ed.) (5.). Siyasal Kitabevi
• Çıvak, B. ve Sezerel, H. (2018). Araştırma paradigmaları ve turizm yazını. Turizm Akademik Dergisi, 5(1), 1-14.
• DPT. (2001). Sekizinci beş yıllık kalkınma planı gelir dağılımının iyileştirilmesi ve yoksullukla mücadele özel ihtisas komisyonu raporu. Ankara.
• Esen, S. ve Uslu, T. (2021). Smart urban transformation in the context of active cities: evaluation of outdoor exercise parks in different districts of İstanbul in terms of social municipalism. Fenerbahçe Üniversitesi Spor Bilimleri Dergisi, 1(2), 75-92.
• Gölçek, A. G. (2016). Yerel yönetimlerde borçlanma. İller ve Belediyeler Dergisi, 814, 62–68.
• İpek, S. ve Çıplak, B. (2019). Türkiye’ de sosyal belediyecilik ve sosyal bütçe uygulamaları: Çanakkale belediyesi örneği. Yönetim Bilimleri Dergisi, 14(27), 201–215.
• Karataş, Z. (2017). Sosyal bilim araştırmalarında paradigma değişimi: Nitel yaklaşımın yükselişi. Türkiye Sosyal Hizmet Araştırmaları Dergisi, 1(1), 68-86.
• Kesgin, B. (2019). Yoksulluğa yerel müdahale sosyal belediyecilik (2.). Bursa: Ekin Yayınevi.
• Kocaoğlu, M., Aydoğan, C. ve Akkuş, Ö. K. (2017). Türkiye’de sosyal belediyecilik uygulamaları üzerine bir değerlendirme. Siyaset, Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 5(4), 19–22.
• Koç, N. ve Ökmen, M. (2015). Sosyal belediyecilik anlayışı çerçevesinde seçilmiş belediyelerin sosyal bütçelerinin değerlendirilmesi. Maliye Dergisi, 168, 69–84.
• Koçak, O. ve Kavi, E. (2015). Sosyal politika aktörü olarak sosyal girişimci belediyecilik. Hak İş Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 3(6), 26–49.
• Mango, C. F. (2020). El municipio como ente ejecutor de la política social nacional: Argentina Trabaja (2009-2018). Revista iberoamericana de estudios municipales, (22), 93-124.
• Merriam, S. B. (2015). Nitel araştırma desen ve uygulama için bir rehber. (S. Turan, Ed.) (2.). Nobel Akademik Yayıncılık.
• Negiz, N. (2011). Sosyal yardım ve sosyal hizmet faaliyetleri açısından ısparta belediyesi: farkındalık, yararlanma ve değerlendirme açısından bir araştırma. Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(2), 323–341.
• Öztürk, H. ve Gül, H. (2012). Sosyal belediyecilik sosyal devlete ve sosyal haklara bir alternatif mi? . IV. Sosyal Haklar Ulusal Sempozyumu, 205–220.
• Pektaş, E. K. (2010). Türkiye’de sosyal belediyecilik uygulamaları ve temel sorunlar. Akademik İncelemeler Dergisi, 5(1), 4–22. doi:10.17550/aid.29762
• Punch, K. F. (2016). Sosyal araştırmalara giriş nicel ve nitel yaklaşımlar. (E. Türközü, Ed.) (4.). Siyasal Kitabevi.
• Samkar, H., & Alpu, O. (2013). M regression approach for satisfaction of municipality services: the case of Eskisehir. Quality & quantity, 47, 1629-1637.
• Selek Öz, C. ve Yıldırımalp, S. (2009). Türkiye’de kentsel yoksullukla mücadelede sosyal belediyeciliğin rolü. Uluslararası Sosyal Haklar Sempozyumu içinde (ss. 453–463). Antalya: Belediye-İş Yayınları.
• Sezik, M. (2017). Büyükşehirlerin sosyal belediyecilik yaklaşımlarına bir örnek olarak madde bağımlılığı ile mücadele çalışmaları. Bitlis Eren Üniversitesi İktisadi Ve İdari Bilimler Fakültesi Akademik İzdüşüm Dergisi, 2(1), 51–63.
• Strateji ve Bütçe Başkanlığı (SBB)(2020). 2019 yılı genel faaliyet raporu. Ankara.
• Süleyman Demirel Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 18(1), 117–152.
• Şataf, C. ve Taşdelen, S. (2019). Türkiye’de sosyal belediyecilik faaliyetleri çerçevesinde antalya büyükşehir belediyesi örneği. Ekonomi Bilimleri Dergisi, 11(1).
• Şengün, E. ve Akman, Ç. (2020). Türkiye’de sosyal belediyecilik (1.). Nobel Yayın Dağıtım.
• Tekindal, M. ve Uğuz Arsu, Ş. (2020). Nitel araştırma yöntemi olarak fenomenolojik yaklaşımın kapsamı ve sürecine yönelik bir derleme. Ufkun Ötesi Bilim Dergisi, 20 (1), 153- 182.
• Toprak, D. ve Şataf, C. (2009). Türkiye’de yerel yönetimler reformu çerçevesinde sosyal belediyecilik yaklaşımı. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 1(1), 11–24.
• Uçaktürk, A., Uçaktürk, T. ve Özkan, M. (2008). Yerel yönetimlerde sosyal sorumluluk bağlamında sosyal belediyecilik: biga belediyesi örneği. VI. Uluslararası Sivil Toplum Kuruluşları Kongresi.
• Yaman, M. (2014). Sosyal devlet ve sosyal belediyecilikte yaşanan dönüşüm: kütahya belediyesi örneği. Akademik Bakış Dergisi, Mart-Nisan (42), 1–22.
• Yaylı, H. (2009). Türkiye’de belediyelerin kent yoksulluğu ile mücadele politikalarının değerlendirilmesine yönelik bir araştırma: kırıkkale belediyesi örneği. Ulusal Kalkınma ve Yerel Yönetimler – I içinde (ss. 399–415). Ankara: TODAİE
• Yelboğa, N. (2017). Yerel yönetimlerin sosyal belediyecilik uygulamaları: gaziantep büyükşehir belediyesi örneği. Journal of Current Researches on Social Sciences, 7(3), 413–432.
• Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2018). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (11. Baskı). Seçkin Yayıncılık. Ankara.
• Yılmaztürk, A. ve Güler, T. (2017). Sosyal devlet anlayışının yerel karşılığı: sosyal belediyecilik ve temel sorunları. Ekonomi ve Yönetim Araştırmaları Dergisi, 6(1), 1–23.
• Yolcuoğlu, İ. (2012). Türkiye’de sosyal politika ve sosyal hizmetlerin geliştirilmesi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 23(2), 145–158.