The Effect of the Attack Therapy Process on the Anxiety and Hopelessness Levels of the Parents Who Have Disabled Children

Year 2018, Volume: 1 Issue: 1, 193 - 203, 01.01.2018

Ayşe Devrim Masalcı Burçak

Abstract

In this study, the effect of the therapy process,
which started with attack therapy, on the state-trait anxiety level and
hopelessness level of the parents who have disabled children was examined. The
universe of the study constitutes the parents of children who continue to a
special education rehabilitation center in the Buca province of Izmir in 2017.
The study is an experimental study based on pre-test, post-test model with
experimental and control group. The Beck Hopelessness Scale and the Spielberger
State-Trait Anxiety Inventory were applied to 40 subjects, including parents,
who agreed to fill the scales. Ten volunteers with mild and medium hopelessness
level and high anxiety scores were included to study. Ten people who met these
criteria were also identified as control groups. Attack therapy was applied to
the subjects in the study group, and no study was conducted with the control
group. The study was completed between February and September 2017. As a result
of the study, the level of hopelessness and trait anxiety decreased. There was
no significant change in the scores of the control group

Keywords

Attack Therapy, State-Trait Anxiety, Disabled Child, Despair

Hücum Tedavisi Sürecinin Engelli Çocuğa Sahip Bireylerin Umutsuzluk ve Kaygı Düzeyleri Üzerindeki Etkisi

Abstract

Bu çalışmada hücum terapisiyle başlayan terapi sürecinin engelli çocuğa sahip ebeveynlerin kaygı düzeyleri ile umutsuzluk düzeyleri üzerindeki etkisi incelenmiştir. Çalışmanın evrenini 2017 yılında İzmir Buca ilçesinde, bir özel eğitim rehabilitasyon merkezine devam eden çocukların ebeveynleri oluşturmaktadır. Çalışma, deney ve kontrol gruplu ön-test, son-test modeline dayalı deneysel bir çalışmadır. Ölçekleri doldurmayı kabul eden anne ya da baba olmak üzere 40 kişiye Beck Umutsuzluk Ölçeği ile Spielberger Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri uygulanmıştır. Umutsuzluk düzeyi hafif ve orta düzeyde, kaygı puanı yüksek olan, 10 gönüllü çalışmaya alınmıştır. Bu kriterlere uyan 10 kişi de kontrol grubu olarak belirlenmiştir. Çalışma grubundaki kişilere hücum terapisi uygulanmış, kontrol grubuyla herhangi bir çalışma yapılmamıştır. Çalışma Şubat-Eylül 2017 ayları arasında tamamlanmıştır. Çalışma sonucunda terapiye alınan kişilerin hem umutsuzluk düzeyleri düşmüş hem de sürekli kaygı puanlarında azalma olmuştur. Kontrol grubunun puanlarında anlamlı bir değişim olmamıştır.

Keywords

Hücum Terapisi, Durumluk-Sürekli Kaygı, Engelli Çocuk, Umutsuzluk

References

• Baştuğ G., Acar M. ve Akandere M. (2009). Zihinsel ve fiziksel engelli çocuğa sahip olan anne-babaların yaşam doyumu ve umutsuzluk düzeylerinin incelenmesi. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 22, 23-32.
• Batık, M. V. (2012). Psikolojik destek programının zihinsel yetersizliği olan çocukların annelerinin umutsuzluk ve iyimserlik düzeylerine etkisi. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 31(1).
• Büyüköztürk, Ş. (2007). Deneysel desenler: Öntest-sontest kontrol gruplu desen ve spss uygulamalı veri analizi (2. Baskı). Ankara: Pegem-Akademi yay.
• Can, A. (2014). SPSS ile bilimsel araştırma sürecinde nicel veri analizi. Ankara: Pegem Akademi yay.
• Coşkun, Y. ve Akkaş, G. (2009). Engelli çocuğu olan annelerin sürekli kaygı düzeyleri ile sosyal destek algıları arasındaki ilişki. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 10(1).
• Çelik, Ş. ve Şanlı, E. (2015). Grup rehberliğinin engelli çocuk sahibi annelerin iyimserlik düzeyini artırmaya etkisi. The Journal of International Social Research Cilt: 8 Sayı: 41 Volume: 8 Issue: 41
• Doğru, S. ve Arslan, E. (2008). Engelli çocuğu olan annelerin sürekli kaygı düzeyi ile durumluk kaygı düzeylerinin karşılaştırılması. "Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19, 543-553.
• Gördeles, N. B. ve İnci, F. (2014). Zihinsel engelli çocuğu olan ailelere verilen grup danışmanlığının etkinliğinin değerlendirilmesi. Journal of Psychiatric Nursing/Psikiyatri Hemsireleri Dergisi, 5(2).
• Izgar, A. (2009). Engelli çocuğu olan ailelerin sosyal problem çözme becerileri ve umutsuzluk düzeylerinin incelenmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Karadağ, G. (2009). Engelli çocuğa sahip annelerin yaşadıkları güçlükler ile aileden algıladıkları sosyal destek ve umutsuzluk düzeyleri. TAF Preventive Medicine Bulletin, 8(4), 315-322.
• Kazak, A. ve Marvin, R. S. (1984). Differences, Difficulties And Adaptation: Stress And Social Networks in Families With a Handicapped Child. Family Relations, 33, 67-77. Özakkaş, T. (2011). Bütüncül psikoterapi (5. Baskı). İstanbul: Litera Yayıncılık.
• Yıldırım, F. ve Conk, Z. (2005). Zihinsel yetersizliği olan çocuğa sahip anne/babaların stresle başa çıkma tarzlarına ve depresyon düzeylerine planlı eğitimin etkisi. C.Ü. Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi, 9(2).
• Yukay, M. ve Erturan, N. (1998). Down Sendrom'lu çocuğa sahip ailelerle yapılan grupla psikolojik danışma çalışmasının ailelerin depresyon düzeyleri ve aile yapıları üzerine etkisi.
• http://www.psikoterapi.com/hucum-terapisi.