The Power of Symbol and Symbols in Islam

Year 2013, Volume: 49 Issue: 3, 7 - 20, 01.09.2013

Sadık Kılıç

Abstract

Some linguistic, aesthetical, and artistic expression forms like religious or non-religious gestures and also architectural sturctures or figures that aim to deliver a meaning and purpose has far/deep meanings that deliver us to them indirectly through implications along with their indications. While the first observable implications of a linguistic expression or religious gestures and rituals show the primary, essential, and evident meaning layer, this secondary meaning which is indirect and inner and at the same time enthusiastic in respect of meaning and sensual intensity can be called as symbolic, figurative meaning. When we consider the type of relation between evident meaning and this inner and symbolic meaning, we see this evident scope is a threshold, a gate that is opened to the world of symbolic and spiritual meaning; an evident handle without it, it is impossible to get into this world of secondary meaning. In particular, besides symbolic expression forms in basic texts of Islam and its power of expression, primary worshipping forms’ indirectly and figuratively delivering to spiritual and reality ranks that are beyond feelings indicates that it has an epistemic power that appeals to all cognitive abilities of humankind. Because they are merry steps of Islam (mi’râc, me’âric) – by Islamic naming Shaâir which deliver to a higher conciousness –that raise to the world of Transendence from ground level. In this article within the scope of symbolism, we will try to refer to Islamic symbolic meaning density that uninterruptedly addressing to Islam’s spiritual power and its Transcendental dimension that is especially teofani that appears in ablution (vudû’), obligatory alms, Ka’be-hacc, fasting (savm), religious offerings or sacrificial animals (nahr, udhıye)

Keywords

Symbolism, Evident Meaning, Spiritual/Inner Meaning, Immanent Meaning, Transcendental Meaning, Transfiguration.

SEMBOLÜN GÜCÜ VE İSLAM’DA SEMBOLLER

Abstract

Bir mana ve maksadı iletmeyi amaçlayan dilsel, estetik, sanatsal ifade formları gibi, kimi dinî veya ladinî jestlerin, ibadet formlarının, mimari nitelikli yapı veya şekillerin de, doğrudan delaletleri yanında bizi, örtük, dolaylı ve ima yoluyla da kendisine ilettiği uzak/derin anlamları vardır. Dilsel bir ifade veya dinî jest ve ritüellerin ilk gözlemlenebilir delaletleri bir bakıma birincil, asli ve zahir -olmazsa olmaz- anlam katmanını gösterirken, bu dolaylı ve içsel, aynı zamanda da mana ve hissi yoğunluk itibariyle daha coşkulu olan bu ikincil anlam ise sembolik, remzi anlam ufku olarak adlandırılabilir. Zahir mana ile bu içsel ve sembolik mana arasındaki ilişki türüne baktığımızdaysa, görürüz ki, bu zahir ufuk, sembolik ve deruni anlam dünyasına açılan bir eşiktir, bir kapıdır; onsuz, bu ikincil anlam dünyasına girmenin mümkün olmadığı zahir bir tutamaktır. Özeldeyse İslam’ın, temel metinlerindeki sembolik anlatım formları ve etkileyici ifade gücü yanında, başlıca ibadet formlarının da örtük ve remzi bir yolla, deruni ve his ötesi hakikat mertebelerine gönderimde bulunması, onun, insanın tüm idrak yetilerine hitap eden göz alıcı epistemik kudretine işaret eder. Çünkü bunlar İslam’ın, yer düzeyinden aşkınlık dünyasına yükselten kutlu basamakları (mi’râc, me’âric); Kur’an’ın adlandırmasıyla, yüksek bir bilince erdiren şeâir’idirler. İşte bu makalede, genel sembolizm bağlamında, İslam’ın deruni gücü ve ondaki aşkınlık boyutuna kesintisiz bir biçimde gönderimde bulunan; bilhassa abdest (vudû’), namaz (salât), zekât, Ka’be-hacc, oruç (savm), kurban (nahr, udhıye) gibi ritüellerde tecelli eden (teofani), İslami sembolik anlam yoğunluğuna işaret edilmeye çalışılacaktır

Keywords

Sembolizm, Zahir Anlam, Deruni/İçsel Anlam, İçkin (immanent) Anlam- Aşkın (transcendantal) Anlam, Tecelli.