Comparison of Ego Resilience of Preschool Children with Foster and Biological Families

Year 2020, Volume: 6 Issue: 2, 161 - 169, 30.11.2020

Hülya Gülay Ogelman Arzu Özyürek

https://doi.org/10.30613/curesosc.758158

Cited By: 1

Abstract

Ego resilience is expressed as the ability to adapt to changing conditions.
Ego resilience, the foundations of which were laid in early childhood, are
influenced by genetic, environmental and individual factors. In this study,
it is aimed to investigate the ego resilience of preschool children with a
protective and biological family. The study group consisted of 126
children, 5-6 years old, with foster family (n = 58) and biological family
(n = 68). In the descriptive survey model, the data were collected with the
Child Ego Resilience Scale adapted by Önder and Gülay Ogelman (2011).
Descriptive statistics and independent sample t-Test were used to analyze
the data. Eisenberg and colleagues adapted Block’s Q-Sort method in
1996 to develop the Children’s Ego Resiliency Scale, which is a
measuring instrument that identifies the resiliency level of children. The
scale has parent and teacher forms. The scale with twelve items and 9-
point likert consists of one dimension. As a result, ego resilience levels
of children with biological families were found to be significantly higher
than children with foster families. The findings were discussed according
the literature, suggestions were developed to improve ego resilience at an
early age.

Keywords

Ego Resiliency, Preschool Period, Foster Families, Biological Families

Koruyucu ve Biyolojik Aileye Sahip Okul Öncesi Çocukların Ego Sağlamlıklarının Karşılaştırılması

Abstract

Ego sağlamlığı, değişen koşullara uyum sağlayabilme yeteneği olarak
ifade edilmektedir. Temelleri erken çocukluk yıllarında atılan ego
sağlamlığı, genetik, çevresel ve bireysel faktörlerden etkilenmektedir. Bu
çalışmada, koruyucu ve biyolojik aileye sahip okul öncesi yaş çocukların
ego sağlamlıklarının incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışma grubunu,
koruyucu aileye (n=58) ve biyolojik aileye (n=68) sahip 5-6 yaşında 126
çocuk oluşturmuştur. Betimsel tarama modelindeki çalışmada, veriler
Önder ve Gülay Ogelman (2011) tarafından uyarlanan Çocuk Ego
Sağlamlığı Ölçeği ile toplanmıştır. Eisenberg ve meslektaşları tarafından
Block’un Q-Sort yönteminden esinlenilerek 1996’da geliştirilen Çocuk
Ego Sağlamlığı Ölçeği, çocukların psikolojik sağlamlığını ortaya
çıkarmayı amaçlamaktadır. Ölçeğin anne-baba ve öğretmen formları
bulunmaktadır. On iki maddeli ve 9’lu likert türündeki ölçek, tek
boyuttan oluşmaktadır. Verilerin analizinde betimleyici istatistikler ve
bağımsız örneklem t-Testi kullanılmıştır. Sonuç olarak, biyolojik aileye
sahip çocukların ego sağlamlık düzeyleri koruyucu aileye sahip
çocuklardan istatistiksel açıdan anlamlı düzeyde daha yüksek
bulunmuştur. Bulgular alan yazın ışığında tartışılmıştır, erken yaşlarda
ego sağlamlığının geliştirilmesi için öneriler geliştirilmiştir

Keywords

Ego Sağlamlığı, Okul Öncesi Dönem, Koruyucu Aile, Biyolojik Aile

References

• Alvarado, A. E. (2019). The resilience within: perspectives from adults supporting foster children. (Unpublished doctoral dissertation).University of Northern Colorado, USA.
• Bayındır, D, Balaban Dağal, A, ve Önder, A. (2018). Türkiye’deki 60-72 aylık çocuklarda duygu düzenleme becerilerinin ego sağlamlık düzeylerine göre incelenmesi. Adıyaman Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 29, 377-400.
• Block J. H., & Block J. (1980). The role of ego-control and ego-resiliency in the organization of behavior. In W. A. Collins (Ed.). Minnesota Symposia on Child Psychology. (Vol. 13, pp. 39–101). NJ: Erlbaum; Hillsdale.
• Block J, & Block J. H. (2006). Venturing a 30-year longitudinal study. American Psychologist, 61, 315–327.
• Brock, L. L., & Curby, T. W. (2016). The role of children’s adaptability in classrooms characterized by low or high teacher emotional support consistency. School Psychology Review, 45, 209–225.
• Can, Y. (2000). Koruyucu aile uygulaması: Ankara örneği. Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Cowen, E. L., Wyman, P. A., Work, W. C., & Parker, G. R. (1990). The Rochester Child Resilience Project: Overview and summary of first year findings. Development and Psychopathology, 2, 193-212.
• Cumberland-Li A, Eisenberg N, & Reiser M. (2004). Relations of young children’s agreeableness and resiliency to effortful control and impulsivity. Social Development, 13, 193–212.
• Daşbaş, S. (2015). Koruyucu aile hizmetinin koruyucu aileler ve biyolojik çocukları üzerindeki etkisi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 26(1), 65-87.
• Eisenberg N., Spinrad T. L., Fabes R. A., Reiser M., Cumberland A., Shepard S. A., & Thompson, M. (2004). The relations of effortful control and impulsivity to children’s resiliency and adjustment. Child Development, 75, 25–46.
• Erdugan, S. (2019). Koruyucu aile modelinde aile yaşam deneyimleri: Aile Sistemleri Teorisi temelinde niteliksel bir araştırma. Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Gjerde, P. F., Block, J., & Block, J. H. (1986). Egocentrism and ego resiliency: Personality characteristics associated with perspectivetaking from early childhood to adolescence. Journal of Personality and Social Psychology, 51(2), 423-434.
• Gülay, H. (2004). Korunmaya muhtaç ve ailesinin yanında yaşayan 6 yaş çocuklarının sosyal becerilerinin karşılaştırılması. Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Gülay-Ogelman, H. (2014). Investigation of ego resiliency of preschool children according to opinions of mother, father, and teacher. European Journal of Research on Education, 2(2), 186-191.
• Gülay Ogelman, H., & Önder, A. (2019). Emotional regulation strategies of 5–6-year-old children and their levels of resiliency, Early Child Development and Care, DOI: 10.1080/03004430.2019.1613650.
• Gülay Ogelman, H., Seçer, Z., Yalçın, S. B., Önder, A., ve Erten Sarıkaya, H. (2015). Boşanma değişkenine göre okul öncesi dönem çocuklarının psikolojik sağlamlıklarının karşılaştırılması. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitü Dergisi, 33, 87-96.
• İllere Göre Koruyucu Aile İstatistikleri (2020). https://koruyucuaile.ailevecalisma.gov.tr/illere-gore-koruyucu-aile-istatistikleri adresinden 23.06.2020 tarihinde erişilmiştir.
• Jaureguizar, J., Garaigordobil, M., & Berneras, E. (2018). Self-concept, social skills, and resilience as moderators of the relationship between stress and childhood depression. School Mental Health, 10, 488-499.
• Karasar, N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel.
• Karataş, K. (2007). Türkiye'de çocuk koruma sistemi ve koruyucu aile uygulamaları üzerine bir değerlendirme. Toplum ve Sosyal Hizmet, 18(2), 7-19.
• Liew, J., Cao, Q., Hughes, J. N., & Deutz, M. H. (2018). Academic resilience despite early academic adversity: a three-wave longitudinal study on regulation-related resiliency, ınterpersonal relationships, and achievement in first to third grade. Early Education and Development, 5, 762-779.
• Luthar, S. S., Crossman, E. J., & Small, P. J. (2015). Resilience and adversity In R.M. Lerner and M. E. Lamb (Eds.) Handbook of child psychology and developmental science. (7th Edition, Vol. III, pp. 247-286). New York: Wiley.
• Önder, A., & Gülay-Ogelman, H. (2011). The reliability-validity study for the Ego Resiliency Scale (Teacher-Mother-Father Forms) for children aged between 5 and 6, International Refereed Academic Social Sciences Journal, 2(1), 5-21.
• Öngören, S., ve Yılmaz, E. (2018). Rastlantısal krizler. K. Tepeli ve E. Durualp (Ed.) Aile yaşam döngüsü, (ss. 287-328). Ankara: Hedef.
• Özbesler, C. (2009). Koruyucu aile hizmetlerinde değerlendirme süreci. Aile ve Toplum, 16(16), 86-94.
• Preston, S., Yates, K., & Moss, M. (2012). Does emotional resilience enhance foster placement stability? A qualitative investigation. International Journal of Psychological Studies, 4(3), 153-166.
• Reed-Victor, E., & Stronge, J. H. (2002). Homeless students and resilience: Staff perspectives on ındividual and environmental factors, Journal of Children Poverty, 8(2),159-183.
• Rutter, M. (1990). Psychosocial resilience and protective mechanisms. American Journal of Osthopsychiatry, 57(3), 316-331.
• Schofield, G., & Beek, M. (2005). Risk and resilience in long-term foster-care. British Journal of Social Work, 35(8), 1283-1301.
• Sinclair, I., & Wilson, K. (2003). Matches and mismatches: The contribution of carers and children to the success of foster placements. British Journal of Social Work, 33(7), 871-884.
• Swanson J., Valiente C., Lemery-Chalfant K., & O’Brien T. C. (2011). Predicting early adolescents’ academic achievement, social competence, and physical health from parenting, ego resilience, and engagement coping. The Journal of Early Adolescence, 31, 548- 576.
• Şahin Kaya, Z. (2019). Uzmanların gözünden Türkiye’de koruyucu aile programı üzerine bir değerlendirme. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Tabachnick, B. G., & Fidell, L. S. (2013). Using multivariate statistics. Boston: Pearson.
• Taylor Z. E., Eisenberg N., Spinrad T. L., & Widaman K. F. (2013). Longitudinal relations of intrusive parenting and effortful control to ego-resiliency during early childhood. Child Development, 84, 1145–1151.
• Taylor Z. E., Eisenberg N., VanSchyndel, S. K., Eggum-Wilkens, N. D., Tracy L., & Spinrad, T. L. (2014a). Children’s Negative Emotions and Ego-Resiliency: Longitudinal Relations With Social Competence. Emotion, 14(2), 397–406.
• Taylor, Z. E., Sulik, M. J., Eisenberg, N., Spinrad, T. L., Silva, K. M., Lemery-Chalfant, K., Stover, D. A., & Verrellic, B. C. (2014b). Development of ego-resiliency: Relations to observed parenting and polymorphisms in the serotonin transporter gene during early childhood. Social Development, 23(3), 433-450.
• Tok, Ö. (1996). Koruyucu aile hizmeti standartları ve ülkemizdeki durumu. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
• Um, B. (2018). Ego-resiliency, parenting style, and peer attachment as predictors of South Korean middle school students’ school adjustment. Redfame: International Journal of Social Science Studies, 6(7), 14-30.
• Yeşilkayalı, H. D. (2015). Koruyucu aile bireylerinin sosyodemografik özellikleri ile empatik becerileri ve özgecilik durumları arasındaki ilişkinin değerlendirilmesi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Ankara.