Abstract
Şiirde i’câz en kısa tanımıyla, güzel şiir söyleyerek dinleyeni
şaşırtmak demektir.İslami şiirin estetik anlayışına göre şair ve şiiri için
varılacak en üst basamak olarak bilinir.Mucizeyle bağlantılıdır.Şiir
estetiğindeki önemli yerine rağmen i’câz; XVII. yüzyıla kadar divan
şairinin dilinde söz konusu anlamıyla pek yer almamış; ancak
XVII.yüzyılda Nef’î ve Sebk-i Hindî şairlerince kullanılmıştır. Bunda
XVII. yüzyıl divan şiirinin şair için iyice usta işi sayıldığı yüzyıl
olmasının etkisi vardır. Bu dönemde i’câz , şiirde estetik anlayışın bir
tezahürü olarak dilde yoğun kullanıma girer. Buna rağmen uygulamada
ic’âzın başarılı örnekleri verilememiş; belki de i’câz, bir ütopya olarak
şairin dilinde var olmuş ve ifadesini sadece sayılı usta şairlerin bazı
örneklerinde bulmuştur, denilebilir.
Keywords
Details
| Primary Language | tr; en |
|---|---|
| Journal Section | Makaleler |
| Authors | |
| Publication Date | February 28, 2010 |
| Published in Issue | Year 2009 Volume: 15 Issue: 39 |
