Turkey’s Public Diplomacy Initiatives in Sub-Saharan Africa

Yıl 2018, Cilt: 18 Sayı: 4, 605 - 618, 23.10.2018

Elem Eyrice Tepeciklioğlu Ali Onur Tepeciklioğlu Betül Aydoğan Ünal

Öz

yaklaşımında kamu diplomasisi araçları üzerinden geliştirilen faaliyetler önemli bir yer teşkil etmektedir. AK Parti hükümetinin yeni bölgelere açılım ve uluslararası etki alanını genişletme amaçlarına uygun olarak, özellikle Afrika gibi dış politikada daha önceden ihmal edilen bölgelerle ilişkilerin derinleşmesinde bu faaliyetlere büyük önem verdiği görülmektedir. Bu çalışmanın amacı, Türkiye’nin Sahra-altı Afrika’daki politika hedefleri ile bu hedeflere ulaşmak için yürüttüğü kamu diplomasisi faaliyetlerini sistematik olarak incelemektir. Bu çerçevede bu ülke halklarının nezdinde tanınırlık ve bilinirlik kazanma ve onların tercih ve yaklaşımlarını etkileme amacı güden politika ve faaliyetler, etki sürelerine göre kısa, orta ve uzun vadeli faaliyetler olarak sınıflandırılarak değerlendirilmiştir. Türkiye’nin Afrika politikasına dair gittikçe büyüyen bir literatür olmakla birlikte kamu diplomasisi ayağına yapılan katkılar sınırlıdır. Çalışma; hem bu alana hem de kamu diplomasisi faaliyetlerinin etkileri bakımından uluslararası kabul görmüş bir sınıflandırmayı uyarlayarak Türkçe literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır.

Anahtar kelimeler Türkiye • kamu diplomasisi • Afrika • Sahra-altı Afrika • dış politika

Public diplomacy initiatives occupy a central place in Turkey’s recent foreign policy approach. In its efforts to increase Turkey’s say in world politics and to deepen relations especially with the previously-neglected regions including Africa, the incumbent government attaches great importance to public diplomacy activities. This study aims at systematically analyzing how Turkey uses these activities in Sub-Saharan Africa in order to achieve its foreign policy objectives. In this respect, public diplomacy strategies used in enhancing Turkey’s image and visibility in those countries and in influencing the preferences of their public have been classified as short, medium and long term activities. Although there is a still-evolving literature on Turkey’s Africa policy, the studies focusing on public diplomacy instruments is limited. This study, therefore, seeks to fill this gap in the extant literature by adopting an established classification approach used in measuring the effectiveness of public diplomacy activities.

Anahtar Kelimeler

Turkey, public diplomacy, Africa, SubSaharan Africa, foreign policy

Türkiye’nin Sahra-Altı Afrika’da Yürüttüğü Kamu Diplomasisi Faaliyetleri

Öz

Türkiye’nin son yıllarda izlediği dış politika yaklaşımında kamu diplomasisi araçları üzerinden geliştirilen faaliyetler önemli bir yer teşkil etmektedir. AK Parti hükümetinin yeni bölgelere açılım ve uluslararası etki alanını genişletme amaçlarına uygun olarak, özellikle Afrika gibi dış politikada daha önceden ihmal edilen bölgelerle ilişkilerin derinleşmesinde bu faaliyetlere büyük önem verdiği görülmektedir. Bu çalışmanın amacı, Türkiye’nin Sahra-altı Afrika’daki politika hedefleri ile bu hedeflere ulaşmak için yürüttüğü kamu diplomasisi faaliyetlerini sistematik olarak incelemektir. Bu çerçevede bu ülke halklarının nezdinde tanınırlık ve bilinirlik kazanma ve onların tercih ve yaklaşımlarını etkileme amacı güden politika ve faaliyetler, etki sürelerine göre kısa, orta ve uzun vadeli faaliyetler olarak sınıflandırılarak değerlendirilmiştir. Türkiye’nin Afrika politikasına dair gittikçe büyüyen bir literatür olmakla birlikte kamu diplomasisi ayağına yapılan katkılar sınırlıdır. Çalışma; hem bu alana hem de kamu diplomasisi faaliyetlerinin etkileri bakımından uluslararası kabul görmüş bir sınıflandırmayı uyarlayarak Türkçe literatüre katkı sağlamayı amaçlamaktadır.

Anahtar Kelimeler

Türkiye, kamu diplomasisi, Afrika, Sahra-altı Afrika, dış politika

Kaynakça

• Ataöv, T. Afrika ve biz. Vatan, 21.03.1976. Aglionby, J., Srivastava, M. ve Fick, M. (2016). The reasons behind Turkey leader Recep Erdoğan’s Africa tour Financial Times, 30.10.2017 tarihinde https://next.ft.com/content/aaf3981a-27e5-11e68ba3-cdd781d02d89 adresinden erişilmiştir.
• Bacık, G. ve Afacan, İ. (2013). Turkey discovers subsaharan africa: The critical role of agents in the construction of Turkish foreign-policy discourse. Turkish Studies, 14(3), 483-502.
• Cowan, G. ve Arsenault, A. (2008). Moving from monologue to dialogue to collaboration: The three layers of public diplomacy. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 10-30.
• Cull, N. J. (2008). Public diplomacy: Taxonomies and histories. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 31-54.
• Cull, N. J. (2009a) Public diplomacy before Gullion Snow. N. ve Taylor, P. M. (eds.) Routledge Handbook of Public Diplomacy. New York and London: Routledge.
• Cull, N. J. (2009b) Public diplomacy: Lessons from the past. Los Angeles: Figueroa Press.
• Çevik, B. S. (2014) Uluslararası halkla ilişkilerde insani yardımlar: kamu diplomasisi boyutu. Ankara: Stratejik Düşünce Enstitüsü.
• Çevik, B. S. ve Seib, P. (2015) Turkey’s public diplomacy. New York: Palgrave Macmillan. Demir, V. (2013) Kamu diplomasisi ve yumuşak güç. İstanbul: Beta Yayınları.
• Ekşi, M. (2014) Kamu diplomasisi ve ak parti dönemi türk dış politikası. Ankara: Siyasal Kitabevi. Eyrice Tepeciklioğlu, E. (2012). Afrika kıtasının dünya politikasında artan önemi ve Türkiye-Afrika ilişkileri. Ankara Üniversitesi Afrika Çalışmaları Dergisi, 1(2), 59-94.
• Eyrice Tepeciklioğlu, E. (2013). Postkolonyal kuram uluslararası ilişkiler disiplinini dekolonize etmek. Ege Stratejik Araştırmalar Dergisi, 4(2), 80-97.
• Eyrice Tepeciklioğlu, E. (2015). What is Turkey doing in Africa? African opening in Turkish foreign policy. ResearchTurkey Centre for Policy and Research on Turkey, IV(4), 95-106, (http://researchturkey. org/?p=8723). Eyrice Tepeciklioğlu, E. (2016). African studies in Turkey. Uluslararası İlişkiler, 13(50), 3-19.
• Frederick, H. H. (1993). Global communication and ınternational relations. Belmont, CA: Wadsworth.
• Gilboa, E. (2006). Public diplomacy: The missing component in Israel’s foreign policy. Israel Affairs, 12(4), 715-47.
• Gilboa, E. (2008). Searching for a theory of public diplomacy. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 55-77.
• Gill, B. ve Huang, Y. (2006). Sources and limits of Chinese ‘soft power. Survival, 48(2), 17-36. Gouveia, P. ve Plumridge, H. (2005). European Infopolitik: Developing EU Public Diplomacy Strategy, London, Foreign Policy Centre.
• Hazar, N. (2003). Küreselleşme Sürecinde Afrika ve Türkiye-Afrika İlişkileri. Yeni Türkiye Yayınları, Ankara.
• Huijgh, E. ve Warlick, J. (2016). The public diplomacy of emerging powers, part 1: The case of Turkey, Los Angeles: Figueroa Press.
• Hunter, A. (2009). Soft power: China on the global stage. The Chinese Journal of International Politics, 2(3), 373-398.
• İpek, P. (2015). Ideas and change in foreign policy ınstruments: Soft power and the case of the Turkish ınternational cooperation and development agency Foreign Policy Analysis, 11(2), 173-195.
• Karadağ, H. (2016). Uluslararası İlişkilerde Yeni Bir Boyut Kamu Diplomasisi, Nobel Akademik Yayıncılık.
• Kurtlanzick, J. (2007). Charm offensive: How China’s soft power is transforming the world. New Haven and London: Yale University Press.
• Lam, P. E. (2007). Japan’s quest for soft power: Attraction and limitation. East Asia, 24, 349-363. Leonard, M. (2002). Public diplomacy. London: The Foreign Policy Centre.
• Leonard, M., Small, A. ve Rose, M., (2005). British public diplomacy in the’age of schisms’. London: Foreign Policy Centre.
• McClory, J. (2010). The New Persuaders: An international ranking of soft power. Institute for Government, 7. Mor, B. D. (2006). Public diplomacy in grand strategy. Foreign Policy Analysis, 2(2), 157-176.
• Nye, J. S. (1990). Bound to lead: The changing nature of American power. New York: Basic Books.
• Nye, J. S. (2004). The decline of America’s soft power: Why washington should worry. Foreign Affairs, 83, 16-20.
• Nye, J. S. (2008). Public diplomacy and soft power. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616, 94-109.
• Özkan, M. (2012). A new actor or passer-by? The political economy of turkey’s engagement with Africa. Journal of Balkan and Near Eastern Studies, 14(1), 113-133.
• Özkan, M. (2013). Does ‘rising power’ mean ‘rising donor?’ Turkey’s development aid in Africa. Africa Review, 5(2), 139-147.
• Pamment, J. (2012). What became of the new public diplomacy? Recent developments in British, US and Swedish public diplomacy policy and evaluation methods. The Hague Journal of Diplomacy, 7(3), 313-336.
• Parmar, I. ve Cox, M. (2010). Soft power and us foreign policy: Theoretical, historical and contemporary perspectives, London and New York: Routledge.
• Potter, E. (2002-2003). Canada and the new public diplomacy. International Journal, 58(1), 43-64.
• Rapid-Growth Markets Soft Power Index (2012) http:// www.ey.com/Publication /vwLUAssets/Rapidgrowth_markets:_Soft_power_index/$FILE/Rapidgrowth_markets-Soft_Power_Index-Spring_(2012) pdf, (30.10.2017)
• Resmi Gazete, 26 Mart 2010, Sayı: 27533.
• Ross, C. (2003). Pillars of public diplomacy. Harvard International Review, 25(2).
• Signitzer, B. ve Coombs, T. (1992). Public relations and public diplomacy: Conceptual divergence. Public Relations Review, 18(2), 137-47.
• Snow, N. (2009). Rethinking public diplomacy snow. N. ve Taylor, P. M. (eds.) Routledge Handbook of Public Diplomacy, New York and London: Routledge.
• Snow, N. ve Taylor, P. M. (2009). Routledge Handbook of Public Diplomacy, New York and London: Routledge.
• Soroka, S. N. (2003). Media, public opinion, and foreign policy. Harvard International Journal of Press/ Politics, 8(1), 27-48.
• Şahin, M. ve Çevik, B. S. (2015). Türk Dış Politikası ve Kamu Diplomasisi, Ankara: Nobel Kitap. T.C. Başbakanlık Kamu Diplomasisi Koordinatörlüğü (2014) Uluslararası yardımlarda ‘en cömert ülke’ unvanını taşıyan Türkiye’nin yardım seferberliği sürüyor. http://kdk.gov.tr/haber/turkiyenin-disyardimlari-2013/494 (06.04.2017).
• T.C. Dışişleri Bakanlığı (1999). Afrika’ya Açılım Eylem Planı. Gözden Geçirilmiş II. Basım. Ünal, U. (2017) Kamu diplomasisi açısından Kırgızistan’da Türkiye algı araştırması. Intermedia International Peer-Reviewed E-Journal Of Communication Sciences, 4(6), 155-187.
• Ünal Erzen, M. (2012). Kamu diplomasisi. Derin Yayınları. Vickers, R. (2004). The new public diplomacy: Britain and Canada compared. British Journal of Politics and International Affairs, 6(2), 182-94.
• Wang, Y. (2008). Public diplomacy and the rise of Chinese soft power. The Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 257-273.
• Watanabe, Y. ve McConnell, D.L. (2008). Soft power superpowers: Cultural and national assets of Japan and the United States, ME Sharpe.
• Watanabe, Y. ve McConnell, D.L. (2015). Soft Power Superpowers. Routledge. Yalçınkaya, A. ve Özgen, Y. (2013). Kamu Diplomasisi. İstanbul: Bahçeşehir Üniversitesi Yayınları.
• Yasushi, W. ve McConnell, D. L. (2008). Soft Power Superpowers: Cultural and National Assets of Japan and the United States. Armonk: An East Gate Book.
• Yousfi, R. (2016). Türkiye’nin Kuzey ve Doğu Afrika’ya yönelik yumuşak güç politikası. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul, Beykent Üniversitesi.)
• Zheng, D. E. (2009). China’s use of soft power in the developing world: Strategic ıntentions and ımplications for the united states. Mcgiffert, C. (ed.) Chinese Soft Power and Its Implications for the US: Competition and Cooperation in the Developing World. Washington: Center for Strategic and International Studies.
• Zöllner, O. (2006). A quest for dialogue in international broadcasting: Germany’s public diplomacy targeting Arab audiences. Global Media and Communication, 2(2), 160-182.