Abstract
In accordance with provision of The Notification Law notice is made to the last
common address of acceptor (Article 10). However, for not the case of delay in the
institutions within scope of legislation of notification which are obliged to enact,
both in case of the absence on the behalf to whom made the notice and the case of
the temporary estrangement about the particular regulations.
In this study, the 20 th article of the Notification Law which became effective at
11.02.1959 and which regulates the temporary movement of the acceptor and the
changes made in this article, is examined respectively. The current and expected
locution of the article is explained with examining the reason and the results of
the changes in the article. Our opinions and our preambles for those opinions are
explained where the Supreme Court’s and the doctrine’s opinions are different.
Abstract
Tebligat Kanunu hükümleri gereğince tebligatın muhatabına, bilinen son adresinde
yapılması esastır (Teb. K. m. 10). Ancak Tebligat Kanunu kapsamında tebligat
çıkarmak zorunda olan kurumların işlerinde gecikmeler olmaması için, muhatabın
adresinde bulunmaması halinde yapılacak işlemlerle ilgili özel düzenlemeler
yapılmıştır.
Bu çalışmada 11.02.1959 tarihinde yürürlüğe giren Tebligat Kanunu’nun muhatabın
muvakketen başka yere gitmesi halini düzenleyen 20. maddesi ve bu maddede
yapılan değişiklikler sırasıyla incelenmiştir. Madde metninde yapılan değişikliklerin
sebepleri ve sonuçlarının üzerinde durularak, olan ve olması gereken açıklanmıştır.
Doktrin ve Yargıtay’ın farklı görüşlerinin olduğu alanlarda gerekçeleri belirtilerek
görüşlerimiz belirtilmiştir.
Details
| Other ID | JA86CP88DG |
|---|---|
| Journal Section | Research Article |
| Authors | |
| Publication Date | May 1, 2013 |
| Published in Issue | Year 2013 Issue: 3 |