An Analysis of the Phenomenon of Asālat al-Lugha and the Paradigm of the Superiority of the Quraysh Vernacular

Year 2025, Issue: 58, 1267 - 1291, 30.09.2025

İrfan Köse

Abstract

This study focuses on the concept of aṣālat al-lugha that emerged during the compilation and codification period of Arabic vocabulary and its impact on linguistic activities. The issue of whether the language of the Quraysh is a dialect or not and the discussion of the claim of the superiority of the language of the Quraysh tribe, which are related to the understanding of aṣālat al-lugha, constitute the problem of the study. Critically questioning the traditional approach to the dialects of Arabic in language studies was also among the problems discussed. In the study, the data compiled using literature review, one of the qualitative research techniques, were analyzed with the principles of critical thinking. One of the fundamental elements of the witness method in Arabic grammar is semāʿ and naqil (auditory transmission and citation). A crucial component of semāʿ and naqil is spatial limitation. This doctrine, which entails the restriction of language material to a specific geographic region, is predicated on the premise that Arabic, in general and the Quraysh dialect in particular are transcendent forms of language. This concept has been articulated in linguistic studies through the construct aṣālat al-lugha. In order to accurately determine the position of Arabic in the era when linguistic studies began, the understanding of dialect in that period was re-examined in the light of the data of modern linguistic studies. As a result of the examination it was seen that all kinds of linguistic differences between the tribes including dialects dialects and accents were called dialects during the period of compilation and editing. This convention was subsequently perpetuated by subsequent scholars. Again, it was concluded that the Arabs achieved linguistic unity to a great extent in the early Islamic period and before. In this period, the idea that the linguistic differences among the Arabs were not deep enough to constitute a dialect and that it would be more accurate to characterize these differences as dialects is among the findings obtained. The evaluation of the linguistic differences among the Arab tribes within the framework of the socio-linguistic definition of dialect and the approaches that suggest a new classification model for dialects have made this study privileged.

Keywords

Arabic Language and Rhetoric , Aṣālat al-lugha , Quraysh , Dialect , Vernacular , Spatial Limitation

Ethical Statement

Bu makale yapısı gereği Etik Kurulu İzni gerekitmemektedir.

Supporting Institution

Yoktur

Thanks

Bu makalenin İngilizce çevirisinin bana at olduğunu beyan ederim. İyi çalışmalar dilerim.

Aṣâletü’l-Luġa Olgusu ve Kureyş Şivesinin Üstünlüğü Paradigması Üzerine Bir Çözümleme

Abstract

Bu çalışma, Arap dili söz varlığının derleme ve tedvin döneminde ortaya çıkan aṣâletü’l-luġa olgusu ve onun lengüistik faaliyetlere etkisini konu edinmiştir. Kureyş dilinin bir lehçe olup olmadığı meselesi ve aṣâletü'l-luġa anlayışıyla ilgili olan Kureyş kabilesinin dilinin üstünlüğü iddiasının tartışılması çalışmanın problemini oluşturmaktadır. Dil çalışmalarında Arapçanın lehçelerine ilişkin geleneksel yaklaşımın eleştirel bir yöntemle sorgulanması da tartışılan problemler arasında yer almıştır. Çalışmada nitel araştırma tekniklerinden alanyazın taraması kullanılarak derlenen veriler, eleştirel düşünme ilkeleriyle analiz edilmiştir. Arapça dilbilgisi kurallarına ilişkin tanık gösterme metodunun temel ögelerinden biri semâʿ ve nakildir. Semâ ve naklin zorunlu bileşenlerinden biri ise mekân sınırlamasıdır. Derlenecek dil malzemesinin belirli bir coğrafyayla sınırlanması anlamına gelen bu doktrin, genelde Arapçanın özelde ise Kureyş şivesinin aşkın dil olduğu fikrine dayanır. Bu düşünce dil çalışmalarında aṣâletü’l-luġa terkibinde ifadesini bulmuştur. Dil çalışmalarının başladığı çağdaki Arapçanın konumunun doğru tespit edilebilmesi için, o dönemdeki lehçe anlayışının, modern dönem dilbilim çalışmalarının verileri ışığında yeniden sorgulanmıştır. İnceleme sonucunda, derleme ve tedvin döneminde şive, ağız ve aksan dahil kabileler arasındaki her türlü dilsel farklılıklara lehçe dendiği görülmüştür. Sonraki bilginler de bu geleneği sürdürmüştür. Yine erken İslâmî dönem ve öncesinde Arapların dil birliğini büyük ölçüde sağladığı kanaatine ulaşılmıştır. Bu dönemde, Araplar arasındaki dilsel farklılıkların lehçe oluşturacak derinlikte olmadığı, söz konusu farklılıkların şive olarak nitelenmesinin daha isabetli olacağı düşüncesi elde edilen bulgular arasındadır. Arap kabileleri arasındaki deyiş farklılıklarının, lehçenin sosyo-lengüistik tanımı çerçevesinde değerlendirilmesi ve lehçelere ilişkin yeni bir tasnif modeli öneren yaklaşımları bu çalışmayı ayrıcalıklı kılmıştır.

Keywords

Arap Dili ve Belagati , Aṣâletü’l-luġa , Kureyş , Lehçe , Şive , Mekân Sınırlaması

References

• Abū Shayba, Muḥammad. al-Madkhal li-dirāsāt al-Qurʾān al-Karīm. Cairo: Maktabat al-Sunna, 2nd Edition, n.d.