Şiirde kafiye ve redif
kullanımı, şiirin ahengi ile doğrudan ilgili bir husustur. Redifin dize
sonlarında simetrik olarak tekrarlanmasıyla anlam ve ahenk bütünlüğü sağlanır.
Klasik Türk Edebiyatında nazîre, bir şairin manzum bir eserine başka bir şair
tarafından aynı vezin ve kafiyede yazılan şiir, olarak tanımlanır. Bu şiirlerde
müşterek redif kullanımı oldukça yaygındır. Bu çalışma dört bölümden oluşur.
Birinci bölüm giriş bölümüdür ve nazire ve ahenk hakkında genel bilgiler
verilmiştir. İkinci bölümde “yavuz” kelimesinin anlamı ve Türk şiirindeki
kullanımına dair bilgi ve örnekler bulunmaktadır. Üçüncü bölümde zemin şiir,
buna yazılan nazîreler belirtilmiş ve bilhassa Ahmed Paşa’nın dîvânında bulunan
“yavuz gözden yavuz dilden” redifli şiir üzerinde durulmuştur. 4. bölümde ulaşılan
sonuçlar özetlenmiştir
Journal Section | Beşeri Bilimler Sayısı |
---|---|
Authors | |
Publication Date | September 30, 2017 |
Published in Issue | Year 2017 Volume: 15 Issue: 3 |