A judicial notification discrepancy: child marriage and pregnancy

Year 2017, Volume: 42 Issue: 4, 682 - 686, 31.12.2017

Canan Kuygun Karcı , Ayşe Avcı Ayşegül Yolga Tahiroğlu Özge Metin Gonca Gül Çelik

https://doi.org/10.17826/cutf.325703

Abstract

Purpose: There may be some worries and discrepancies about of notification obligation for child marriage, child pregnancy. In this study, we aimed to determine the level of awareness of health workers about child marriage, child pregnancy and obligation of judicial notification. 

Material and Methods: We performed training for family doctors and nurses about child marriage, child pregnancy and judicial notification. Participants completed a questionnaire, which was prepared by authors, before and after the training.

Results: While proportion of participants indicating they would not make judicial notification for child pregnancy was 75.9% (n=66) in the pre-test, it was 19.4% (n=12) in the post-test. The number of participants indicating they would make notification for both child pregnancy and marriage was 21 (24.1%) in the pre-test, 50 (80.6%) in the post-test. All participants indicating they would not make judicial notification for pregnancy (n=68), declared that they would not give permission to marry under age 18 if they had authority. 98.4% (n=60) of participants declared that they would make judicial notification for child marriage in the pre- and post-tests, although 50% (n=5) participants indicating they would not make notification in the pre-test, changed their opinion to make notification in the post-test.

Conclusion: There is a discrepancy about judicial notification of child marriage and child pregnancy among participants. It seems like the presence of pregnancy lead to avoidance of judicial notification. To make a brief presentation about child marriage/pregnancy for health workers, can raise great awareness about this topic and can create sensitivity about notification. 

Keywords

Judicial notification, child marriage, child pregnancy

Bir adli bildirim çelişkisi: çocuk yaşta evlilik ve gebelik

Abstract

Amaç: Sağlık çalışanlarının 18 yaş altı evlilik-gebelik olgularını adli bildirim yükümlülüğü konusunda çeşitli kaygılar ve çelişkiler yaşanabilmektedir. Çalışmamızda sağlık çalışanlarının bu konudaki, farkındalık düzeylerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntem: Aile hekimleri ve aile sağlığı elemanlarından oluşan bir gruba 18 yaş altı evlilik ve gebeliklerin yaygınlığı, nedenleri, sonuçları ve adli bildirim zorunluluğu hakkında bir sunum yapıldı. Tarafımızca hazırlanan anket katılımcılara dağıtıldı ve sunum öncesi ve sonrasında gönüllülerden doldurmaları istendi.

Bulgular: On sekiz yaş altı gebelik tespit ettiğinde bildirmeyeceğini belirtenlerin oranı ön testte %75.9 (n=66) iken bu oran son testte %19.4’e (n=12) düşmüştü. On sekiz yaş altı hem evlilik hem de gebelik için tespit ettiğinde bildireceği yönünde görüş bildiren katılımcı sayısı ön testte 21 (%24.1) iken son testte bu sayı 50’ye (%80.6) yükselmişti. On sekiz yaş altı gebelik tespit ettiğinde adli bildirim yapmayacağı yönünde görüş bildiren katılımcıların tümü (n=68) 18 yaş altı evlilik izni verme yetkisi kendilerinde olsaydı buna izin vermeyecekleri yönünde görüş bildirdi. Ön testte 18 yaş altı evlilik tespit ettiğinde bildireceğini ifade eden katılımcıların %98.4’ü (n=60) son testte de aynı fikirde iken, ön testte bildirmeyeceğini belirten katılımcılardan 5’i (%50) son testte bildireceği yönünde görüş değiştirmişti.

Sonuç: Katılımcılar arasında 18 yaş altı evlilik ve gebeliğin adli bildirimi konusunda bir çelişki olduğu açıktır. On sekiz yaş altında gebelik varlığı katılımcılarından bildirimden kaçınmasına neden oluyor gibi görünmektedir. Sağlık çalışanlarına yönelik çocuk yaşta evlilik/gebelik konusunda yapılan kısa bir sunumun dahi konuyla ilgili anlamlı düzeyde farkındalık yaratmasının yanı sıra, adli bildirim konusunda da hassasiyet oluşturması beklenmektedir.

Keywords

Adli bildirim, çocuk yaşta evlilik, çocuk yaşta gebelik

References

• 1. UNFPA. WHO: The state of the world’s midwifery 2014: A universal pathway. A women's right to health. United Nations Population Fund, New York. 2014. 2. Yüksel-Kaptanoğlu İ, Ergöçmen, BA. Early marriage: Trends in Turkey, 1978-2008. J Fam Issues. 2014;3:1-18. 3. McFarlane J, Nava A, Gilroy H, Maddoux J. Child brides, forced marriage, and partner violence in America: tip of an iceberg revealed. Obstet Gynecol. 2016;127:706-13. 4. Office of the High Commissioner for Human Rights. CRC General Comment No. 4: Adolescent Health and Development in the Context of the Convention on the Rights of the Child, 2003, CRC/GC/2003/4. 5. UN Committee on the Elimination of Discrimination against Women General Recommendation No. 21 (13th session, 1994). 6. FRA. Addressing forced marriage in the EU: legal provisions and promising practices. European Union Agency for Fundamental Rights. 2014:20-1. 7. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı. Türkiye’de Evlilik Tercihleri, Nisan 2015. 8. TÜİK. İstatistiklerle çocuk 2013. Ankara: Türkiye İstatistik Kurumu. 2014b. 9. Türkiye Nüfus ve Sağlık Araştırması. Hacettepe Üniversitesi Nüfus Etütleri Enstitüsü, Sağlık Bakanlığı Ana Çocuk Sağlığı ve Aile Planlaması Genel Müdürlüğü, Başbakanlık Devlet Planlama Teşkilatı Müsteşarlığı ve TÜBİTAK, Ankara, Türkiye. 2013. 10. Özcebe H, Biçer BK. Önemli bir kız çocuk ve kadın sorunu: Çocuk evlilikler. Turk Pediatri Ars. 2013;86-93. 11. Maswikwa B, Richter L, Kaufman J, Nandi A. Minimum Marriage Age Laws and the Prevalence of Child Marriage and Adolescent Birth. Int Perspect Sex Reprod Health. 2015;41:58–68 12. Godha D, Hotchkiss DR, Gage AJ. Association between child marriage and reproductive health outcomes and service utilization: a multi-country study from South Asia. J Adolesc Health. 2013;52:552-8. 
 13. Soylu N, Ayaz M. Sociodemographic characteristics and psychiatric evaluation of girls who were married at younger age and referred for criminal evaluation. Anadolu Psikiyatri Derg. 2013;14:136-44. 14. Tahiroğlu AY, Avcı A, Çekin N. Çocuk istismarı, ruh sağlığı ve adli bildirim zorunluluğu. Anadolu Psikiyatri Derg. 2008;9:1-7. 15. Yılmaz DV, Zeyneloğlu S, Kocaöz S, Kısa S, Taşkın L, Eroğlu K. Üniversite öğrencilerinin toplumsal cinsiyet rollerine ilişkin görüşleri. Uluslararası İnsan Bilimleri Dergisi. 2009;6:1. 16. Vefikuluçay D, Demirel S, Taşkın L, Eroğlu K. Kafkas Üniversitesi son sınıf öğrencilerinin toplumsal cinsiyet rollerine ilişkin bakış açıları. Hacettepe Üniversitesi Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi. 2007;14:12–27. 17. Türk Ceza Kanunu 104. Maddesi, TC Resmi Gazete, 12.10.2004, sayısı:25611.