THE RELATIONSHIP OF ETHICS AND MEDIA IN PUBLIC ADMINISTRATION: A TRIAL ON THE REPRESENTATION OF THE ACTIVITIES AND DECISIONS OF THE COUNCIL OF ETHICS FOR PUBLIC OFFICIAL IN NATIONAL NEWSPAPERS
Abstract
Ethics
in public administration is one of the main determinants of management in
different forms since the emergence of public power and it is also the
precondition for a virtuous social life and state-society relationship to run
on the basis of legitimacy. If the public service is not based on ethical
values, problems such as corruption and distrust of the state are at risk of
becoming chronic. Ethics in public administration involves the determination of
good quality principles from public administration and the adoption of these
principles by public officials and requires some tools and mechanisms.
Non-ethical behaviours in public administration will be eliminated with the means and mechanisms established,
and moral philosophy will be dominated by public administration. Public
administration ethics in Turkey, in 2004, has been institutionalized through
the establishment of Council of Ethics for Public Service. Since its
establishment, it has been trying to contribute to the prevention of
corruption, providing transparency and accountability to the Turkish public
administration with its decisions, reports and publications. The media has the
potential to increase this contribution as the fourth power. In this study, the
ethics-media relations in public administration will be analysed based on the
news of the Council of Ethics for Public Service in the press in 2017 and 2018.
The analysis will be conducted with content analysis method and the
contribution of news to transparency in controlling public power in accordance
with the rules of public administration ethics will be discussed.
Keywords
Ethics in Public Administration Council of Ethics for Public Service Media Control Accountability Transparency
References
- ARSLAN, M. ve BERKMAN, Ü., (2009). Dünyada Ve Türkiye’de İş Etiği Ve Etik Yönetimi, İstanbul: Tüsiad.BİLGİN, K. U., (1997). 21. Yüzyılda Nasıl Bir Kamu Yönetimi Sempozyumu, TODAİE YayınlarıCRAIG, G. (2004). “The Media, Politics and Public Life”, Crows Nest, N.S.WÇEVİKBAŞ, R. (2006). “Yönetimde Etik ve Yozlaşma” Kırıkkale Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, C20 S1, s.265-289.DAVID, M. & ROSENTHAL, P. Yudin, (1997). Felsefe Sözlüğü, Sosyal Yayınlar, İstanbul.ERYILMAZ, B. (1993). “Kamu Bürokrasisinin Denetlenmesinde Yeni Gelişmeler”, Amme İdaresi Dergisi, C26 S4, s.81-106.ERYILMAZ, B. ve BİRİCİKOĞLU, H. (2011). “Kamu Yönetiminde Hesap Verebilirlik ve Etik”, İş Ahlakı Dergisi, C4 S7, s. 19-45.GÖNENÇ, E (2002). Özgür, “Medya’nın Kamuoyu Oluşturmadaki Etkisi”, İ.Ü. İletişim Fak. Dergisi, s.151-158GÖRMEZ, K., ATAN, M., ve SANCAK, H. Ö. (2009). “Etik, Kültür ve Toplum”, Kamu Etiği Akademik Araştırmaları, s.281-352.IŞIK, M., (2002). Kitle İletişim Sistemleri, Konya: Eğitim Kitabevi YayınlarıIŞIK, M., (2009). Dünden Bugüne Halkla İlişkiler, Halkla İlişkilerin Medyası Mı?, Konya: Eğitim Akademi Yayınları KARACA; F. (2005). “Medya ve Etik”, Erdem (Etik Özel sayısı), Cilt 15, Sayı 44, Ankara, s. 205-220.KARASU, K. (2001). Profesyonelleşme Olgusu Ve Kamu Yönetimi, Mülkiyeliler Birliği Vakfı Yayınları Tezler Dizisi: 11, Ankara.KENNAMER, D. J. (1994). “Public Opinion, the Press and Public Policy”, Praeger Publishers, Westport, CT.KERNAGHAN K., (1993). “Promating Public Service Ethics; The Codification Aption”, Ethics İn Public Service, Ed. Richard A. Chapman, Ottawa: Carleton Universty Pres.KILAVUZ, R.,(2002). “Yönetsel Etik Ve Halkın Yönetsel Etik Oluşumuna Etkileri”, C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi, 26(2), s: 255-66.KILAVUZ, R., (2003). Kamu Yönetiminde Etik Ve Bir Sorun Alanı Olarak Yozlaşma, Ankara: Seçkin Kitabevi KILIÇ, S., (2009). “Kamuoyu Oluşum Sürecinde Sosyal Hareketler ve Medya”, Niğde Üniversitesi İİBF Dergisi, Cilt 2,Sayı:2, s. 150-167.KILINÇ, K. VE URHAN, Y. (2012). Şeffaf ve Hesap Verebilir Kamu Yönetimi Sempozyumu, 25 Haziran 2012. Ankara: TBMM Strateji Geliştirme BaşkanlığıKORKMAZ A. (1999). Medya Gücü ve Demokratik Kurumlar, Ed. Korkmaz Alemdar, İstanbul: Afa YayıncılıkLASWELL, H.D. (1968). The Future Of The Comparative Method, Comporative PoliticsMURDOCH, G.(2002). “Media, Culture and Modern Times: Social Sciences Investigations”, Handbook of Media and Communications Research Methodologies, Der. Klaus Bruhn Jensen, London and New York: Routledge, p.52-70OECD Raporu (1996), Kamu Yönetiminde Etik: Güncel Konular ve UygulamaOECD, (2003), Managing Conflict Of Interest in the Public Service, OECD Guidelines and Country ExperincesÖKTEM, M. K. ve ÖMÜRGÖNÜLŞEN, U., (2005). “Kamu Yönetiminde Etik Çalışmalarına Yönelik Genel Bir Çerçeve Arayışı”, 2. Siyasette Ve Yönetimde Etik Sempozyumu, Sakarya Üniversitesi İ.İ.B.F, s. 231- 237.ÖZKAN, A. (2004). Siyasal İletişim: Partiler, Seçimler, Stratejiler, İstanbul: Nesil YayınlarıÖZTÜRK N.K., (1999). “Kamu Ve Özel Yönetim Etigi: Benzerlikler Ve Farklılıklar”, Amme İdaresi Dergisi, Ankara: Todaie Yayını, Cilt 32, Sayı 2 SCOTT, Colin (2000). “Accountability in the Regulator State”, Journal of Law and Society, Vol. 27, No 1, p. 38-60.SHAFRITZ, J.M., & RUSSELL, E. W. (2005). Introducing Public Administration, New York: Pearson Education Inc.ŞEN, M. L. (2010). Kamu Görevlileri Etik Rehberi, Gözden Geçirilmiş 2. Baskı, Ankara: Torna Tasarım.ŞENYAPILI, Ö. (1981). “Toplum ve İletişim”, Ankara: Turhan YayınlarıWATT, P., SUE R., AND C. SKELCHER (2002). Review of Public Administration in Northern Ireland Briefing Paper: Accountability, The University of Birmingham, Birminghamwww.worldbank.org, 12.12.2018YATKIN, Ahmet (2015). Kamuda Etik Yönetimi (1. Baskı) . Ankara: Nobel Yayınları.YÜKSEL, C., (2005a). Devlette Etikten Etik Devlete: Kamu Yönetiminde Etik Kavramsal Çerçeve Ve Uluslararası Uygulamalar Cilt 1, İstanbul, Tüsiad Yayınları.YÜKSEL, C., (2005b). “Türk Kamu Yönetiminde Etik Mevzuatı Değerlendirmesi Ve Çözüm Önerileri”, 2. Siyasette Ve Yönetimde Etik Sempozyumu, Sakarya Üniversitesi İ.İ.B.F, s. 347-360.YÜKSEL, C., (2011). Devlette Etik, İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
KAMU YÖNETİMİNDE ETİK-MEDYA İLİŞKİSİ: KAMU GÖREVLİLERİ ETİK KURULU FAALİYET VE KARARLARININ ULUSAL GAZETELERDEKİ TEMSİLİ ÜZERİNDEN BİR DENEME
Abstract
Kamu yönetiminde etik, kamu gücünün ortaya çıktığı
zamanlardan beri farklı formlarda yönetimin ana belirleyicilerindendir ve faziletli bir toplumsal yaşamın ve devlet-toplum
ilişkisinin meşuiyet zemininde yürümesinin önkoşuludur. Kamu hizmeti, etik
değerler üzerine kurulu olmadığı takdirde yolsuzluk, yozlaşma, devlete
güvensizlik gibi sorunlar kronikleşme riskiyle karşı karşıya kalır. Kamu
yönetiminde etik, kamu yönetiminden istenen iyi nitelikteki ilkelerin
belirlenmesini ve bu ilkelerin kamu görevlilerince benimsenmesini içermekte ve
bunun için bazı araç ve mekanizmaları gerekli kılmaktadır. Tesis edilen araç ve
mekanizmalar ile kamu yönetimde etik dışı davranışlar elimine edilecek ve ahlak
felsefesi kamu yönetimine hâkim kılınacaktır. Türkiye’de kamu
yönetiminde etik, 2004 yılında Kamu Görevlileri Etik Kurulu’nun kurulması ile
kurumsallaşmıştır. Kuruluşundan bugüne, yaptığı araştırmalar yayınladığı
raporlar ve aldığı bağlayıcı kararlar ile Türk kamu yönetimine şeffaflaşma ve
hesapverebilirliğin sağlanması, yolsuzluk ve yozlaşmanın önüne geçilmesine
katkıda bulunmaya çalışmaktadır. Medya, dördüncü güç olarak bu katkıyı
artıracak bir potansiyele sahiptir. Bu çalışmada, 2017 ve 2018 yılında basında
çıkan Kamu Görevlileri Etik Kurulu haberlerinden yola çıkılarak kamu
yönetiminde etik-medya ilişkisi analiz edilecektir. Analiz, içerik çözümleme
yöntemi ile yapılacak ve haberlerin kamu gücünü kamu yönetimi etik kuralları
doğrultusunda denetlemeye şeffaflığa katkısı tartışılacaktır.
References
- ARSLAN, M. ve BERKMAN, Ü., (2009). Dünyada Ve Türkiye’de İş Etiği Ve Etik Yönetimi, İstanbul: Tüsiad.BİLGİN, K. U., (1997). 21. Yüzyılda Nasıl Bir Kamu Yönetimi Sempozyumu, TODAİE YayınlarıCRAIG, G. (2004). “The Media, Politics and Public Life”, Crows Nest, N.S.WÇEVİKBAŞ, R. (2006). “Yönetimde Etik ve Yozlaşma” Kırıkkale Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Dergisi, C20 S1, s.265-289.DAVID, M. & ROSENTHAL, P. Yudin, (1997). Felsefe Sözlüğü, Sosyal Yayınlar, İstanbul.ERYILMAZ, B. (1993). “Kamu Bürokrasisinin Denetlenmesinde Yeni Gelişmeler”, Amme İdaresi Dergisi, C26 S4, s.81-106.ERYILMAZ, B. ve BİRİCİKOĞLU, H. (2011). “Kamu Yönetiminde Hesap Verebilirlik ve Etik”, İş Ahlakı Dergisi, C4 S7, s. 19-45.GÖNENÇ, E (2002). Özgür, “Medya’nın Kamuoyu Oluşturmadaki Etkisi”, İ.Ü. İletişim Fak. Dergisi, s.151-158GÖRMEZ, K., ATAN, M., ve SANCAK, H. Ö. (2009). “Etik, Kültür ve Toplum”, Kamu Etiği Akademik Araştırmaları, s.281-352.IŞIK, M., (2002). Kitle İletişim Sistemleri, Konya: Eğitim Kitabevi YayınlarıIŞIK, M., (2009). Dünden Bugüne Halkla İlişkiler, Halkla İlişkilerin Medyası Mı?, Konya: Eğitim Akademi Yayınları KARACA; F. (2005). “Medya ve Etik”, Erdem (Etik Özel sayısı), Cilt 15, Sayı 44, Ankara, s. 205-220.KARASU, K. (2001). Profesyonelleşme Olgusu Ve Kamu Yönetimi, Mülkiyeliler Birliği Vakfı Yayınları Tezler Dizisi: 11, Ankara.KENNAMER, D. J. (1994). “Public Opinion, the Press and Public Policy”, Praeger Publishers, Westport, CT.KERNAGHAN K., (1993). “Promating Public Service Ethics; The Codification Aption”, Ethics İn Public Service, Ed. Richard A. Chapman, Ottawa: Carleton Universty Pres.KILAVUZ, R.,(2002). “Yönetsel Etik Ve Halkın Yönetsel Etik Oluşumuna Etkileri”, C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi, 26(2), s: 255-66.KILAVUZ, R., (2003). Kamu Yönetiminde Etik Ve Bir Sorun Alanı Olarak Yozlaşma, Ankara: Seçkin Kitabevi KILIÇ, S., (2009). “Kamuoyu Oluşum Sürecinde Sosyal Hareketler ve Medya”, Niğde Üniversitesi İİBF Dergisi, Cilt 2,Sayı:2, s. 150-167.KILINÇ, K. VE URHAN, Y. (2012). Şeffaf ve Hesap Verebilir Kamu Yönetimi Sempozyumu, 25 Haziran 2012. Ankara: TBMM Strateji Geliştirme BaşkanlığıKORKMAZ A. (1999). Medya Gücü ve Demokratik Kurumlar, Ed. Korkmaz Alemdar, İstanbul: Afa YayıncılıkLASWELL, H.D. (1968). The Future Of The Comparative Method, Comporative PoliticsMURDOCH, G.(2002). “Media, Culture and Modern Times: Social Sciences Investigations”, Handbook of Media and Communications Research Methodologies, Der. Klaus Bruhn Jensen, London and New York: Routledge, p.52-70OECD Raporu (1996), Kamu Yönetiminde Etik: Güncel Konular ve UygulamaOECD, (2003), Managing Conflict Of Interest in the Public Service, OECD Guidelines and Country ExperincesÖKTEM, M. K. ve ÖMÜRGÖNÜLŞEN, U., (2005). “Kamu Yönetiminde Etik Çalışmalarına Yönelik Genel Bir Çerçeve Arayışı”, 2. Siyasette Ve Yönetimde Etik Sempozyumu, Sakarya Üniversitesi İ.İ.B.F, s. 231- 237.ÖZKAN, A. (2004). Siyasal İletişim: Partiler, Seçimler, Stratejiler, İstanbul: Nesil YayınlarıÖZTÜRK N.K., (1999). “Kamu Ve Özel Yönetim Etigi: Benzerlikler Ve Farklılıklar”, Amme İdaresi Dergisi, Ankara: Todaie Yayını, Cilt 32, Sayı 2 SCOTT, Colin (2000). “Accountability in the Regulator State”, Journal of Law and Society, Vol. 27, No 1, p. 38-60.SHAFRITZ, J.M., & RUSSELL, E. W. (2005). Introducing Public Administration, New York: Pearson Education Inc.ŞEN, M. L. (2010). Kamu Görevlileri Etik Rehberi, Gözden Geçirilmiş 2. Baskı, Ankara: Torna Tasarım.ŞENYAPILI, Ö. (1981). “Toplum ve İletişim”, Ankara: Turhan YayınlarıWATT, P., SUE R., AND C. SKELCHER (2002). Review of Public Administration in Northern Ireland Briefing Paper: Accountability, The University of Birmingham, Birminghamwww.worldbank.org, 12.12.2018YATKIN, Ahmet (2015). Kamuda Etik Yönetimi (1. Baskı) . Ankara: Nobel Yayınları.YÜKSEL, C., (2005a). Devlette Etikten Etik Devlete: Kamu Yönetiminde Etik Kavramsal Çerçeve Ve Uluslararası Uygulamalar Cilt 1, İstanbul, Tüsiad Yayınları.YÜKSEL, C., (2005b). “Türk Kamu Yönetiminde Etik Mevzuatı Değerlendirmesi Ve Çözüm Önerileri”, 2. Siyasette Ve Yönetimde Etik Sempozyumu, Sakarya Üniversitesi İ.İ.B.F, s. 347-360.YÜKSEL, C., (2011). Devlette Etik, İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | December 26, 2019 |
| Submission Date | June 29, 2019 |
| Published in Issue | Year 2019 Volume: 7 Issue: 3 |
