HALİSE ŞİRMEN’İN “AN” ADLI HİKÂYESİ

Yıl 2015, Cilt: 2 Sayı: 2, 2 - 7, 01.12.2015

ALSOU Kamalıeva

Öz

Hikâyede İkinci Dünya Savaşı’nın sona erdiği yıllarda Sovyet askerlerini taşıyan trende yolculuk yapan bir Tatar askerinin vatanına, insanlarına ve askerdeyken konuşması yasak olan diline olan özlemi anlatılır. Sovyet ordusu, dört yıl Doğu’nun birçok bölgesinde savaştıktan sonra Avrupa’da güvenliği koruma adına trenle Batı’ya doğru yola çıkar. Tren Tatarların merkezi olan Kazan’da on dakika mola verir. Bir Tatar askeri molada tren yoluna yakın bir evin bahçesine girer. Vatanının bitkileriyle, çiçekleriyle konuşur, toprağını yüzüne sürer, evin sahibi olan yaşlı teyzeyle Tatarca konuşur, onun eşi ve çocuğunun da askere gittiğini öğrenir. Trenin kalkmasına daha bir dakika varken tren yoluna geri döner fakat geldiği tren yerinde yoktur. Yaşadıklarının gerçek mi hayal mi olduğu arasında gelgitler yaşarken yanındaki insanlar bir var olur bir yok olur. Tuzlu gözyaşları dudaklarına doğru akarken dudaklarından sadece şu ses duyulur: “Askeri mahkeme… Askeri mahkeme…”Çalışmamızda Halise Şirmen’in bu hikâyesi Türkiye Türkçesine aktarılmıştır. Çalışmamızda Halise Şirmen’in bu hikâyesi Türkiye Türkçesine aktarılmıştır.

Anahtar Kelimeler

İkinci Dünya Savaşı, Tatar askeri, özlem, askeri mahkeme

THE STORY NAMED “INSTANT” OF HALİSE ŞİRMEN

Öz

This story tells the longing of a Tatar soldier to his country, his people and his main language that is forbidden to speak while traveling in a train carrying Soviet soldiers at times that Second World War ended. Soviet army travels to the west in order to provide the security of Europe after fighting for four years at different regions of the east. The train gives a 10 minute break in Kazan which is the center of Tatar people. The Tatar soldier enters to the garden of a house that is close to the railway. He talks to his country’s plants and flowers; he applies his ground to his face; he talks to the old householder in Tatar; he learns that her husband and son also went soldiering. He returns to the railway when there is one minute to deportation of the train but the train is not there. When he is trying to understand if the things he saw were real or not, people around him appear in one instant and disappear in other. While his salty tears flow through his lips, only one sound is heard: “ Court‐martial….Court‐Martial….” In our study, we adapted Halise Şirmen’s this story to Turkey Turkish.

Anahtar Kelimeler

Second World War,  Tatar military,  longing,  military courts