Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi: Kavram, Teori ve Uygulamalar

Year 2024, Volume: 13 Issue: 2, 218 - 231, 30.12.2024

Abdurrahman Muhammet Banazılı

https://doi.org/10.47130/bitlissos.1580471

Abstract

Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi (Stratejik İKY) kamu kurum ve kuruluşlarının etkinliğini artırmak için insan kaynakları yönetimi ve politika sorunlarının amaca yönelik olarak çözülmesidir. Personel işlevlerinin stratejik bağlamla nasıl bir ilişkisi olduğunu anlamayı, öneminin farkına varmayı kamu görevlileri, siyasi liderler ve yöneticilerin değişim için birlikte çalışma taahhüdünü gerektirmektedir. Bu çalışma, son zamanların önemli bir yönetim yaklaşımı olan insan kaynakları yönetimi olgusuna, kavramsal ve teorik yönleriyle stratejik yönetim perspektifinden bakmayı amaçlamaktadır. Stratejik insan kaynakları yönetimi kavramına değinmeden önce kamu personel yönetimi kavramının ele alınması gerekmektedir. Daha sonra stratejik insan kaynakları yönetiminin teorik çerçevesi ortaya konulmaya çalışılmış ve yaklaşımla ilgili uygulama türleri açıklanmıştır.

Keywords

Stratejik İnsan Kaynakları Yönetimi, Kavram, Teori, Uygulamalar

Strategic Human Resources Management: Concept, Theory and Applications

Abstract

Strategic Human Resources Management (Strategic HRM) is the purpose-oriented solution of human resources administration and policy problems so as to enhance the effectiveness of public institutions and organisations. It call for understanding how personnel functions have to do with context, recognition of their importance, and commitment by employees, public officials, political leaders and supervisors to work together for change. This study aims to look at the phenomenon of human resource management, which is a crucial important management approach in recent times, from the perspective of strategic management with it’s conceptual and theoretical aspects. Before addressed the concept of strategic human resources management, the term of public personnel administration should be handled. Later, the theoretical framework of strategic human resource management is tried to be put forward and the types of applications related to the approach are explained.

Keywords

Strategic Human Resources Management, Concept, Theory, Applications

References

• Ahammad, T. (2017). Personnel management to human resource management (HRM): How HRM functions? Journal of Modern Accounting and Auditing, 13(9), 412–420.
• Akdemir, B. (2005). Küresel rekabet ortamında insan kaynakları yönetiminin değişen rolü: Stratejik insan kaynakları yönetimi. Sosyal Siyaset Konferansları Dergisi, 1(49), 428–455.
• Akgemci, T. (2015). Stratejik yönetim. Gazi Kitabevi.
• Alcazar, M. F., Romero-Fernandez, M. P., & Sanchez-Gardey, G. (2005). Strategic human resource management: Integrating the universalistic, contingent, configurational, and contextual perspectives. International Journal of Human Resource Management, 16(5), 633–659.
• Allani, N., Arcand, M., & Bayad, M. (2003). Impact of strategic human resources management on innovation. In 12th international conference on management of technology (pp. 235–243). IOMAT.
• Alzyoud, A. A. Y., & Ogalo, H. S. (2020). Strategic management of health and safety at work: Critical insights for HR professionals in the construction sector. Annals of Contemporary Developments in Management & HR (ACDMHR), 2(1), 42–47.
• Armstrong, M. (2006). A handbook of human resource management practice (10th ed.). Kogan Page.
• Arslan, M. L. (2012). İnsan kaynakları gereksinime süreç yaklaşımı: Stratejik insan kaynakları planlaması. Öneri, 10(37), 89–101.
• Ateş, H. (2001). İşletmeci, girişimci ve verimli yeni bir kamu yönetimi ve devlet anlayışına doğru. İÜ SBF Dergisi, 25, 45–60.
• Aykaç, B. (1999). İnsan kaynakları yönetimi ve insan kaynaklarının stratejik planlaması. Nobel Yayın Dağıtım.
• Barutçugil, İ. (2004). Stratejik insan kaynakları yönetimi. Kariyer Yayınları.
• Bayat, B. (2008). İnsan kaynakları yönetiminin stratejik niteliği. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 10(3), 67–91.
• Bayraktaroğlu, S. (2011). İnsan kaynakları yönetimi. Sakarya Yayınları.
• Bilgin, M. H. (2011). İnsan kaynakları yönetimi ve Türk Kamu Personel Sistemi. In F. Kartal (Ed.), Türkiye’de Kamu Yönetimi ve Kamu Politikaları (ss. 221–240). TODAİE.
• Bingöl, D. (2016). İnsan kaynakları yönetimi (10th ed.). Beta Basım Yayım Dağıtım.
• Chang, W. J., & Huang, T. C. (2005). Relationship between strategic human resource management and firm performance: A contingency perspective. International Journal of Manpower, 26(5), 434–449.
• Çetin, C., Elmalı, D. E., & Arslan, M. L. (2017). İnsan kaynakları yönetimi (5th ed.). Beta Basım-Yayım.
• Dessler, G. (2000). Human resource management (8th ed.). Prentice Hall.
• Delery, E. J. (1998). Issues of fit in strategic human resource management: Implications for research. Human Resource Management Review, 8(3), 289–309.
• Delery, E. J., & Doty, D. H. (1996). Modes of theorizing in strategic human resource management: Tests of universalistic, contingency, and configurational performance predictions. Academy of Management Journal, 39(4), 802–835.
• Duru, M. N., & Korkmaz, M. (2013). Performans değerlendirmenin insan kaynakları yönetimindeki önemi üzerine uygulamalı bir araştırma. Anadolu Bil Meslek Yüksekokulu Dergisi, 31-32, 3–26.
• Eroğlu, H. T. (2019). Türkiye’de kamu personel sistemi. In H. Ateş (Ed.), Türk kamu yönetimi (ss. 412–443). Savaş Yayınevi.
• Ericksen, J., & Dyer, L. (2005). Toward a strategic human resource management model of high reliability organizational performance. International Journal of Human Resource Management, 16(6), 907–928.
• Eryılmaz, B. (2012). Kamu yönetimi. Umuttepe Kitabevi.
• Gök, S. (2006). İnsan kaynakları yönetimi (1st ed.). Beta Basım-Yayım.
• Gürbüz, S. (2011). Stratejik insan kaynakları yönetiminin örgütsel bağlılığa ve iş tatminine etkisi: İnsan kaynakları yöneticileri üzerinde bir araştırma. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 15(2), 397–418.
• Gürbüz, S. (2013). Stratejik insan kaynakları yönetiminin kuramsal temelleri: Evrenselci, koşul bağımlılık ve yapısalcı yaklaşımlar. Gazi University Journal of Economics & Administrative Sciences, 15(1), 61–95.
• Hosen, S., et al. (2024). Training & development, career development, and organizational commitment as the predictor of work performance. Heliyon, 10, 1–13.
• Jaradat, M., & Cicioc, N. C. (2016). Strategies to improve the quality of personnel recruitment and selection in public administration. Management Strategies Journal, 31(1), 219–226.
• Kaçmaz, R., & Serinkan, C. (2016). Stratejik insan kaynakları ile örgütsel öğrenme arasındaki ilişki: Eğitim kurumları örneği. Manas Sosyal Araştırmalar Dergisi, 5(1), 132–157.
• Kessler, I. (2015). Remuneration systems. In S. Bach & M. R. Edwards (Eds.), Managing human resources: Human resource management in transition (pp. 243–267). John Wiley & Sons Ltd.
• Klingner, E. D., Nalbandian, J., & Llorens, J. (2019). Public personnel management (6th ed.). Routledge.
• Khatri, N. (2000). Managing human resource for competitive advantage: A study of companies in Singapore. International Journal of Human Resource Management, 11(2), 336–365.
• Knies, E., Vandenabeele, W., & Boselie, P. (2018). Strategic human resources management and public sector management: Context matters. The International Journal of Human Resource Management, 1–19.
• Kumar, A., Brar, V., & Wadajkar, V. (2019). Significance of effective HRM practices in organized retail sector - A literature review. International Journal of Enhanced Research in Educational Development, 7(1), 22–26.
• Massey, A. (2011). International handbook on civil service systems. Edward Elgar.
• Mesch, J. D., Perry, L. J., & Wise, L. R. (1995). Bureaucratic and strategic human resource management: An empirical comparison in the federal government. Journal of Public Administration Research and Theory, 5(4), 385–402.
• Murphy, R. K. (2020). Performance evaluation will not die, but it should. Human Resource Management Journal, 30, 13–31.
• Ngo, H. Y., Lau, C. M., & Foley, S. (2008). Strategic human resource management, firm performance, and employee relations climate in China. Human Resource Management, 47(1), 73–90.
• Oral, İ. (2019). Merkezi personel yönetimi örgütlenmesi: ABD ve Japonya örnekleri ve Türkiye için bir model önerisi [Unpublished doctoral thesis]. Hacettepe Üniversitesi.
• Olson, M. E., Slater, F. S., & Hult, M. T., Olson, M. K. (2018). The application of human resource management policies within the marketing organization: The impact on business and marketing strategy implementation. Industrial Marketing Management, 69, 62–73.
• Öğüt, A., Akgemci, T., & Demirsel, M. T. (2004). Stratejik insan kaynakları yönetimi bağlamında örgütlerde işgören motivasyonu süreci. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 12, 277–290.
• Panayotopoulou, L., Bourantas, D., & Papalexandris, N. (2003). Strategic human resource management and its effects on firm performance: An implementation of the competing values framework. International Journal of Human Resource Management, 14(4), 680–699.
• Sabuncuoğlu, Z. (2000). İnsan kaynakları yönetimi. Ezgi Kitabevi.
• Sabuncuoğlu, Z., & Tokol, T. (2013). İşletme. Beta Yayınları.
• Sadullah, Ö., & Uyargil, C. (2013). İnsan kaynakları yönetimi. Beta Yayınları.
• Schuler, S. R., & Jackson, E. S. (1987). Linking competitive strategies with human resource management practices. The Academy of Management Executive, 1(3), 207–219.
• Shafritz, M. J., Riccucci, M. N., Rosenbloom, H. D., & Hyde, A. (2001). Personnel management in government: Politics and process (No. 44). Marcel Dekker.
• Sheppeck, A. M., & Militello, J. (2000). Strategic HR configurations and organizational performance. Human Resource Management, 39(1), 5–16.
• Siddique, C. M. (2004). Job analysis: A strategic human resource management practice. The International Journal of Human Resource Management, 15(1), 219–244.
• Snell, A. S., & Wright, M. P. (1997). Toward a unifying framework for exploring fit and flexibility in strategic human resource management. (CAHRS Working Paper No. 97-13). Ithaca, NY: Cornell University, School of Industrial and Labor Relations, Center for Advanced Human Resource Studies.
• Şencan, H. (2008). Stratejik insan kaynakları nedir?. https://docplayer.biz.tr/15426671-Stratejik-insan-kaynaklari-yonetimi.html (Erişim tarihi: 17.06.2024).
• Tan, F. Z., & Çalışkan, S. (2018). Yöneticilerin iş sağlığı ve güvenliği uygulamalarına yönelik algılarının analizi üzerine bir araştırma. Karaelmas İş Sağlığı ve Güvenliği Dergisi, 2(1), 31–44.
• Tikici, M., & Akdemir, B. (2002). Stratejik insan kaynakları ve iş tatmini üzerine bir uygulama. In 10. Ulusal Yönetim Organizasyon Kongresi Bildiri Kitabı (ss. 277–290). Akdeniz Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Yayınları, Antalya, Türkiye.
• Tompkins, J. (2002). Strategic human resources management in government: Unresolved issues. Public Personnel Management, 31(1), 95–110.
• Tunçer, P. (2011). İnsan kaynakları yönetimi. Ekin Yayınları.
• Truss, C., & Gratton, L. (1994). Strategic human resource management: A conceptual approach. The International Journal of Human Resource Management, 5(3), 663–686.
• Tutum, C. (1980). Türk personel sisteminin sorunlarına genel bir yaklaşım. Amme İdaresi Dergisi, 13(3), 95–107.
• Tutum, C. (1990). Kamu personeli sorunu. Amme İdaresi Dergisi, 23(3), 31–45.
• Wei, L. Q. (2006). Strategic human resource management: Determinants of fit. Research and Practice in Human Resource Management, 14(2), 49–60.
• Werbel, D. J., & DeMarie, M. S. (2005). Aligning strategic human resource management and person-environment fit. Human Resource Management Review, 15(4), 247–262.
• Wright, M. P., & MacMahan, C. G. (1992). Theoretical perspectives for strategic human resource management. Journal of Management, 18(2), 295–320.
• Yeung, A., Woolcock, P., & Sullivan, J. (1996). Identifying and developing HR competencies for the future: Keys to sustaining the transformation of HR functions. The California Strategic Human Resource, 19(4), 48–58.