Bu çalışma, engelli çocuğa sahip ailelerin yalnızlık düzeylerini cinsiyet, yaş ve gelir düzeyine göre incelemeyi amaçlamaktadır. Kayseri ilinde yaşayan 131 engelli çocuğa sahip ebeveyn ile gerçekleştirilen araştırma, ilişkisel tarama modeli kullanılarak yapılmıştır. Araştırmanın verileri, demografik özellikleri belirlemek amacıyla araştırmacı tarafından geliştirilen kişisel bilgi formu ile toplanmış, yalnızlık düzeylerini ölçmek için ise SELSA-S (Sosyal ve Duygusal Yalnızlık Ölçeği) anketi uygulanmıştır. Elde edilen verilerin analizinde t-testleri, F-testleri ve farklı gruplar arasındaki anlamlı farklılıkları belirlemek için Tukey testleri kullanılmıştır.
Çalışmanın bulguları, cinsiyetin yalnızlık üzerinde anlamlı bir fark yaratmadığını, ancak yaş ve gelir düzeyinin yalnızlık üzerinde önemli etkiler yarattığını göstermektedir. Genç ebeveynlerin, ileri yaş gruplarındaki ebeveynlere kıyasla daha yüksek yalnızlık düzeyleri yaşadığı bulunmuştur. Bu durum, genç ebeveynlerin engelli bir çocuğa bakma konusunda daha az deneyime sahip olmaları ve sosyal destek sistemlerinden yeterince faydalanamamaları ile ilişkilendirilebilir. Ayrıca, düşük gelirli ailelerin, yüksek gelirli ailelere göre daha fazla yalnızlık yaşadıkları tespit edilmiştir. Maddi zorlukların, ailelerin sosyal ilişkilerini sürdürme kapasitelerini olumsuz etkilediği ve yalnızlık düzeylerini artırdığı sonucuna ulaşılmıştır.
Sonuç olarak, bu çalışma, engelli çocuklara sahip ailelerin yalnızlık deneyimlerinin cinsiyet, yaş ve gelir düzeyine bağlı olarak değişiklik gösterdiğini ortaya koymaktadır. Elde edilen bulgular, yalnızlığın azaltılmasına yönelik bireyselleştirilmiş sosyal destek ve eğitim programlarının önemini vurgulamaktadır. Aynı zamanda, düşük gelirli ailelere yönelik mali desteklerin ve sağlık müdahalelerinin, yalnızlığı azaltmada etkili stratejiler arasında yer alabileceği sonucuna varılmıştır.
This study aims to examine the loneliness levels of families with disabled children in terms of gender, age, and income level. The research was conducted with 131 parents of disabled children living in the province of Kayseri, using a relational screening model. The data were collected through a personal information form developed by the researcher to determine demographic characteristics, and the SELSA-S (Social and Emotional Loneliness Scale for Adults) was used to measure loneliness levels. T-tests, F-tests, and Tukey tests were applied to analyze the data and to identify significant differences between the groups.
The findings of the study revealed that gender did not have a significant effect on loneliness, but age and income level had notable impacts. It was found that younger parents experienced higher levels of loneliness compared to older age groups. This may be attributed to the fact that younger parents have less experience in caring for a disabled child and do not benefit sufficiently from social support systems. Additionally, families with lower incomes were found to experience greater loneliness than those with higher incomes. Financial difficulties were identified as a factor that negatively affects the ability of families to maintain social relationships, thus increasing their levels of loneliness.
In conclusion, this study demonstrates that the loneliness experiences of families with disabled children vary based on gender, age, and income level. The findings highlight the importance of individualized social support and education programs aimed at reducing loneliness. Furthermore, financial support and health interventions targeting low-income families may be effective strategies in mitigating loneliness among families with disabled children.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Educational Sociology, Educational Psychology |
Journal Section | Makaleler |
Authors | |
Publication Date | October 30, 2024 |
Submission Date | September 22, 2024 |
Acceptance Date | October 27, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 11 Issue: 4 |