EĞİTMEN YETKİNLİKLERİ ÜZERİNE İLETİŞİM ODAKLI BİR ARAŞTIRMA: SİVİL HAVACILIKTA EĞİTMEN PİLOT STANDARDİZASYONU

Year 2022, Volume: 1 Issue: 1, 21 - 38, 30.09.2022

Onursal Ünal

Abstract

Bu makale Doktora Tezi’nden üretilmiştir (Ünal, 2019). Araştırmanın amacı, eğitmen pilot yetkinliklerinin belirlenmesi için öngörü oluşturmak ve bu öngörüyü, sivil havacılıkta eğitmen pilot standardı olan EASA Part-FCL.920 (AMC1) Eğitmen Pilot Yetkinlikleri üzerinden katılımcıların öz değerlendirmeleriyle desteklemektir. Literatür taraması sonucunda, eğitmen niteliğine yönelik yapılmış çalışmalarda yoğunlaşılmış değişkenler/boyutlar ve bu değişkenler/boyutlara ilişkin olarak geliştirilmiş ve güvenilirlik çalışmaları yapılmış 5 ölçek, araştırma kapsamında uygulanmıştır. Uygulama, Türkiye’de SHGM onaylı olarak görev yapan eğitmen pilotlar ve eğitmen olmayan pilotları kapsamaktadır. Çalışma grubu içerisinde cinsiyet, rütbe ve milliyet farklılıkları da bulunmaktadır. Kullanılan 5 ölçek üzerinden iletişimsel ilişkiler modeli tanımlanmış ve 21 araştırma sorusu ile 82 hipotez oluşturulmuştur. Toplam 249 katılımcıdan oluşan çalışma grubuna anket yöntemi ile öz değerlendirme ölçekleri uygulanmış ve analiz edilmiştir. Araştırma sonucunda; eğitmen pilotların iş performansının kaynağı olan yetkinliklerinin öngörülmesine ilişkin olarak; kişilik, ekip kaynak yönetimi, iletişim ve eğitmen öz yeterlilik inancı ölçümünün yararlı ipuçları verdiği ve bu boyutların eğitmen pilot yetkinliklerinin belirlenmesinde kullanılabileceği görülmüştür. Gelecekte yapılacak çalışmalarda EASA Part-FCL.920 (AMC1)’de verilen Eğitmen Pilot Yetkinlikleri’ni ölçmeye yönelik olarak, standardın içeriğini kullanan ölçme araçlarının geliştirilmesi/uyarlanması ve bu araştırmada elde edilen sonuçlarla kıyaslanarak doğrulama yapılması önerilmektedir.

Keywords

Eğitmen, Havacılık, Yetkinlik, Kişilik, EKY

References

• Baloğlu, N., & Karadağ, E. (2008). Ögretmen Yetkinliğinin Tarihsel Gelişimi ve Ohio Öğretmen Yetkinlik Ölçeği: Türk Kültürüne Uyarlama, Dil Geçerliği ve Faktör Yapısının İncelenmesi. Kuram ve Uygulamada Egitim Yönetimi, 571-606.
• Cascio, W. (1998). Managing Human Resources Productivity, Qualty of Work Life, Profits. Boston: McGraw Hill.
• Deryakulu, D. (1992). Eğitim İletişimi Kavramı. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, (25:2), 787-794.
• Deryakulu, D. (1992). Eğitim Teknolojisi, İletişim, Öğrenme. Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi (A.Ü.Eğitim Bilimleri Fakültesi Yayını).
• Frazer-Nash Consultancy. (2017). Pilot Training Review Project Final Report: Recommendations and Conclusions. London: Civil Aviation Authority of UK.
• Friedrich, G. (1987). Instructional Communication Research. Journal of Thought 22, s. 4-10.
• Garvin, J. (1995). The Relationship of Perceived İnstructor Performance Ratings and Personality Trait Characteristics of U.S. Air Force İnstructor Pilots. Lubbock: Texas Technical University.
• Gauld, D., & Miller, P. (2004). The Qualifications and Competencies Held by Effective Workplace Trainers. Journal of European Industrial Training, 8-22.
• Gregorich, S., Helmreich, R., & Wilhelm, J. (1990). The structure of cockpit management attitudes. Journal of Applied Psychology, 682-690.
• Güney, S. (2014). Davranış Bilimleri. Ankara: Nobel Yayıncılık.
• Henley, I. (1991). The Development and Evaluation of Flight Instructors: A Descriptive Survey. The International Journal of Aviation Psychology, 319-333.
• Hurt, H., Scott, M., & McCroskey, J. (1978). Communication in the Classroom. Reading, MA: Addison-Wesley.
• John, O., Donahue, E., & Kentle, R. (1991). The Big Five Inventory - Versions 4a and 54. Berkeley: University of California Berkeley, Institute of Personality and Social Research.
• Klein, J., Spector, J., Grabowski, B., & Teja, I. d. (2004). Instructor Competencies: Standards for Face to Face, Online and Blended Settings. Greenwich: Information Age Publishing, Inc.
• Mesleki Yeterlilik Kurumu. (2018, 3 15). Ulusal Meslek Standartları. Mesleki Yeterlilik Kurumu Web Portalı: https://portal.myk.gov.tr/ index.php?option=com_ meslek_std_ taslak&view=taslak_ listesi_yeni&msd =2 adresinden alındı
• Salas, E., Tannenbaum, S., Kraiger, K., & Smith-Jentsch, K. (2012). The Science of Training and Development in Organizations: What Matters in Practice. Psychological Science in the Public Interest, 74-101.
• Sherman, R., Dobbins, D., Crocker, J., & Tibbetts, J. (2002). Instructor Competencies Assessment Instrument. Washington: American Institutes for Research.
• Skaalvik, E., & Skaalvik, S. (2007). Dimensions of teacher self-efficacy and relations with strain factors, perceived collective teacher efficacy, and teacher burnout. Journal of Educational Psychology, 611-625.
• Spector, J. M. (Dü.). (2008). Handbook of Research on Educational Communications and Technology (3rd b.). London: Lawrence Erlbaum Associates.
• Ünal, O. (2019). Eğitmen Yetkinlikleri Üzerine İletişim Odaklı Bir Araştırma: Sivil Havacılıkta Eğitmen Pilot Örneği. İstanbul: Maltepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İletişim Bilimleri Anabilim Dalı.
• Varış, F. (1998). Eğitimde Program Geliştirme. Ankara: A.Ü. Eğitim Fakültesi Yayınları.
• Zincirkıran, M. (2016). Türkiye’de Sivil Havacılık Uygulamaları ve Bu Alanda Yapılan Araştırmalar Üzerine Bir Değerlendirme. International Journal of Social Academia, 1-12.