Abstract
The mention of the religious sources of Christian civilization naturally brings
to mind the sources of Christianity. Christianity, which gave its name to this
civilization, is a religion that came into existence in an imperial geography where
various different religions existed. It spread throughout a vast land of different
religious beliefs varying from monotheism to polytheism and from paganism to
human-gods. Therefore, while replacing many of these religions, Christianity
incorporated some elements of others into its own body. Naturally, it was influenced
mostly by the consept of God found in those beliefs. While it was absorbing the
abstract concept of God in the Palestinian region where it flourished, as it spread to
imperial centre, it was also influenced by the polytheism of Rome and its hierarchy
of gods.
Christianity was subjected to a long period of observation within the Roman
Empire. It was a threat to the existing social and religious order with its abstract
concept of god on one side, and the concept of ethical principles and equality on the
order, both of which were quite attractive for the masses. This naturally created
unrest among the political authorities. Yet, due to the reasons mentioned above, it
kept on spreading. When a state of deterioration and chaos emerged in economic
and social life in accordance with the declining political power of the Empire,
Christianity started to spread all over the Empire as a hope for the poor and needy.
Thus, when Christianity became the religion of the people, it also became the
religion of the political authority.
Having been recognized by the political authority, different perceptions and
currents started to emerge among the Christians. In the year 451, a council was
summoned in Kadikoy in order to settle down the frictions related to religious
differences, and an act was passed. The eastern churches (Coptic, Armenian and
Syrian) rejected the council and separated from the Roman and Istanbul churches.
However, the decisions of the Council became the official doctrine of Western
Christianity. It, then, became solid after St.Augustine’s founding of the
philosophical bases of Western Christianity (Christianity of Paulus). After this
event, there appeared almost no opposition to Western Christianity until
reformation movement at the start of the 16th century. As the leader of reformation
movement, Martin Luther’s revolt was not against Christianity per se, against the
clergy who acted as mediators between God and people. The reformation led by
Luther and other movements served as useful means on the way towards laicism by
removing oppressions on the people caused by the Pope and other clergy. The
outcome of this was the relief of scientific thinking and awakening of Western
Europe from its thousand-year-old sleep.
Christianity to give shape to spread in different geographies with different
cultures which is in the effect of Roman Empire. But Ancient Greek Civilization
effect on Christianity is more strongly felt in Western Europe in the relatively in the
effect of Ancient Greek remaining, mainly in Egypt and Middle Eastern cultures so
with traces of Eastern Christianity was manifested in different ways. Although the
reform movement in the Christian world is the last big break, the essence of religion
did not change seriously with this development. However our main subject is the
Christian (Western) civilization is mainly to be dealt with in terms of being a source
of Western Europe which is also shaped by the Saint Paul is now entrenched in the
Cristianity from Augustinus. In this study has been touch in subjects of Civilization
of Christian, perception of God in the Ancient Greek Philosophy and after the term
of to come into existence of Christianity term, perception of God in the Roman
Empire Term and religion, perception of God in the Reformation Term.
Abstract
Hristiyan Medeniyeti’nin dinî kaynakları denilince tabiî olarak Hristiyanlık’ın
da dinî kaynakları hatıra gelir. Çünkü bu medeniyete adını veren Hristiyanlık, çok
farklı dinlerin hakim olduğu bir imparatorluk coğrafyasında ortaya çıkmış bir
dindir. Tek Tanrıcılıktan çok tanrıcılığa, putperestlikten insan-tanrı anlayışına
kadar birçok dinî inancın yer aldığı topraklarda yayıldı. Dolayısıyla kendisi o
dinlerin birçoğunun yerini alırken, onlardan da bazı unsurları bünyesine kattı. Tabii
olarak bu farklı dinlerle temasında en fazla olarak da bunların Tanrı anlayışından
etkilendi. Ortaya çıktığı Filistin bölgesinden mücerret Tanrı anlayışını alırken,
İmparatorluk merkezine doğru yayılmaya başlamasıyla da Roma çok tanrıcılığından
ve bu dinin tanrılar hiyerarşisinden etkilenmişti.
Hristiyanlık, Roma İmparatorluğu’nda uzun müddet takibata uğradı. Bir
taraftan sahip olduğu mücerret Tanrı anlayışıyla, diğer taraftan getirdiği ahlâki
düsturlar ve eşitlik anlayışıyla kitlelere cazip geliyor ve mevcut dinî ve sosyal yapıyı
tehdit ediyordu. Tabiî ki bu da siyasî otoritede rahatsızlık yaratıyordu. Ama
yukarıda belirttiğimiz özellikleri dolayısıyla yayılmaktan geri durmuyordu.
İmparatorluğun siyasî olarak zayıflamasına paralel olarak iktisadî ve sosyal hayatta
da bozulma ve kaos hali ortaya çıkınca, Hristiyanlık fakirlere, düşkünlere ve
çaresizlere hitap eden anlayışıyla bütün imparatorluk sathına yayıldı. Böylece artık
halk dini, Hristiyanlık olunca, siyasi otorite de onun tarafını tuttu.
Siyasî otoritece tanınıp rahatlayan Hristiyanlar arasında bundan sonra farklı
anlayış ve ekoller su yüzüne çıkmaya başladı. Dinî sahada meydana gelen bu
ihtilâflar üzerine 451 yılında Kadıköy Konsili toplandı ve uyuşmazlıkları hükme
bağladı. Konsilin kararlarını kabul etmeyen Doğu kiliseleri (Kıptî, Ermeni ve
Süryani) Roma ve İstanbul kiliselerinden koptular. Ama Konsilin kararları Batı
Hristiyanlığının resmî akîdesi haline geldi. Saint Augustinus’in Batı Hristiyanlığını
(Pavlus Hristiyanlığını) felsefî olarak temellendirmesiyle de bu anlayış kemikleşti.
Bundan sonra 16. asır başlarında ortaya çıkacak olan Reform Hareketi’ne kadar
Batı Hristiyanlığına karşı bir muhalefet hemen hemen olmadı. Reform Hareketi’ni
başlatan Martin Luther’in isyanı da esas olarak Hristiyanlık’ın özüne değil, din
adamlarının Tanrı ile insan arasında aracılık etmelerineydi. Luther’in öncülük ettiği
Reform ve diğer hareketler, Papa ve diğer din adamlarının müminler üzerindeki
baskısını kaldırarak lâikliğe giden yolda hatırı sayılır bir hizmet gördüler. Bunun da
neticesi, ilmî düşüncenin kendi mecrasında rahat bir şekilde yol alması ve Batı
Avrupa’nın, bin yıllık kabuğunu kırması oldu.
Details
| Other ID | JA49EZ52KU |
|---|---|
| Journal Section | Articles |
| Authors | |
| Publication Date | December 1, 2010 |
| Published in Issue | Year 2010 Volume: 12 Issue: 2 |