John Hick’s Theodicy of Moral and Spiritual Development and a Critical Examination of Theodicy

Yıl 2024, Cilt: 24 Sayı: 4, 1727 - 1750, 23.12.2024

Mehmet Fatih Kalın

https://doi.org/10.18037/ausbd.1534046

Öz

John Hick is a significant philosopher known for his innovative ideas in religious thought and theology, particularly through his ‘theodicy of moral and spiritual development’. He redefines human existence as a spiritual education process orchestrated by God, suggesting that the world is created for humanity’s spiritual growth. Hick interprets pain and evil as integral parts of a divine plan, positing that these challenges allow individuals to develop through the exercise of free will. This perspective departs from traditional theistic views, framing evil as a necessary tool for spiritual advancement while maintaining the absolute goodness of God. However, Hick’s theories face criticism, particularly regarding the notion that all human pain serves an educational purpose. Critics argue that experiencing evil can result in trauma, and not all suffering fosters spiritual development. This contention highlights the limitations of Hick’s theodicy in addressing contemporary issues in religion, morality, and social trauma. Despite these criticisms, Hick’s ideas remain influential, sparking discussions among theologians and moral philosophers about the relationship between suffering, spiritual growth, and the dynamics within these fields. His work continues to inspire new approaches to understanding religion and spiritual development.

Anahtar Kelimeler

Philosophy of Religion, John Hick, Evil and Theodicy, Moral development, Spiritual Development

John Hick’in Ahlaki ve Ruhsal Gelişim Teodisesi ve Teodise Üzerine Eleştirel Bir İnceleme

Öz

John Hick, dini düşünce ve teoloji alanında özgün yaklaşımlar geliştiren önemli bir filozoftur. Özellikle ‘ahlaki ve ruhsal gelişim teodisesi’ ile kötülük problemi konusunda getirdiği açıklamalar, teoloji ve din felsefesinde yeni bakış açıları sunmuştur. Hick, insan varoluşunu ‘Tanrı’nın bir ruhsal eğitim süreci olarak’ anlamlandırır. Ona göre Tanrı, insanları ahlaki ve ruhsal olarak geliştirmek amacıyla dünyayı belirli bir şekilde yaratmıştır. Bu çerçevede, insanların karşılaştığı acı ve kötülük, ilahi planın bir parçası olarak yorumlanır. Kötülük, insanın özgür iradesiyle yaptığı seçimler aracılığıyla daha yüksek bir ahlaki gelişim düzeyine ulaşmasını sağlar. Hick’in bu teodisesi, geleneksel teistik yaklaşımlardan ayrılır. Kötülüğün varlığını insanın olgunlaşma sürecine katkı sağlayan bir araç olarak görmek, Tanrı'nın insanlara tam anlamıyla özgürlük verdiği ve bu özgürlüğün insanı ruhsal bir gelişim yoluna sevk ettiğini öne sürer. Bu yaklaşım, hem Tanrı’nın mutlak iyiliğini korurken hem de evrende kötülüğün varlığını anlamlandırmaya çalışır. Ancak bu görüşler, başta insan acısının ne kadar ‘eğitsel’ olabileceği sorusu olmak üzere çeşitli eleştirilerle karşılaşmıştır. Hick’in teodisesi, kötülüğün deneyimlenmesinin insanlar üzerinde travmatik etkiler bırakabileceğini ve her türlü acının ruhsal bir gelişime yol açamayacağını düşünen filozoflar tarafından eleştirilmiştir. Hick'in teodisesinin günümüze yansımaları ise özellikle din felsefesi ve ahlak alanlarında kendini gösterir. Kötülük ve acıların ‘eğitici’ yönünü vurgulayan bu bakış açısı, modern toplumda ahlaki sorumluluk, toplumsal travmalar ve bireysel acıların anlamı üzerine düşüncelere zemin hazırlar. Bunun yanı sıra, Hick’in fikirleri günümüz teologları ve ahlak filozofları arasında da tartışılmaya devam etmektedir. Onun geliştirdiği teodise, günümüzde din ve manevi gelişim alanlarında acı ve ahlaki gelişim ilişkisini anlamaya çalışan yeni yaklaşımlara ilham vermektedir.

Anahtar Kelimeler

Din Felsefesi, John Hick, Kötülük ve Teodise, Ahlaki Gelişim, Ruhsal Gelişim

Kaynakça

• Adams, M. M. (1999). Horrendous evils and the goodness of God. Ithaca: Cornell University Press.
• Akarsu, B. (1998). Felsefe terimleri sözlüğü. İstanbul: İnkılap Kitabevi.
• Armstrong, K. (2006). The great transformation: the beginning of our religious traditions. New York: Knopf.
• Aydın, M. S. (2002). Din felsefesi. İzmir: İzmir İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
• Brown, S. (2001). Philosophy of religion: an introduction with readings. London: Routledge.
• Carr, N. (2010). The shallows: what the ınternet is doing to our brains. New York: W. W. Norton & Company.
• Christian, C. W. (1979). Friedrich Schleiermacher: Makers of the modern theological mind. (Ed. Bob E. Patterson). Texas: World Boks.
• Csikszentmihalyi, M. (1990). Flow: the psychology of optimal experience. New York: Harper & Row.
• Farabi. (1989). El-medinetü'l-fazıla. (Çev. Nafiz Danışman). İstanbul: MEB Yayınları.
• Frankl. V. E. (2006). Man’s search for meaning. Boston: Beacon Press.
• Gazali. (1975). İhyau ulumi’d-din. (Çev. A. Serdaroğlu). İstanbul: Bedir Yayınevi.
• Giddens, A. (1991). Modernity and self-identity: self and society in the late modern age. Stanford: Stanford University Press.
• Haught, J. F. (2000). God after darwin: A theology of evolution. Boulder: Westview Press.
• Hick, J. (1983). Philosophy of religion. New Jersey: Prentice-Hall.
• Hick, J. (1993). God and the universe of faiths. Oxford: One World Publications.
• Hick, J. (1977). Evil and the God of love. London: Macmillan.
• Hick, J. (1989). An interpretation of religion. New Haven: Yale University Press.
• Hick, J. (1994). Death and eternal life. London: Macmillan.
• Hume, D. (1995). Din üstüne. (Çev. M. Tuncay). Ankara: İmge Yayıncılık.
• İbn Sina. (2017). Metafizik (Kitabu’ş-şifâ, el-ilahiyat). (Çev. Ekrem Demirli-Ömer Türker). İstanbul: Litera Yayıncılık.
• Jones, G. (Ed.) (2004). Schleiermacher: modern theology. Oxford: Blackwell Publishing.
• Jung, C. G. (1933). Modern man in search of a soul. New York: Harcourt, Brace & World.
• Kabat-Zinn, J. (1990). Wherever you go, there you are: mindfulness meditation in everyday life. New York: Hachette Books.
• Kierkegaard, S. (1987). Either/or. Princeton: Princeton University Press.
• Leibniz, G. W. (1946). Teodise denemeleri. (Çev. H. Batu). İstanbul: MEB.
• Leibniz. (1999). Metafizik üzerine konuşma. (Çev. A. Timuçin). Çağdaş Matbaacılık.
• Leizbniz, G. W. (1997). Monadoloji. (Çev. S. K. Yetkin). İstanbul: MEB.
• Lewis, C. S. (1940). The problem of pain. London: Collins.
• Lyotard, J. F. (1984). The postmodern condition: a report on knowledge. Minneapolis: University of Minnesota Press.
• MacIntyre, A. (1981). After virtue: a study in moral theory. Notre Dame: University of Notre Dame Press.
• Mackie, J. L. (1955). Evil and omnipotence. London: Macmillan.
• McCormick, J. (1995). Freedom and evil. In The Cambridge dictionary of philosophy. (Ed. Robert Audi). Cambridge: Cambridge University Press.
• McGrath, A. (2011). Christian theology: an introduction. Malden: Blackwell.
• McGrath, A. E. (2004). The twilight of atheism: the rise and fall of disbelief in the modern world. New York: Doubleday.
• Merton, T. (2007). New seeds of contemplation, New Directions Publishing.
• Mulholland, R. (2016). Invitation to a journey, InterVarsity Press.
• Nussbaum, M. C. (1997). Cultivating humanity: a classical defense of reform in liberal education. Cambridge, MA: Harvard University Press.
• Okumuş, E. (2003). Toplumsal değişme ve din. İstanbul: İnsan Yayınları.
• Ormsby, E. L. (2001). İslâm düşüncesinde ilahi adalet sorunu (teodise). (Çev. M. Özdemir). Ankara: Kitabiyat.
• Özgen, M. K. (1997). Farabi'de mutluluk ve ahlâk ilişkisi. İstanbul: İnsan Yayınları.
• Palmer, P. J. (1993). To know as we are known: education as a spiritual journey. San Francisco: HarperOne.
• Peterson, M. L. (1998). God and evil: an introduction to the issues. Colorado: Westview Press.
• Plantinga, A. (1977). God, freedom, and evil. Grand Rapids: Eerdmans.
• Platon. (1989a). Phaido. (Çev. S. K. Yetkin, H. R. Atademir). İstanbul: MEB.
• Platon. (1989b). Timaios, (Çev. E. Güney, L. Ay). İstanbul: MEB.
• Platon. (1990). Theaiteto. (Çev. M. Gökberk). İstanbul: MEB.
• Platon. (1992). Yasalar, I. (Çev. C. Şentuna, S. Babür). İstanbul: Ara Yayınları.
• Ratzinger, J. (2008). The God of Jesus Christ. San Francisco: Ignatius Press.
• Rawls, J. (1971). A theory of justice. Cambridge, MA: Harvard University Press.
• Rorty, R. (1979). Philosophy and the mirror of nature. Princeton: Princeton University Press.
• Rowe, W. L. (1998). Philosophy of religion: an introduction. Belmont: Wadsworth.
• Stump, E. (2010). Wandering in darkness: narrative and the problem of suffering. Oxford: Oxford University Press.
• Swinburne, R. (1998). Providence and the problem of evil. Oxford: Clarendon Press.
• Taylor, C. (1985). Philosophical papers. Cambridge: Cambridge University Press.
• Tillich, P. (1952). The courage to be. New Haven: Yale University Press.
• The Holy Qur’ân with English translation. (2000). İstanbul: İlmi Neşriyat.
• Trakakis, N. (2018). The problem of evil: eight views in dialogue. Oxford: Oxford University Press,
• van Inwagen, P. (1995). God, knowledge, and mystery: essays in philosophical theology. Ithaca: Cornell University Press.
• Werner, C. (2000). Kötülük problemi. (Çev. S. Umran). İstanbul: Kaknüs Yayınları.
• Whitehead, A. N. (1979). Process and reality: an essay in cosmology. (Ed. D. R. Griffin, D. W. Sherburne). New York: The Free Press.
• Wilber, K. (2001). A brief history of everything. Boston: Shambhala Publications.
• Wykstra, S. (2005). The problem of evil. In The Oxford handbook of philosophy of religion, (Ed. William Lane Craig). New York: Oxford University Press.
• Yaran, C. S. (1997). Kötülük ve teodise. Ankara: Vadi Yayınları.
• Yasa, M. (2016). Tanrı ve kötülük, Ankara: Elis Yayınları.
• Young, I. M. (1990). Justice and the politics of difference. Princeton: Princeton University Press.