On the Nature of Justice and Virtue in Plato

Year 2024, Volume: 5 Issue: 4, 234 - 243, 31.12.2024

Vehip Birlik

https://doi.org/10.52835/19maysbd.1602409

Abstract

The purpose of this article is to emphasize that when examining Plato’s concept of justice, it should be understood within the integrity of society rather than solely at the individual level. Plato views justice as one of the fundamental principles that provide order not only in the relationships between individuals but also in the basic structure of society. In this context, noting that justice stands out among virtues and forms a whole along with other virtues demonstrates the complexity and depth of Plato's ethical system. The philosopher, opposing the relativism of the sophists, argues that justice and truth rest on an objective foundation. In this case, justice manifests itself as a principle that considers the interests of all individuals, not just those of the powerful. Here, it becomes clear that Plato sees the concept of "truth" as a foundation related to justice and that the virtues within individuals are directly connected to society’s understanding of justice. Thus, individuals in a just society must take into account not only their own interests but also those of others. This article offers an explanation of virtue moving from the individual to the society by comparing Plato’s concept of virtue with different types of people, especially with sophists like Thrasymachus. While Thrasymachus’s perspective adopts the understanding that the powerful are justified, Plato brings forth the imbalances within the soul of the individual in the pursuit of virtue and truth. Here, ignoring individual inner goals manifests itself as a broader injustice within the social structure. Plato's expression of justice as a representative phenomenon in maintaining societal order also supports the idea that when individuals focus on their own tasks, everyone will work at their best. A good state is constructed by organizing the various abilities and specializations of these individuals according to social division of labor, which is necessary for ensuring both individual and collective happiness. Consequently, justice is not only an ethical principle but also a building block that enables individuals to find their identities as social beings. This approach provides a deep perspective on the complexity of human nature in philosophical thought, highlighting the universal value and necessity of justice.

Keywords

Maorality, State, Justice, Virtue, Philosophy

Platon’da Adalet ve Erdemin Doğası Üzerine

Abstract

Bu makalenin amacı Platon’un adalet kavramını ele alırken, adaletin bireyden ziyade toplumun bütünlüğü içinde anlaşılması gerektiği vurgusunu meydana çıkarmaya çalışmaktır. Platon, adaletin yalnızca bireylerin birbirleriyle olan ilişkilerinde değil, aynı zamanda toplumun temel yapısında da bir düzen sağlayan ana ilkelerden biri olduğu görüşündedir. Bu bağlamda, adaletin erdemler arasında öne çıktığını ve diğer erdemlerle birlikte bir bütün oluşturduğunu belirtmek, Platon’un etik sisteminin karmaşıklığını ve derinliğini gösterir. Sofistlerin göreliliğine karşı çıkan filozof, adaletin ve doğruluğun nesnel bir temele oturduğunu savunur. Bu durumda, adalet sadece güçlü olanın çıkarlarını korumak değil, tüm bireylerin menfaatlerini göz önünde bulunduran bir ilke olarak kendini gösterir. Burada, Platon'un “doğruluk” kavramını adaletle ilgili bir temel olarak gördüğü ve bireylerdeki erdemlerin, toplumun adalet anlayışıyla doğrudan bağlantılı olduğu gerçeği belirginleşir. Yani, bireyler adil bir toplum içinde sadece kendi çıkarlarını değil, aynı zamanda başkalarının çıkarlarını da gözetmek zorundadır. Bu makale, Platon’un erdem anlayışını farklı insan tipleriyle, özellikle de Thrasymakhos gibi sofistlerle karşılaştırarak, birey üzerinden topluma doğru giden bir erdem izahı sunmaktadır. Thrasymakhos’un bakış açısı, güçlünün haklı olduğu anlayışını benimserken; Platon, erdemi ve doğruyu ararken bireyin ruhundaki dengesizlikleri de gündeme getirir. Burada bireylerin içsel hedeflerini göz ardı etmeleri, sosyal yapı içinde daha geniş bir adaletsizlik olarak kendini gösterir. Platon’un adalet anlayışını toplumun düzeninin sağlanmasında temsilci bir olgu olarak ifade etmesi, ayrıca bireylerin kendi işlerine odaklandıkları bir ortamda, herkesin en iyi şekilde çalışacağı fikrini destekler. İyi bir devlet, bu bireylerin farklı yeteneklerinin ve uzmanlıklarının toplumsal iş bölümüne göre düzenlenmesiyle inşa edilir. Bu hem bireysel hem de toplumsal mutluluğun sağlanması için gerekli bir koşuldur. Sonuç olarak, Adalet, yalnızca bir etik ilke değil, aynı zamanda bireylerin toplumsal varlıkları olarak kimlik bulmalarını sağlayan bir yapı taşıdır. Bu yaklaşım, felsefi düşüncenin insan doğasının karmaşıklığına derin bir bakış açısı sunarak, adaletin evrensel değerini ve gerekliliğini ortaya koyar.

Keywords

Ahlak, Devlet, Adalet, Erdem, Felsefe

References

• Alfred William, B. (2017). The Greek Philosophers, Vol. I, Diamond Publishers.
• Andre Comte, Sponville. A. Compte. (2004). Büyük Erdemler Risalesi, Çev. Işık Ergüden. 1. Baskı, İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
• Arslan, Topakkaya. Adalet Kavramı Bağlamında Platon-Aristoteles Karşılaştırması, FLSF Dergisi, Cilt: 6, Sayı 6, 2008.
• Barney, Rachel The Sophistic Movement, İn M. L. Gill & P. Pellegrin, A Companion to Ancient Philosophy, Blackwell 2006.
• Badiou, Alain. Platon’un Devleti, Çev. Savaş Kılıç & Nihan Özyıldırım, Metis Yayınları, İstanbul 2015.
• Cicero, De Officiis, Arma Virumque, Independently Published, Tufts University 2021.
• Eduard, Zeller. Outlines of The History of Greek Philosophy, The International Library of Philosophy, Published by Routledge, 1931.
• Ernest, Cassirer. Devlet Efsanesi, Çev. Necla Arat, Say Yayınları, 1. Baskı, İstanbul Kasım 2005.
• Frank, Thilly. Bir Felsefe Tarihi, Çev. Yasemin Çevik, İdea Halk Kitabevi, İstanbul 2010.
• Gürgen, Abrim. Erdem Üzerine Tartışmalar, Doğu Kütüphanesi Yay., İstanbul 2020.
• Janet, Coleman. A. History of Political Thought; From Ancient Greece to Early Christianity, Blackwell Publishers, Oxford 2000.
• Johann Eduard, Erdman. A History of Philosophy/, vol. I, Ancient and Mediaeval Philosophy, 1890.
• Karl Raimund, Popper. Open Society and Its Enemies: The Spell of Plato, Vol. I. Princeton University Press, 1966.
• Küçükalp, Derda, Siyaset Felsefesi. 2. Bs., Dora Yay., Bursa 2016.
• Max, Weber, History of Philosophy, Palala Press 2015.
• MacIntyre, Alasdair, A Short History Of Ethics: A History of Moral Philosophy from the Homeric Age to the Twentieth Century, 2. Bs., University of Notre Dame Press, Notre Dame, Indiana 1998.
• MacIntyre, Alasdair, Erdem Peşinde Bir Ahlak Teorisi Çalışması, Çev. Muttalip Özcan, Vakıfbank Kültür Yay., İstanbul 2019.
• Platon, Devlet, Çev. Sabahattin Eyüboğlu- M. Ali Cimcöz, Türkiye İş Bankası Kültür Yay., 12. Bs., Ocak İstanbul 2012.
• Plato, Republic, Volume I: Books1-5. Edited and Translated by Christopher Emlyn- Jones, William Preddy. Loeb Classical Library 237. Cambridge, MA: Harvard University Press, 2013.
• Plato, Gorgias, Loeb Classical Library, Plato III, Çev. W. R. M. Lamb, 12. Bs., Londra, Harvard Univ. Press, 2001.
• Plato, Laws, Loeb Classical Library, Plato X-XI, Harvard University Press, R. G. Bury, London 1994/1999, 863e, 864a.
• Tanzola, A Comparative study of The Cardinal Virtues in Cicero’s De Officiis and in Ambrose’s De Officiis Ministrorum.