Abstract
Son zamanlarda batı edebiyatında poesie pur kavramıyla dikkat çeken ve dilimizde ‘saf şiir’ şeklinde ifade edilen tarz, bundan yüzyıllar öncesinde Divan şiirinde ortaya atılmış ve benimsenmiş üsluplardan biridir. Saf şiir ilk önce Doğu şiirinde ortaya çıkmış bir kavram olup daha sonraları Batı’ya yerleşmiş ve Batılı şairlerin kafalarını meşgul etmiştir.
Klasik Türk şiirinde hemen hemen her yüzyılında saf şiir söylemi mevcuttur. Divan şairleri saf şiirle ilgili olarak genellikle pak ve pâkize kelimeleri etrafında kurdukları terkiplerle şiirlerini bu üslup etrafında tavsif etmişlerdir. Divan şairlerinin şiirlerinin saflıklarıyla övünmeleri şiirde anlam duruluğuna, gösterişten uzaklığa ve şiirin özüne gösterdikleri önemi işaret etmesi bakımından önemlidir. Şairlerin safın yanında su imgesini de kullanmaları su ile insan, okuyucu ile şiir ilişkisi bağlamında şiirin fonksiyonunu da ortaya koymaktadır.
Bu çalışmada, 15-19. yüzyıllar arası önde gelen şairlerinin saf şiir ile ilgili oluşturdukları terim ve kavramlar ışığında, saf şiir üslubunun özellikleri, anlam dünyası incelenerek, 20. yüzyıl saf şiir anlayışındaki yansımaları ele alınmıştır.
Details
| Journal Section | Makaleler |
|---|---|
| Authors | |
| Publication Date | June 15, 2016 |
| Published in Issue | Year 2016 Issue: 56 |
