İSTİSNALAR KAİDEYİ BOZAR MI? AGAMBEN VE ÇIPLAK HAYAT

Yıl 2017, Cilt: 1 Sayı: 1, 9 - 16, 23.12.2017

Elif Berfin Yağbasan

Öz

Bu çalışmada, Carl Schmitt’in istisna hali teorisi Giorgio Agamben üzerinden okunmaktadır. Agamben, Schmitt’in siyasal kavramı ve egemenlik anlayışından yola çıkarak farklı bir istisna hali tasvir etmiştir. Agamben’e göre istisna hali, olağan dışı bir

fenomen değildir. Yaşadığımız dönemde istisna hali, bir dışlanma hali olmaktan çıkmış ve kaide haline gelmiştir. Egemen ve homo sacer, istisnanın ideal durum haline geldiği bu yasasız boşluk alanının iki uç noktasını oluşturmaktadır. İstisna halinin belirleyicisi olan egemen karşısında herkes, çıplak hayatı yaşayan birer homo sacer’dir. Katli vacipler ordusu; öldürülebilen ama kurban edilemeyen.

Anahtar Kelimeler

Siyasal Olan, Egemenlik, İstisna Hali, Çıplak Hayat, Kutsal İnsan

DO THE EXPECTIONS BREAK THE RULE? AGAMBEN AND BARE LIFE

Öz

In this study, Carl Schmitt’s exceptional theory is read through Giorgio Agamben. Agamben portrayed a different exception, starting from Schmitt’s political conception and his understanding of sovereignty. According to Agamben, the exception is not an unusual phenomenon. In the period we lived, the exceptional state became a rule beyond being an exclusionary state. Sovereign and homo sacer constitute the two extremes of this unjustified space area where state of exception has become the ideal situation. In the face of the sovereign, the ruler of the exceptional case, everybody is homo sacer who lives bare lives. Army which may be murdered with impunity that can be killed but not sacrificed.

Anahtar Kelimeler

Political, Sovereignty, Exceptional State, Bare Life, Homo Sacer

Kaynakça

• Agamben, G. (2004). Auschwitz’den Artakalan. (Çev. A. İ. Başgül). Ankara: Kitle Yayıncılık (Özgün çalışma 1999).
• Agamben, G. (2006). İstisna Hali. (Çev. K. Atakay). İstanbul: Otonom Yayıncılık (Özgün çalışma 2005).
• Agamben, G. (2013). Kutsal İnsan: Egemen İktidar ve Çıplak Hayat. (Çev. İ. Türkmen). İstanbul: Ayrıntı Yayınları (Özgün çalışma 1995).
• Aksoy, M. U. (2016). Kutsal insan: Giorgio Agamben’in egemenlik anlatısında kurbansal kurum. Felsefe ve Sosyal Bilimler Dergisi (FLSF), 22, 16-40.
• A. (2016). Giorgio Agamben: Etten İbaret İnsan ve Biyopolitika Makinesi. O. Kartal (Ed.). Biyopolitika (2. Cilt): Foucault’dan Günümüze Biyopolitikanın İzdüşümleri içinde (ss. 109-134) Ankara: Notabene Yayınları.
• Baştürk, E. (2013a). Bir kavram iki düşünce: Foucault’dan Agamben’e biyopolitikanın dönüşümü. Alternatif Politika, 5(3), 242-265.
• Baştürk, E. (2013b). Modern egemenliğin ‘nomos’u olarak istisna hali. Felsefe ve Sosyal Bilimler Dergisi (FLSF), 15, 71-83.
• Behçet, M. (2014). Olağanüstü hal uygulaması ve teorik temelleri. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Bilgi Üniversitesi, İstanbul.
• Bezci, B. (2006). Carl Schmitt’in Politik Felsefesi, Modern Devletin Müdafaası. İstanbul: Paradigma Yayınları.
• Dönmez, H. (2016). “İstisna hali” kavramı ışığında siyasal olana bakış. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
• Esgün, T. G. (2013). Carl Schmitt. A. Tunçel & K. Gülenç (Ed.), Platon’dan Zizek’e Siyaset Felsefesi Tarihi içinde (ss. 495- 511). Ankara: DoğuBatı Yayınları.
• Gambetti, Z. (2012). Foucault’dan Agamben’e olağanüstü halin sıradanlığına dair bir yanıt denemesi. Cogito, 70-71, 1-18.
• Kardeş, M. E. (2015). Schmitt’le Birlikte Schmitt’e Karşı, Politik Felsefe Açısından Carl Schmitt ve Düşüncesi. İstanbul: İletişim Yayınları.
• Özgül, G. E. (2016). Sınır kapıları, dikenli teller, yollar, kamplar ve çocuklar: kurban ve istisna olarak mülteci. Marmara İletişim Dergisi, 25, 1-16.
• Öztürk, A. (2010). Kutsal insanın siyasal açılımları ya da yasa, yasak ve istisna hali üzerine tartışmalar. H. O. İnce (der.), Günümüzde Yeni Siyasal Yaklaşımlar içinde (ss. 428-448). Ankara: Doğu Batı Yayınları.
• Schmitt, C. (2014). Siyasal Kavramı. (Çev. E. Göztepe). İstanbul: Metis Yayıncılık. (Özgün çalışma 1932).
• Schmitt, C. (2016). Siyasal İlahiyat. (Çev. A. E. Zeybekoğlu). Ankara: Dost Kitabevi Yayıncılık (Özgün çalışma 1922).