TRANSFORMATION OF CITIZEN FROM PASSIVE TO ACTIVE PUBLIC BY E-COMMUNICATION: CİMER EXAMPLE

Yıl 2022, Sayı: 24, 70 - 90, 30.01.2022

Tuba Durmuşoğlu , Zeynep Genel

Öz

The e-government structure, which is one of the most discussed issues around the world today, is an area where investments are made in terms of both establishing trust and increasing participation, today. In this frame, e-participation studies that aligned to public participation comes to forefront, and governments aim to develop a management approach that effective and sustainable within the public e-participation. Thus, governments fund the digital platforms, mobile applications, and e-consultation services for understand publics’ expectations and necessities and initivate these process to activate citizens in decision processes as a stakeholder. In this scope, this paper presents The Turkish Republic of Presidency Communicate Centre [CİMER] which is a e-consultation service as a public relations facility as the case study in scope of e-participation. For understanding the CİMER structure and role in the public institute- citizen communication processes, in first phase CİMER Public Relations Department is interviewed. In second phase, participants who applied CİMER before from İstanbul and Ankara recruited for understanding their CİMER perception and experience. Within the context, the role of CİMER on participants’ communication process and the journey that activates citizens as active publics are examined within the framework of Situational Theory of Publics. It has been understood that applications have been made regarding the situations under the headings of avoiding disinformation, urban regulations and common society problems. It has been understood that CİMER is the most reliable and accessible source of information for all participants in defining a situation, and a communication channel preferred by citizens to put pressure on public institutions at the point of solving problems. But on the other hand, it is observed that citizens believe that the awareness of CİMER role should be increased in society to strength the public power in decision process.

Anahtar Kelimeler

Public Relations, E-participation, E-communication, CİMER, Situational Theory of Publics

PASİF PAYDAŞ OLARAK VATANDAŞIN E-İLETİŞİM İLE AKTIF PAYDAŞA DÖNÜŞÜMÜ: CİMER UYGULAMASI ÖRNEĞİ

Öz

Bugün dünya genelinde en çok tartışılan konulardan biri olan e-devlet yapısı, gerek güveni tesis etmek, gerekse katılımı artırmak açısından ön planda yatırım yapılan bir alandır. Bu kapsamda katılımcılık odaklı e-katılım çalışmaları da bir araştırma alanı olarak öne çıkmakta, vatandaşın e-katılımı ile daha etkin ve sürdürülebilir bir yönetim anlayışının yerleştirilmesi amaçlanmaktadır. Bu açıdan yönetimler, vatandaşı bir paydaş olarak yönetsel süreçlerde aktifleştirmek, beklentileri ve ihtiyaçları anlamak için katılımcılığa teşvik edici e-danışma hizmetleri, mobil uygulamalar ve dijital yapılar hayata geçirmektedir. Bu doğrultuda bu çalışma, e-danışma hizmeti ve bir halkla ilişkiler faaliyeti olan Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı İletişim Merkezi’ni [CİMER] ele almaktadır. CİMER’in vatandaşların kamu kurumları ile iletişiminindeki rolünü anlamak amacıyla öncelikle CİMER Halkla İlişkiler Daire Başkanlığı ile görüşülerek bilgi edinilmiş sonrasında vatandaş açısından CİMER algısını anlamak amacıyla İstanbul ve Ankara’dan CİMER başvurusu yapmış kişilerle görüşülmüştür. Durumsal Kamular Kuramı çerçevesinde görüşmelerde katılımcılarla bu iletişim süreçlerinde CİMER’in rolünü nasıl tarif ettikleri ve hangi durumlarda aktif bir paydaşa dönüştüğü gözlemlenerek anlatı analiz şeklinde aktarılmıştır. Dezenformasyondan kaçınma, kentsel düzenlemeler ve toplumsal sorunlar başlıkları altındaki durumlarla ilgili başvurular gerçekleştirildiği anlaşılmıştır. CİMER’in tüm katılımcılar için bir durumun tanımlanmasında en güvenilir ve erişilebilir bilgi kaynağı, sorunların çözüm noktasında ise vatandaş tarafından kamu kurumlarına baskı yapmak amacıyla tercih edilen bir iletişim kanalı olduğu anlaşılmıştır.

Anahtar Kelimeler

Halkla İlişkiler, E-katılım, CİMER, E-iletişim, Kamuların Durumsal Teorisi

Kaynakça

• Bektaş, A. (2000). Kamuoyu, iletişim ve demokrasi. İstanbul: Bağlam Yayınları.
• Best, S. & Kruger, B. (2005). Analyzing the representativeness of internet political participation, Political Behaviour, 27(1), 183-216.
• Blanc, D. (2020). E-participation, a quick overview of recent qualitative trends, United Nations Department of Economic and Social Affairs Working Paper, 11 Ağustos, 2020, https://www.un.org/development/desa/
• Coursey, D., ve Norris, D. (2008). Models of e-government: Are they correct? An empirical assessment. Public Administration Review, 68(3), 523-536.
• Cultip, M.S., Center, A.E. & Broom, G.M. (2000). Effective public relations. San Diego State University Press, Pearson.
• Çakmak, F.A. & Kilci, S. (2011). Kamu yönetiminde halkla ilişkilerin yeri ve önemi. Kamu-İş Dergisi,11(4), 219-270.
• Çetin, O, A. (2017). Havza ölçekli su yönetimi planlarının hazırlanma sürecinde paydaş katılımı.T.C. Orman ve Su İşleri Bakanlığı (Uzmanlık tezi). www.tarimorman.gov.tr
• Epstein, D., Newhart, M. & Vernon, R. (2014). Not by technology alone: the analog aspects of online public engagement in policy making. Government Information Quarterly, 31, 337-344.
• Demir, G., Z. (2016). Stratejik halkla ilişkilerde kamu segmentasyonu: Kamuların Durumsal Kuramının kültür bağlamında Türkiye’de analizi (Doktora tezi). Akdeniz Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü İletişim Ana Bilim Dalı. Antalya.
• Demut, C. & Mey, G. (2015). Qualitative methodology in developmental psychology in International Encyclopedia of the Social and Behavioral Science, Wright, James, D (ed). Orlanda, Elsevier.
• Falkheimer, J. ve Heide, M. (2014). Strategic communication and participatory culture: From one and two-way communication to participatory communication. (1st ed.) Routledge, ISSBN: 9780203094440.
• Feilner, M. (2016). One year at Luxemburg’s citizen participation platform Vosidees, in e-participation and voting by Hasson, K., Belkacem, K., Ekenberg, L. 2014. Open Government and Democracy a Research Review.
• Fung, A. (2006). Varieties of participation in complex governance. Public Administration Review, (Special Issue), 66-75.
• Grunig, J., E. (1983a). Communication behaviour and attitudes of environmental publics: two studies, Journal of Monographs, 81, 1-47.
• Grunig, J., E. (1983b). Washington reporter publics of corporate public affairs programs. Journalism Quarterly, 60, 603-615.
• Grunig, J., E., & Hunt, T. (1984). Managing public relations. New York: Holt, Rinehart ve Williams.
• Grunig, J. E. (1984). Organizations, environments, and models of public relations. Public Relations Research & Education, 1(1), 6-29.
• Grunig, J., E. (1987). When active publics become activists: extending a situational theory of publics. International Communication Association, Montreal.
• Grunig, J., E. (1989). A situational theory of environmental issues, publics and activists in L. A. Grunig (ed.), Monographs in Environmental Education and Environmental Studies. (50-82). Ohio: North American Association for Environmental Education.
• Grunig, J. E. (ed.) (1992). Excellence in public relations and communication management. Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum.
• Grunig, J., E. (2005). Halkla ilişkiler ve iletişim yönetiminde mükemmellik. İstanbul: Rota Yayınları.
• Gümüşçüoğlu, S. O. (t.y.) Osmanlı Devleti’nde divana gönderilen şikayetler, 1. Türk Hukuk Tarihi Kongresi, https://docplayer.biz.tr/214400448-Osmanli-devletinde-divan-a-gonderilen-sikayetler.html. (Erişim Tarihi, 13.09.2021).
• İletişim Başkanlığı Hakkında Cumhurbaşkanlığı Kararnamesi. Resmi Gazete (Kararname numarası: 14)., https://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2018/07/20180724-10.pdf (Erişim Tarihi, 11.05.2021).
• İskender, G. (2012). Turkish e-government transformation: a country analysis based on efforts, problems and solutions (Basılmamış yüksek isans Tezi). Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara.
• Hamilton, P., K. (1992). Grunig’s Situational Theory: a replication, application, and extension, Journal of Public Relations Research, 4(3), 123-149.
• Huang, Y. H. C., Lu, Y.C., Choy, Y., H., Kao, L., K., & Chang, Y. (2019). How responsiveness works in mainland China: effects on institutional trust and political participation, Public Relations Review, 46(1), 1001855, 10.1016/j.pubrev.2019. 1018.
• Kim, S., & Lee, J. (2012). E-participation, transparency and trust in local government. Public Adminisration Review, 72 (6), 819-828, 10.1111/j.1540-6210.2012.02593.x
• Koçak, A. & Arun, Ö. (2006). İçerik analizi çalışmalarında örneklem sorunu.Selçuk İletişim Dergisi, 4(3), 21-28.
• Kruger, B. (2002). Assesing the potential internet political participation in United States: A resource approach, American Politics Research, 34(1), 476-498.
• Labov, W. & Waletzky, J. (1997). Narrative analysis: oral versions of personal experience, Journal of Narrative and Life History, 7, 3-39.
• Lee, J., ve Soonhee, K. (2017). Citizen’s e-participation on agenda setting in local goverance: Do individual social capital and e-participation management matter? Public Management Review, 34(1), 2-23.
• Lindner, R., Aicholzer, G. & Hennen, L. (2016). Electronic democracy in Europe. İsviçre: Springer International Publishing, ISBNN: 978-3-319-27419-5.
• Lourenço, R.P. & Costa, J., P. (2007). Incorporating citizens’ views in local policy decision making processes. Decision Support Systems, 43(4), 1499-1511, 10.1016/j.dss.2006.06.004.
• Macintosh, A. (2004). Characterizing e-participation policy-making. In System Sciences 2004: Proceedings of the 37th Annual Hawaii International Conference, edited by IEEE, 117-126, New York: IEEE.
• Macintosh, A., & Whyte, A. (2008). Towards an evaluation framework for e-participation. Transforming Government: People, Process and Policy, 2(1), 16-30.
• Major A. M. (1998). The utility of Situational Theory of Publics for assessing public response to a disaster prediction, Public Relations Review, 24(4), 489-508.
• Medaglia, R. (2012). E-participation research: Moving characterization forward (2006-2011). Government Information Quarterly, 27(4), 401-413. Metin, H. & Altunok, M. (2002). Karşılaştırmalı bir yaklaşımla kamu yönetimi ve özel sektörde halkla ilişkiler. Kocaeli Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (3), 79-99.
• Moon, M. (2002). The evolution of e-government among municipalities: Rhetoric and reality, Public Administration Review, 62(4), 423-433.
• Morris, C. D., Bransford, J. D., & Franks, J. J. (1977). Levels of processing versus transfer appropriate processing. Journal of Verbal Learning and Verbal Behavior, 16(5), 519-533.
• Norris, P., (2000). A virtuous circle: Political communications in post-industrial societies. Cambridge: Cambridge University Press.
• Norris, P. & Reddick, C., G. (2012). Local e-government in the United States: transformation or incremental change? Public Administration Review, 73 (1), 165-175.
• OECD. (2001). Citizens as partners: information, consultation and public participation in policy making. Paris: OECD Publishing.
• O’Leary, R., & L. B. Bingham (2009). The collaborative public manager: new ideas for the twenty-first century. Washington: Georgetown University Press.
• Saebo, O., Rose, J. & Flak, L., S. (2008). The shape of e-participation: Characterizing an emerging research area. Government Information Quartley, 25 (3), 400-428.
• Sanford, C., & Rose, J. (2007). Characterizing e-participation. International Journal of Information Management, 27(6), 406-421.
• Selvi, Ö., Ulucan, M. & Eser Coşgun, A. (2019). Halkla ilişkiler ve bir e-devlet uygulaması olarak CİMER. Akademik Bakış Uluslararası Hakemli Sosyal Bilimler Dergisi, (75), 13-37.
• Slater, D., M., Chipman, H., Auld, G., Kaefe, T. & Kendall, P. (1992). Information processing and Situational Theory: A cognitive response analysis. Journal of Public Relations Research, 4(4), 189-203.
• Susha, L. & Grönlund, A. (2012). E-participation research. Systematizing the field. Government Information Quarterly, 29(3), 373-382.
• Şahin, Ü. (2018). İyi yönetişimin Türk Kamu Yönetimi’nde uygulanması ve Kamu Denetçiliği Kurumu, Ombusdman Akademik, 2018, 99-139.
• Tekin, H. H. (2006). Nitel araştırma yönteminin bir veri toplama tekniği olarak derinlemesine görüşme.İstanbul Üniversitesi Sosyoloji Dergisi, (13), 101-116.
• Uhlaner, C., J. (2015). Politics and participation. International Encyclopedia of the Social and Behavoiral Sciences, 504-508, 10.1016/B978-0-08-097086-8.93086-1
• Birleşmiş Milletler. (2014). E-government survey 2014: E-government for the future we want, publicadministiration.un.org/egockb/portals/egovkb/documents. (Erişim Tarihi, 30.08.2021).
• Writz, B., W, Daiser, P., & Boris, Binkowska (2016). E-participation: A strategic framework. International Journal of Public Administration, 41(1), 1-12.
• Yağmurlu, A. (2018). Şikayet ekseninde halkla ilişkiler mekanizması olarak kamu denetçiliği, Amme İdare Dergisi, 51(1), 167-193.
• Zıllıoğlu, M. (2014). İletişim nedir? İstanbul: Cem Yayınevi.