Araştırma Makalesi
BibTex RIS Kaynak Göster

THE EVOLUTION OF PLANNING IN TÜRKİYE: THE CASE OF THE STATE PLANNING ORGANIZATION

Yıl 2024, Cilt: 11 Sayı: 26, 299 - 317, 30.12.2024
https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965

Öz

The State Planning Organization (SPO) has existed as an important link in the administrative process for more than half a century in Turkish public dministration. Founded in 1960 and transformed in 2011, the SPO had a significant impact on politics, bureaucracy, and public administration in Türkiye with the accumulated knowledge it gained over 51 years. In this respect, the SPO was not only a planning organization but also an entity that symbolized the planned economy and development in Türkiye, a statist and publicist understanding, and the idea of social progress. Considering that one of the first and most important stages of the management process is planning, the transformation of the SPO, which represents significant accumulation and tradition with the bureaucrats it trained, the research it conducted, and the reports and plans it prepared, has undoubtedly created a significant gap in this field. This study, on the one hand, examines the transformation from the SPO, which had half a century of experience as an institutionally independent organization, to the Ministry of Development, and on the other hand, addresses the legal, historical, and institutional aspects of the evolution of the understanding of planning in Türkiye from central planning to strategic and regional planning.

Kaynakça

  • Adalı, S. (1992). İdari reform ve reorganizasyon hareketlerinde Sayıştay'ın rol ve fonksiyonu, Sayıştay Dergisi, 10(3), 3-15.
  • Angın, C. (2019). Türkiye'de krizler, kanun hükmünde kararnameler ve devletin değişim-dönüşümü [doktora tezi]. Ankara Üniversitesi.
  • Boas, T. & Gans-Morse, J. (2009). Neoliberalism: From new liberal philosophy to anti-liberal slogan. Studies in Comparative International Development, 44(2), 137-161.
  • Boratav, K. (2006). Türkiye'de devletçilik. Ankara: İmge Kitabevi.
  • Bromley, R. (2003). Social planning: past, present and future. Journal of International Development, 15(7), 819-830. https://doi.org/10.1002/jid.1037.
  • DPT. (2006). Dokuzuncu kalkınma planı (2007–2013). 1 Ağustos 2024 tarihinde https://www.sbb.gov.tr/wp-content/uploads/2022/07/Dokuzuncu_Kalkinma_Plani-2007-2013.pdf adresinden edinilmiştir.
  • Fedai, R. (2016). Devlet Planlama Teşkilatı’ndan Kalkınma Bakanlığı’na: Planlama anlayışında yaşanan değişim. Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 410-422. https://doi.org/10.16990/SOBIDER.3307.
  • İnan, A. (1972). Devletçilik ilkesi ve Türkiye Cumhuriyeti’nin birinci sanayi planı 1933. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
  • Kahn, Alfred J. (1969). Theory and practice of social planning. New York: Russell Sage Foundation Publishing.
  • Kansu, G. (2004). Planlı yıllar. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Kaya Özçelik, P. (2010). 1960 Darbesi'nin ekonomi politiği. Mülkiye Dergisi, 34(267), 129-143.
  • Küçük, Y. (1985). Planlama, kalkınma ve Türkiye. İstanbul: Tekin Yayınevi.
  • Öney, E. (1980). İktisadi planlama. Ankara: Ankara Üniversitesi SBF Yayınları. Sevinç Matbaası.
  • Övgün, B. (2010a). Devlet ve planlama. Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Övgün, B. (2010b). Türkiye'de planlama: Sektörel gelişmeden kalkınmaya kalkınmadan stratejiye. Memleket Siyaset Yönetim. 5(13), 176-204.
  • Övgün, B. (2011). Türk kamu yönetiminde yeni bir örgütlenme: Kalkınma Bakanlığı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(3), 263-281.
  • Özkul, F. (2023). 1961 Anayasası’nın Türk anayasacılığındaki yeri ve önemi. Hasan Kalyoncu Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 13(25), 15-61.
  • Özyurt, H. (1985). Atatürk dönemi birinci ve ikinci beş yıllık sanayileşme planları ve Türk ekonomisindeki yapı değişikliğine etkileri (1933-1938). Sosyoloji Konferansları, (19), 119-148.
  • Parlak, B. (2011). Kamu yönetimi sözlüğü. Bursa: MKM Yayıncılık. Saad-Filho, A. & Johnston, D. (2014). Neoliberalizm: Muhalif bir seçki (Çev. Ş. Başlı, T. Öncel). İstanbul: Yordam Kitap.
  • Sezen, S. (1999). Devletçilikten özelleştirme ve Türkiye'de planlama. Ankara: TODAİE.
  • Soyak, A. (2003). Türkiye'de iktisadi planlama: DPT'ye ihtiyaç var mı? Doğuş Üniversitesi Dergisi, 4(2), 167-182.
  • Soysal, M. (1958). Yeni bir bakanlığın kuruluşu. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 13(3), 276-285. https://doi.org/10.1501/SBFder_0000000404.
  • Takım, A. (2012). Demokrat parti döneminde uygulanan ekonomi politikaları ve sonuçları. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 67(2), 157-187. https://doi.org/10.1501/SBFder_0000002251
  • Ünlü Soylu, P. & Yaktı, Ö. (2012) Devletçiliğe yönelmede bir köşe taşı: birinci beş yıllık sanayi planı, History Studies, 4, 365-379. https://doi.org/10.9737/hist_310.

TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ

Yıl 2024, Cilt: 11 Sayı: 26, 299 - 317, 30.12.2024
https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965

Öz

Devlet Planlama Teşkilatı (DPT), Türk kamu yönetimi içerisinde yarım asırdan fazla bir süre yönetim sürecinin önemli bir halkası olarak varlık göstermiştir. 1960 yılında kurulan ve 2011 yılında kapatılan (dönüştürülen) DPT, 51 yıllık süreçte elde ettiği birikim ile Türkiye’de hem siyasete hem bürokrasiye hem de kamu yönetimine oldukça önemli etkilerde bulunmuştur. Bu yönüyle DPT sadece bir plan teşkilatı olmaktan öte Türkiye’de planlı ekonomiyi ve kalkınmayı, devletçi ve kamucu bir anlayışı ve ayrıca bunlar eşliğinde toplumsal ilerleme fikrini simgelen bir örgütlenme olmuştur. Yönetim sürecinin ilk ve en önemli aşamalarından birinin planlama olduğu düşünüldüğünde: gerek yetiştirdiği bürokratlarla olsun gerekse yapmış olduğu araştırmalar, hazırladığı raporlar ve planlarla olsun önemli bir birikimin ve geleneğin temsilcisi olan DPT’nin dönüştürülmesi şüphesiz bu alanda önemli bir boşluğu beraberinde getirmiştir. Bu kapsamda çalışma bir yandan kurumsal açıdan müstakil bir örgütlenme olarak yarım asırlık birikime sahip DPT’den Kalkınma Bakanlığına giden dönüşümü ele alırken bir yandan da Türkiye’de planlama anlayışının merkezi planlama anlayışından stratejik ve bölgesel planlama anlayışına evriminin yasal, tarihsel ve kurumsal yönlerini ele almaktadır.

Etik Beyan

Çalışma etik kurul izni gerektirmediğini; çalışmanın hazırlanmasında ve yayın sürecinde hiçbir etik kural ihlali yapılmadığını kabul ve beyan ederim.

Kaynakça

  • Adalı, S. (1992). İdari reform ve reorganizasyon hareketlerinde Sayıştay'ın rol ve fonksiyonu, Sayıştay Dergisi, 10(3), 3-15.
  • Angın, C. (2019). Türkiye'de krizler, kanun hükmünde kararnameler ve devletin değişim-dönüşümü [doktora tezi]. Ankara Üniversitesi.
  • Boas, T. & Gans-Morse, J. (2009). Neoliberalism: From new liberal philosophy to anti-liberal slogan. Studies in Comparative International Development, 44(2), 137-161.
  • Boratav, K. (2006). Türkiye'de devletçilik. Ankara: İmge Kitabevi.
  • Bromley, R. (2003). Social planning: past, present and future. Journal of International Development, 15(7), 819-830. https://doi.org/10.1002/jid.1037.
  • DPT. (2006). Dokuzuncu kalkınma planı (2007–2013). 1 Ağustos 2024 tarihinde https://www.sbb.gov.tr/wp-content/uploads/2022/07/Dokuzuncu_Kalkinma_Plani-2007-2013.pdf adresinden edinilmiştir.
  • Fedai, R. (2016). Devlet Planlama Teşkilatı’ndan Kalkınma Bakanlığı’na: Planlama anlayışında yaşanan değişim. Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 410-422. https://doi.org/10.16990/SOBIDER.3307.
  • İnan, A. (1972). Devletçilik ilkesi ve Türkiye Cumhuriyeti’nin birinci sanayi planı 1933. Ankara: Türk Tarih Kurumu.
  • Kahn, Alfred J. (1969). Theory and practice of social planning. New York: Russell Sage Foundation Publishing.
  • Kansu, G. (2004). Planlı yıllar. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
  • Kaya Özçelik, P. (2010). 1960 Darbesi'nin ekonomi politiği. Mülkiye Dergisi, 34(267), 129-143.
  • Küçük, Y. (1985). Planlama, kalkınma ve Türkiye. İstanbul: Tekin Yayınevi.
  • Öney, E. (1980). İktisadi planlama. Ankara: Ankara Üniversitesi SBF Yayınları. Sevinç Matbaası.
  • Övgün, B. (2010a). Devlet ve planlama. Ankara: Siyasal Kitabevi.
  • Övgün, B. (2010b). Türkiye'de planlama: Sektörel gelişmeden kalkınmaya kalkınmadan stratejiye. Memleket Siyaset Yönetim. 5(13), 176-204.
  • Övgün, B. (2011). Türk kamu yönetiminde yeni bir örgütlenme: Kalkınma Bakanlığı. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 66(3), 263-281.
  • Özkul, F. (2023). 1961 Anayasası’nın Türk anayasacılığındaki yeri ve önemi. Hasan Kalyoncu Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 13(25), 15-61.
  • Özyurt, H. (1985). Atatürk dönemi birinci ve ikinci beş yıllık sanayileşme planları ve Türk ekonomisindeki yapı değişikliğine etkileri (1933-1938). Sosyoloji Konferansları, (19), 119-148.
  • Parlak, B. (2011). Kamu yönetimi sözlüğü. Bursa: MKM Yayıncılık. Saad-Filho, A. & Johnston, D. (2014). Neoliberalizm: Muhalif bir seçki (Çev. Ş. Başlı, T. Öncel). İstanbul: Yordam Kitap.
  • Sezen, S. (1999). Devletçilikten özelleştirme ve Türkiye'de planlama. Ankara: TODAİE.
  • Soyak, A. (2003). Türkiye'de iktisadi planlama: DPT'ye ihtiyaç var mı? Doğuş Üniversitesi Dergisi, 4(2), 167-182.
  • Soysal, M. (1958). Yeni bir bakanlığın kuruluşu. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 13(3), 276-285. https://doi.org/10.1501/SBFder_0000000404.
  • Takım, A. (2012). Demokrat parti döneminde uygulanan ekonomi politikaları ve sonuçları. Ankara Üniversitesi SBF Dergisi, 67(2), 157-187. https://doi.org/10.1501/SBFder_0000002251
  • Ünlü Soylu, P. & Yaktı, Ö. (2012) Devletçiliğe yönelmede bir köşe taşı: birinci beş yıllık sanayi planı, History Studies, 4, 365-379. https://doi.org/10.9737/hist_310.
Toplam 24 adet kaynakça vardır.

Ayrıntılar

Birincil Dil Türkçe
Konular Politika ve Yönetim (Diğer)
Bölüm Tüm Sayı
Yazarlar

Cem Angın 0000-0002-2813-5586

Yayımlanma Tarihi 30 Aralık 2024
Gönderilme Tarihi 22 Mart 2024
Kabul Tarihi 17 Aralık 2024
Yayımlandığı Sayı Yıl 2024 Cilt: 11 Sayı: 26

Kaynak Göster

APA Angın, C. (2024). TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ. Akademik Hassasiyetler, 11(26), 299-317. https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965
AMA Angın C. TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ. Akademik Hassasiyetler. Aralık 2024;11(26):299-317. doi:10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965
Chicago Angın, Cem. “TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ”. Akademik Hassasiyetler 11, sy. 26 (Aralık 2024): 299-317. https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965.
EndNote Angın C (01 Aralık 2024) TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ. Akademik Hassasiyetler 11 26 299–317.
IEEE C. Angın, “TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ”, Akademik Hassasiyetler, c. 11, sy. 26, ss. 299–317, 2024, doi: 10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965.
ISNAD Angın, Cem. “TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ”. Akademik Hassasiyetler 11/26 (Aralık 2024), 299-317. https://doi.org/10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965.
JAMA Angın C. TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ. Akademik Hassasiyetler. 2024;11:299–317.
MLA Angın, Cem. “TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ”. Akademik Hassasiyetler, c. 11, sy. 26, 2024, ss. 299-17, doi:10.58884/akademik-hassasiyetler.1456965.
Vancouver Angın C. TÜRKİYE’DE PLANLAMA ANLAYIŞININ EVRİMİ: DPT ÖRNEĞİ. Akademik Hassasiyetler. 2024;11(26):299-317.

MAKALE DEĞERLENDİRME SÜRECİ

Yazar tarafından gönderilen bir makale, gönderim tarihinden itibaren 10 gün içinde dergi sekreteri tarafından makalenin, telif sözleşmesinin ve benzerlik raporunun (Turnitin programı) eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden incelenir. İstenilen bu dosyalar eksiksiz ve düzgün bir şekilde gönderilmiş ise makale; ikinci aşamada derginin yayın çizgisine uygun olup olmadığı yönünden değerlendirilir. Bu süreçte makale yayın çizgisine uygun değilse yazara iade edilir. Makale yayın çizgisine uygun ise şablona uygun bir şekilde gönderilip gönderilmediği yönünden değerlendirilir. Şayet makale şablona uyarlanıp gönderilmemiş ise değerlendirme sürecine alınmaz. Bu süreçte yazarın derginin belirlediği şartlara uygun bir şekilde sisteme makale yüklemesi beklenir. Makale şablona uygun bir şekilde hazırlanıp gönderilmiş ise son aşamada makale derginin yayın ilkeleri, yazım kuralları, öz, abstract, extented abstract, kaynakça gösterimi vb. yönlerden incelenir. Bu ayrıntılarda makalede bir sorun varsa yazarın bu hususları tamamlaması istenir ve verilen süre içerisinde eksiksiz bir şekilde yeniden makaleyi göndermesi istenir.
Tüm bu aşamaları geçen makale, editör tarafından bilimsel yeterliliğinin denetlenmesi amacıyla ikinci 7 günlük süre içerisinde çalışmaya uygun iki hakeme değerlendirmeleri için gönderilir. Hakemlerin değerlendirme süreleri 15 gündür. Bu süre zarfında hakemlik görevini tamamlamayan bir hakem olursa ilgili hakeme değerlendirmeyi tamamlaması için 7 günlük ek süre verilebilir. Bu süre zarfında hakem görevini yerine getirmezse yerine yeni bir hakem ataması yapılır. En az iki hakemden gelen raporlar olumlu ise makale yayın aşamasına alınır. Hakem raporlarından birisi olumlu diğeri olumsuz ise makale üçüncü bir hakeme gönderilir. Üçüncü hakem raporu da olumsuz ise makale ret edilir. Üçüncü hakemin değerlendirmesi olumlu ise makaleyle ilgili hakem raporları dergi alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından incelenir. Makalenin yayınlanmasıyla ilgili nihai karar alan editörlerinden oluşan Editörler Kurulu tarafından verilir. Hakem raporlarının yetersiz ve tatmin etmekten uzak olması veya İngilizce editör tarafından abstract ve extented abstract’ın yetersiz görülmesi hallerinde de yine makaleyle ilgili son karar Editörler Kurulu tarafından verilir. Tüm bu aşamalardan geçen bir makale en yakın sayıya yayınlanmak üzere eklenir. İlgili sayıda yer kalmaması halinde makalenin yayımı bir sonraki sayıya kaydırılır. Bu durumda ve tüm değerlendirme sürecinde yazar isterse makalesini geri çekme hakkına sahiptir. Ancak bu durumu dergiye bildirmesi gerekir. Makale gönderim tarihinden makalenin yayına kabul tarihine kadar tüm bu işlemler için ortalama 3 aylık bir süre öngörülmektedir.