Fathers
increasingly participated in the education of their daughters since the II.
Constitutional Period; however they withdrew their support at certain points.
This research illustrates this by studying the experiences of Nezihe Kurtiz, a
woman born into a middle class family in Anatolia in 1919 and retired as a
professor. Almost nineteen hours of oral history interviews were made with
Kurtiz in 2009. The findings show that her father supported Kurtiz’s education
until she became a research assistant; however he partially withdrew his
support as Kurtiz wanted to connect herself more to the university life. This
paper illustrates the extent and limits of her father’s support for Kurtiz and
shows how he integrates progressive and traditional elements in his identity.
II.
Meşrutiyet’ten beri babaların kızların eğitimindeki rolünün arttığı; fakat
kızlarına verdikleri desteği belli noktalarda geri çektiği bilinmektedir. Bu
araştırma, bu durumu 1919 yılında orta sınıf bir aileye doğan ve profesör
olarak emekli olan Nezihe Kurtiz’in deneyimlerini inceleyerek örneklemektedir.
Sözlü tarih yöntemi kullanılan araştırmada, Kurtiz ile 2009 yılında yaklaşık 19
saat görüşme yapılmıştır. Bulgular, babasının Kurtiz’in eğitimini,
üniversitedeki asistanlığına kadar desteklediğini; ancak Kurtiz üniversite
hayatına daha çok katılmak istediğinde kısmen desteğini çektiğini
göstermektedir. Bu çalışma, Kurtiz’in babasının, kızına eğitim ve kariyer
alanlarında ne ölçüde destek verdiğini ve bu desteğin sınırlarını incelemekte
ve babanın, kendi şahsında ilerici ve geleneksel öğeleri nasıl
bütünleştirdiğini somutlamaktadır.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Journal Section | Research Article |
Authors | |
Publication Date | February 3, 2019 |
Acceptance Date | August 2, 2018 |
Published in Issue | Year 2019 Volume: 7 Issue: 1 |
Anemon Muş Alparslan Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi Creative Commons Atıf-GayriTicari 4.0 Uluslararası Lisansı (CC BY NC) ile lisanslanmıştır.