Environmental Causes Driving Children into Crime: An Evaluation in the Light of Social Bond and Social Learning Theories

Yıl 2019, Cilt: 7 Sayı: 14, 203 - 221, 15.10.2019

Radiye Canan Bağış

https://doi.org/10.20304/humanitas.571431

Cited By: 7

Öz

There are individual and environmental causes effecting children's being pushed to crime; individual reasons alone are not determinant. Family is the leading environmental cause. The interruption of the socialization process that starts in the family and the incorrect and incomplete continuation of this process with the effect of school, peer groups, working life and mass media cause children to turn into crime. There are biological, psychological and sociological crime theories aimed at resolving crime. In this research, the sociological crime theories are dwelled upon. The aim of the research is to evaluate the causes of juvenile delinquency in the light of Social Bond Theory and Social Learning Theories. In the research, the assumptions acted upon are that crime is a learned behavior and that the individual's weakening bond with the society increases the probability of committing a crime.

Anahtar Kelimeler

child, crime, juvenile delinquency, social bond theory, social learning theories

Çocukları Suça Sürükleyen Çevresel Nedenler: Sosyal Bağ ve Sosyal Öğrenme Teorileri Işığında Bir Değerlendirme

Öz

Bireysel ve çevresel nedenler çocukların suça sürüklenmesine etki etmekte, bireysel nedenlerin tek başına belirleyiciliği bulunmamaktadır. Çevresel nedenlerin başında aile gelmektedir. Ailede başlayan sosyalleşme sürecinin sekteye uğraması, bu sürecin okul, akran grupları, çalışma yaşamı ve kitle iletişim araçlarının etkisiyle hatalı ve eksik bir şekilde devam etmesi çocukların suça yönelmesine neden olmaktadır. Suçu açıklamaya yönelik olarak biyolojik, psikolojik ve sosyolojik suç teorileri bulunmaktadır. Bu araştırmada sosyolojik suç teorileri üzerinde durulmaktadır. Araştırmanın amacı sosyal bağ teorisi ve sosyal öğrenme teorileri ışığında çocuk suçluluğunun nedenlerinin bir değerlendirmesini yapmaktır. Araştırmada suçun öğrenilen bir davranış olduğu ve bireyin toplumla bağının zayıflamasının suç işleme olasılığını arttırdığı varsayımlarından hareket edilmektedir.

Anahtar Kelimeler

Çocuk, Çocuk suçluluğu, Suça sürüklenen çocuk, Sosyal bağ teorisi, Sosyal öğrenme teorileri

Kaynakça

• Ağaoğlu, E. ve Terzi, Ç. (2008). Suçla Mücadelede Aile Eğitiminin Rolü ve Önemi. Adem Solak (Ed). Çocuk Suçluluğu ve Aile (2. Baskı) içinde (s. 33-45). Ankara: Hegem Yayınları.
• Akalın, N. (2000). Çocuğun Suça İtilmesinde Toplumsallaşma Öğelerinin Etkisi. Mustafa Ruhi Şirin ve Sevgi Usta Sayıta (Haz). 1. İstanbul Çocuk Kurultayı Bildiriler Kitabı (1. Baskı) içinde (s. 524-533). İstanbul: İstanbul Çocukları Vakfı Yayınları.
• Akyüz, Y. (2011). Türk Eğitim Tarihi Açısından “Suçlu Çocuk” Kavramına Bir Bakış ve İlk Önemli Araştırma. Süleyman Hançerli, Bilal Sevinç, Cüneyt Gürer ve Muzaffer Cihat Öner (Ed.). Suça Sürüklenen ve Mağdur Çocuklar içinde (s. 54-59). Ankara: SABEV Yayınları.
• Aksel, Ş. (2014). Çocuk Suçluluğuna Genel Bakış. Şeyda Aksel ve Türkan Yılmaz Irmak (Haz.). Gelişim Psikolojisi Bakış Açısıyla Çocuk Suçluluğu (2. Baskı) içinde (s. 1-20). İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi.
• Bağış, R.C. (2017). Çocuk Emeğine ve Çıraklık Eğitimine Sosyolojik Bir Bakış: Denizli Kent Örneği, (Basılmamış Doktora Tezi), Pamukkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Denizli.
• Başıbüyük, O. ve Karakuş, Ö. (2012). Sosyal Çevre ve Suç: Sosyal Yapı Teorileri. Osman Dolu (Ed.). Kriminoloji (1. Baskı) içinde (s. 48-59). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını No: 2736.
• Çocuk Koruma Kanunu (2005). T.C. Resmi Gazete, 25876, 15/7/2005. http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.5395.pdf (Erişim Tarihi: 21.05.2019).
• Demirbaş, T. (2016). Kriminoloji (6. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Dolu, O. (2013). Suç ve Sapma Teorileri. Aytekin Geleri (Ed.). Suç Sosyolojisi (1. Baskı) içinde (s. 2-23). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını No: 2886.
• Ereş, F. (2008). Toplumsal Bir Sorun: Suçlu Çocuklar. Adem Solak (Ed). Çocuk Suçluluğu ve Aile (2. Baskı) içinde (s. 157-178). Ankara: Hegem Yayınları.
• Franklin, B. (1993). Çocuk Hakları (1. Baskı). (Alev Türker, Çev). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
• İçli, T. (2016). Kriminoloji (9.Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
• Johnson, R.E. (1979). Juvenile Delinquency and Its Origins: An Integrated Theoretical Approach (1. Baskı). Cambridge: Cambridge Universty Press.
• Konanç, E. (1974). Çocuk Suçluluğu. Adnan Güriz ve Peter Benedict (Ed.). Türk Hukuku ve Toplumu Üzerine İncelemeler içinde (s. 527-596). Ankara: Türkiye Kalkınma Vakfı Yayınları No.1.
• Mason, G. ve Wilson, P., (1988). Sport, Recreation and Juvenile Crime (1. Baskı). Canberra: Australian Institute of Criminology. https://aic.gov.au/publications/archive/sport%20recreation%20and%20juvenile%20crime (Erişim tarihi: 22.05.2019).
• Oktik, N. (2013). Sosyal Sapma ve Suçun Sosyolojisine Kuramsal Yaklaşımlar. Güncel Önkal ve Özgür Sarı (Ed.). Suçun Sosyolojisi Cezanın Felsefesi (1. Baskı) içinde (s. 3-44). Ankara: Nobel Yayın.
• Özbay, O. ve Özcan, Y. Z. (2006). A Test of Hirschi’s Social Bonding Theory: Juvenile Delinquency in the High Schools of Ankara, Turkey. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology, 50 (6), 711–726.
• Polama, M. (2007). Çağdaş Sosyoloji Kuramları. (Hayriye Erbaş, Çev.). Eos Yayınevi, Ankara.
• Sokullu-Akıncı, F. (2010). Kriminoloji (7. Baskı). Bata Yayıncılık, İstanbul.
• Sözen, E. (1986). Sosyolojik Açıdan Çocuk Suçluluğu ve Paşakapısı Cezaevi’nde Bir Deneme. Sosyoloji Konferansları, (21), 261-285.
• Ümit, E. (2007). Mekandan İmkana Çocuk Suçluluğunun Habitusu Ceza Ehliyeti İlişkisi (1. Baskı). Ankara: Ankara Barosu Yayınları.
• Yavuzer, H. (1993). Çocuk ve Suç (7. Baskı). Ankara: Remzi Kitabevi.
• Yelken, R. (2011). Çocuk Suçluluğunu Önlemenin Temeli Olarak Uluslararası Çocuk Sözleşmeleri ve Aileye Verilen Önem. Kadir Canatan ve Ergün Yıldırım (Ed.). Aile Sosyolojisi (2. Baskı) içinde (s. 183-196). İstanbul: Açılım Kitap.