INDIVIDUALS' PERCEPTION OF NUDGE POLICIES: A TURKISH PERSPECTIVE

Yıl 2024, Cilt: 26 Sayı: 3, 1172 - 1199, 15.09.2024

Sema Müge Özdemiray , Ayşen Edirneligil

https://doi.org/10.16953/deusosbil.1461956

Öz

The nudge method is used in public policies to guide individuals towards actions and decisions that benefit themselves and society. Public authorities and nudge theorists have mostly focused on the factors that limit individuals' rationality when designing effective nudge policies. However, the perceptions of individuals towards the nudge tool have been given less attention. Nudging is not only a tool that lacks theoretical consensus but also exhibits differences in perception due to factors such as demographic and cultural characteristics. There are limited academic studies focusing on measuring citizens' perceptions towards nudging, making data obtained from Türkiye valuable. The main objective of this study was to measure citizens' perceptions of different public policies designed with the nudge technique in Türkiye. A survey was conducted with 1051 respondents selected through quota sampling. The survey analyzed citizens' approval level towards 15 different public policies designed in line with government interventions at 5 different levels and explored the relationship between these levels and various demographic factors. The findings revealed that the average approval level of individuals in Türkiye is 74.05%, with no significant difference between policies. The policy on organ donation had the lowest approval rate at 62.80%. Additionally, there was a significant relationship between individuals' education level, the region they live in, their age, and their level of policy approval. When compared with other countries, it was found that there are more similarities than significant differences with Türkiye.

Anahtar Kelimeler

Nudge, Policy, Perception

Proje Numarası

23401101

BİREYLERİN DÜRTME POLİTİKALARINA İLİŞKİN ALGISI: TÜRKİYE PERSPEKTİFİ

Öz

Dürtme yöntemi ile oluşturulan kamu politikaları; sınırlı rasyonel bireyleri, kendileri ve toplum adına faydalı eylemlere ve kararlara yönlendirmeyi amaçlamaktadır. Bu nedenle çoğunlukla kamu otoriteleri ve dürtme teorisyenleri; etkili dürtme politikalarının tasarımı noktasında bireylerin rasyonalitesini sınırlandıran faktörlere odaklanarak, onların dürtme aracının kendisine yönelik algılarını geri planda tutmuştur. Ancak kamu politikaları tasarımında başvurulabilecek yeni bir araç olarak sunulan dürtme, teorik düzeyde üzerinde uzlaşı sağlanmış bir araç olmamakla birlikte; hedef kitlesindeki bireylerin demografik özelliklerinin, üyesi oldukları toplumun kültürel niteliklerinin farklılığı gibi pek çok etmen nedeniyle kendisine yönelik algı noktasında da farlılıklar arz eden bir araçtır. Dünyada vatandaşların dürtmeye yönelik algılarını ölçmeye odaklanan az sayıdaki akademik çalışmanın varlığı, Türkiye’den elde edilen verileri değerli kılmaktadır. Bu nedenle çalışmanın temel amacı Türkiye’de vatandaşların dürtme tekniği ile tasarlanmış farklı kamu politikalarına yönelik algılarını ölçmektir. Bu amaç doğrultusunda çalışmada, kota örnekleme yöntemi ile belirlenen 1051 kişi ile bir anket çalışması gerçekleştirilmiştir. Ankette 5 farklı düzeydeki hükümet müdahaleleri doğrultusunda tasarlanan 15 farklı kamu politikasına yönelik vatandaşların onay düzeyleri irdelenmiş; bu düzeyler ile yaş, eğitim seviyesi, yaşanılan bölgenin nüfusu, medeni durum, gelir düzeyi ve politik konum arasındaki ilişki analiz edilmiştir. Elde edilen bulgular, Türkiye’de bireylerin onay düzeylerinin ortalama %74,05 olduğunu ve politikalar arasında fark göstermediğini ancak organ bağışına yönelik politikanın %62,80 ile en düşük onay oranına sahip olduğunu ortaya koymaktadır. Aynı zamanda bireylerin eğitim seviyesi, yaşadıkları bölge ve yaşları ile politika onay düzeyleri arasında anlamlı bir ilişki olduğu tespit edilmiştir. Aynı ölçeğin uygulandığı ülkeler ile karşılaştırıldığında ise Türkiye ile aralarında belirgin bir farktan ziyade benzerlikler olduğu söylenebilir.

Anahtar Kelimeler

Dürtme, Politika, Algı, Türkiye

Proje Numarası

23401101

Teşekkür

Bu çalışmaya verdikleri desteklerden dolayı Selçuk Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinatörlüğü'ne teşekkür ederiz.

Kaynakça

• Ashraf, N., Camerer, F. C. & Loewenstein, G. (2005). Adam Smith, behavioral economist. Journal of Economic Perspectives, 19 (3), 1-15.
• Aydın, H. A., Durgun, S. & Durgun, M. (2019). Davranışsal kamu yönetimi: Yöntemsel ve teorik düzlemlerde bir inceleme. Journal of Academic Value Studies, 5 (4), 528-542.
• Cevizli, İ. (2021). İktisatta rasyonel birey analizi: Davranışsal iktisat ekseninde bir deneysel çalışma. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Sakarya.
• Erat, V. & Savaş, A. D. (2022). Bir kamu politikası aracı olarak dürtme. Bingol University Journal of Economics and Administrative Sciences, 6(2), 175-206.
• Eser, R. & Toigonbaeva, D. (2011). Psikoloji ve iktisadın birleşimi olarak, davranışsal iktisat. Eskişehir Osmangazi Üniversitesi İİBF Dergisi, 6(1), 287‐321.
• Gestel, L., Adriaanse, M. & Ridder, D. (2021). Who accepts nudges? Nudge accceptability from a self-regulation perspective. Plos One, 16(12), e0260531. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0260531.
• Gupta, V., Hanges, J. P. & Dorfman, P. (2002). Cultural clusters: Methodology and findings, Journal of World Business, 37, 11-15.
• Hagman, W., Andersson, D., Västfjäll, D. & Tinghög, G. (2015). Public views on policies involving nudges. Review of Philosophy and Psychology, 6, 439–453.
• Hansen, G. P. & Jespersen, M. A. (2013). Nudge and the manipulation of choice a framework for the responsible use of the nudge approach to behaviour change in public policy. European Journal of Risk Regulation, 4(1), 3-28.
• Iyengar, S. (2010). The Art of Choosing, https://www.ted.com/talks/sheena_iyengar_the_art_of_choosing/transcript?language=tr, (Erişim Tarihi: 10.01.2024)
• Jung, J. Y. & Mellers, B. A. (2016). American attitudes toward nudges. Judgment and Decision Making, 11, 62–74.
• Khadzhyradieva, S., Hrechko, T. & Savkov, A. (2019). Behavioral insights in public policy: Ukrainian case. Public Policy and Administration, 18(1), 85-99.
• Lin, Y., Osman, M. & Ashcroft, R. (2017). Nudge: concept, effectiveness, and ethics. Basic and Applied Social Psychology, https://doi.org/10.1080/01973533.2017.1356304, (Erişim Tarihi: 21.01. 2024)
• Medina, Q. J. (2020). The acceptability of nudges as public policy tools: A theoretical and empirical analysis. PhD Thesis, Universitat Autonoma de Barcelona, Spain.
• Oliver, A. (2013). From nudging to budging: Using behavioural economics to ınform public sector policy. Journal of Social Policy, 42 (4), 685–700.
• Özdemir, Ş. (2017). İkna edici iletişim bağlamında davranışsal içgörü kullanımı: Kamu sağlık politikası alanında bir araştırma. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi, İstanbul.
• Özdemiray, S. M. (2023a). Dürtme kımıldat: Enerji etiketlemesi düzenlemesi, Akdeniz İİBF Dergisi, 23 (1), 63-74.
• Özdemiray, S. M. (2023b). Rethinking the role of nudge in public policy. V. Göçoğlu & N. Karkın (Ed.). Citizen-Centered Public Policy Making in Turkey içinde, İsviçre: Springer Nature.
• Özer, M. A. (2016). Herbert Simon’un yönetim bilimine katkıları üzerine değerlendirmeler. HAK-İŞ Uluslararası Emek ve Toplum Dergisi, 5 (11), 160-185.
• Peksevim, E. & Peksevim, S. (2020). Dürtme politikalarını etkili ve etik bir şekilde tasarlamak. Harward Business Review. https://hbrturkiye.com/dergi/durtme-politikalarini-etkin-ve-etik-bir-sekilde-tasarlamak, (Erişim Tarihi: 12.12.2023)
• Reisch, A. L. & Sunstein, R. C. (2016). Do Europeans like nudges?. Judgment and Decision Making, 11 (4), 310–325.
• Schlag, P. (2010). Nudge, choice architecture, and libertarian paternalism, Michigan Law Review, 108 (6), 913-924.
• Sent, E. M. & Klaes, M. (2005). A conceptual history of the emergence of bounded rationality. History of Political Economy, 37(1), 27-59.
• Simon, H. A. (1957). Models of man: Social and rational. New York: Wiley.
• Sunstein, R. C. (2016). Do people like nudges?. Administrative Law Review, 68 (2), 177-232.
• Sunstein, R. C., Reisch, A. L. & Rauber, J. (2018). A world-wide consensus on nudging? Not quite, but almost, Regulation and Governance, 12 (1), 3-22.
• Thaler, R. & Sunstein, C. (2008). Nudge: Improving decisions about health, wealth and happiness. New Haven & London: Yale University Press,
• Thaler, R. & Sunstein, C. (2019). Dürtme- sağlık, zenginlik ve mutluluk için alınan kararları geliştirmek üzere, E. Günsel (Çev.), İstanbul: Pegasus Yayınları.
• Tummers, L. (2019). Behavioral public administration. B. G. Peters & I. Thynne (Eds.) Oxford Encyclopedia of Public Administration içinde. Oxford: Oxford University Press, https://doi.org/10.1093/acrefore/9780190228637.013.1443
• Türkiye İstatistik Kurumu (2023). Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi Sonuçları 2022 Raporu. https://data.tuik.gov.tr/Bulten/Index?p=Adrese-Dayali-Nufus-Kayit-Sistemi-Sonuclari-2022-49685, (Erişim Tarihi: 10.05.2023).
• Ürünal, A. A. (2022). Kamu politikalarında davranışsal yaklaşım: Davranışsal kamu politikası özelinde bir uygulama. (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Çanakkale On Sekiz Mart Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, Çanakkale.
• Voyer, B. G. (2015). ‘Nudging’ behaviours in healthcare: Insights from behavioural economics. British Journal of Healthcare Management, 21 (3), 130-135.