KAHRAMANLIK ANLATILARI, EFSANE VE MİTOLOJİ

Yıl 2011, Sayı: 7, 49 - 70, 01.01.2011

Nimet Yıldırım

Öz

Mitoloji, kahramanlık anlatılarıyla çok yakın ilişki içerisinde bulunmakta, kahramanlık anlatıları gerçekte mitolojinin ruhu ve canı olarak kabul edilmektedir. İnançlar ve düşünceler, kahramanlık anlatılarının bedenlerinde birer ruh olarak sembolize edilmiş bir bakıma onları sonsuzlaştırmışlardır. Kahramanlık anlatıları birkaç farklı öğeden oluşur: bunların temelindeki önemli öge ise mitoloji ve mitolojik içeriklerdir. Kahramanlık destanlarını tamamıyla ve kesin çizgilerle mitolojik rivayetlerden ayırmak mümkün değildir. Efsaneler insan ömrünün tarihi kadar bir geçmişe sahiptirler. İnsanlar çalışıp bir şeyler üretmeğe, düşünce yetilerini kullanmaya başladıklarından bu yana doğadaki gelişmeler ve yaşadıkları toplumu yorumlamaya, birbirlerine anlatarak aktarmaya da başlamışlardır

Anahtar Kelimeler

Efsane, Mitoloji, kahramanlık hikâyeleri

KAHRAMANLIK ANLATILARI, EFSANE VE MİTOLOJİ

Öz

The most significant literary heritage of ancient Iran, however, is the heroic poetry which eventually evolved into the Iranian national epic. The core of this poetry belongs to a heroic age of remote antiquity, that of the Kayanians. Under this dynasty, whose history is wrapped in legend, the ancestors of the Avestan people offered worship and sacrifice to a broad range of deities who often symbolized the forces of nature. Mythology, which was the interpretation of nature, and legend, which is the idealization of history, are the main elements of the epic. The Shahnameh recounts the history of Iran, beginning with the creation of the world and the introduction of the arts of civilization to the Aryans. The work is not precisely chronological, but there is a general movement through time

Anahtar Kelimeler

Legends, epic, epic poetry, mithology, Persian legends

Kaynakça

• Âmûzgâr, Jâle, Târîh-i Esâtîrî-yi Îrân, Tahran 1381 hş.
• Fâtımî, Saîd, “Cenbehâ-yi Esâtîrî-yi Şâhnâme”, s. 155. Zerrînkûb, Abdulhuseyn, Târîh Der Terâzû, Tahran 1375 hş., s. 33.
• Zerrînkûb, Târîh Der Terâzû, s. 35. Aydınlû, Seccâd, Ez Ustûre Tâ Hamâse, Tahran 1388 hş.
• Bahâr, Mihrdâd, Costârî Çend Der Ferheng-i Îrân, Tahran 1376 hş.
• Dânişnâme-yi Edeb-i Fârsî, Komisyon, Tahran 1375-1378.
• Dervîşîyân-Handân, Ferheng-i Efsânehâ-yi Merdom-i Îrân, Tahran 1388 hş.
• Dihhudâ, Alî Ekber, Luğatnâme-yi Dihhudâ, Tahran 1346 hş.
• Dihkânî, Muhammedî, Ez Şehr-i Hodâ Tâ Şehr-i İnsân, Tahran 1389 hş.
• Eşref, Ahmed, “Târih, Hâtire, Efsâne”, Îrânnâme, XIV/4, (Bethesda 1996).
• Fâtımî, Saîd, “Cenbehâ-yi Esâtîrî-yi Şahnâme ve Tatbîk-i Ân Bâ Esâtîr-i Ğarbî”, Sohenrânî ve Bahs Der Bâre-yi Şahnâme-yi Firdevsî, Tahran 1349 hş.
• Şefîi-yi Kedkenî, Muhammed Rızâ, “Envâ-i Edebî ve Şi’r-i Fârsî”, Tahran hş. Komisyon, Tarîh-i Îrân (trc. Hasan-i Enûşe), Tahran 1368 hş.
• Sîmâdâd, Ferheng-i Istılahât-i Edebî, Tahran 1375 hş.
• Vâhiddûst, Nihâdînehâ-yi Esâtîrî Der Şâhnâme-yi Firdevsî, Tahran 1379 hş.
• Zerrînkûb, Abdulhuseyn, Der Kalemrov-i Vicdân, Tahran 1375 hş.
• Zerrînkûb, Abdulhuseyn, Târîh Der Terâzû, Tahran 1375 hş.