Yetişkinlerin Aile Değerlerinin Kişisel Bazı Değişkenlere Göre İncelenmesi

Yıl 2019, Güz, 121 - 133, 09.12.2019

Arzu Özyürek , Hüseyin Özpınar Arife Okcu Büşra Seher Kabakuş Şerife Öksüzoğlu Serap Fikir Şevki Akarsu Mehmet Karaoğlu Mehmet Akif Yağımlı Hülya Şahin

https://doi.org/10.21733/ibad.606044

Cited By: 5

Öz

Bireyin bakım ve gelişiminin desteklenmesinde olduğu gibi değer eğitiminde
de birinci derecede sorumlu kurum aile olarak görülmekte, bireyin değer
kazanımı ailede başlamaktadır. Bireylerin görüşleri ise tutum ve davranışlarına
yansımaktadır. Bu nedenle bu çalışmada, yetişkinlerin aile değerlerine ilişkin
görüşlerini bazı kişisel değişkenlere göre incelemek amaçlanmıştır. Betimsel
tarama modelindeki çalışmada, çalışma grubu 18 yaş üzeri 201 kişiden oluşmuştur. Verilerin
toplanmasında Aile Değerleri Ölçeği
kullanılmıştır. Verilerin analizinde t-testi ve tek yönlü varyans analizi
(ANOVA) kullanılmıştır. Sonuç olarak; aile değerlerinin cinsiyet, yaş, öğrenim
düzeyi, meslek ve çocuk sayısına göre farklılaştığı belirlenmişti. Kadınların
Karar Alma Süreçleri, Evliliğe Bakış, Kadının Rolleri, Duygusal Bağ ve Şiddet
alt boyutlarının erkeklerin puanından; erkeklerin Anne-Çocuk İlişkisi alt
boyutu puanının kadınların puanından anlamlı düzeyde yüksek olduğu
saptanmıştır. Yaşı 30 ve üzeri olanların Anne-Çocuk İlişkisi alt boyut puanı,
31 yaş ve üzeri yetişkinlere göre daha yüksek bulunmuştur. Lisans mezunu
yetişkinlerin Şiddet alt boyut puanlarının ilköğretim mezunlarından,
profesyonel meslek grubundaki yetişkinlerin Evliliğe Bakış ve Kadının Rolleri
alt boyut puanlarının çalışmayan ve memur olanlardan daha yüksek olduğu
belirlenmiştir. Üç ve daha fazla çocuğu olan yetişkinlerin Cinselliğe Bakış alt
boyut puanı tek çocuğu olanların puanına göre daha yüksek bulunmuştur. İki
çocuğa sahip yetişkinlerin Anne-Çocuk İlişkisi puanı diğerlerinden düşük, hiç
çocuğu olmayanların Akraba İlişkileri puanı ise bir çocuğu olanların puanına
göre anlamlı düzeyde daha düşük bulunmuştur. 

Anahtar Kelimeler

Aile Değerleri, Geleneksel Değerler, Evliliğe Bakış

Kaynakça

• Abay, A. ve Demir, S. (2014). Belli parametrelere göre kuşaklararası sosyal değişme (aile değerleri üzerine bir karşılaştırma), Akademik İncelemeler Dergisi (Journal of Academic Inquiries) 9 (1), 125-151.
• Aktepe, V. ve Tahiroğlu, M. (2016). Değerler Eğitimi Yaklaşımları ve Etkinlik Örnekleri. The Journal of Academic Social Science Studies, 4, 361-384.
• Aydın, M. Z. (2017). http://yenidunyadergisi.com/egitim-sistemimizde-degerler-egitiminin-onemi/ Erişim: 15.07.2019.
• Aydın, M. Z. ve Akyol Gürler, Ş. (2012). Okulda Değerler Eğitimi Yöntemler Etkinlikler Kaynaklar Ankara: Nobel.
• Başar, F. ve Demirci, N. (2015). Toplumsal cinsiyet eşitsizliği ve şiddet. KASHED, 2 (1), 41-52.
• Bedir, N., Ekerbiçer, H. Ç., İnci, M. B., Köse, E., … ve Kılıç, Z. (2017). Sakarya’da yaşayan bir grup kadının şiddet algı durumları ve bunu etkileyen faktörler. Sakarya Tıp Dergisi, 7 (4), 188-196.
• Dermott, E. (2014). Intimate Fatherhood: A Sociological Analysis. Routledge.
• Ediz, A. ve Altan, Ş. (2017). Türkiye’de kadına yönelik şiddet üzerine bir alan araştırması. TBB Dergisi (Özel Sayı), 397-409.
• Ekşi, H., Erkilet, A., Otrar, M., Durmuş, A., Erdoğan, A., Kılınç, C., Kızılkan, N. ve Gökçek, Y. Z. (2010). Medya Profesyonellerinin ve Medyanın Aile Algısı. Ankara: ASAGEM.
• Ekşi, H., Demirci, İ., Yıldız, C. ve Ekşi, F. (2015) Almanya’da yaşayan Türk göçmenlerinin aile değerleri, Değerler Eğitimi Dergisi 13(29), 41-82.
• Ergene, T. (1999). Effectiveness of Test Anxiety Reduction Programs: A Meta-Analysis Review, Doktora Tezi, Ohio University, Ohio. 310-320
• Eşsizoğlu, A., Yenilmez, Ç., Güleç, G. ve Yazıcıoğlu, Y. (2012). Aile yapısı ve ilişkileri (Ed.: Ç. Yenilmez). Aile ile İlgili Temel Kavramlar, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, 2-20.
• Giddens, A. (2000). Sosyoloji, (Çev.: Hüseyin Özel, Cemal Güzel), Ankara: Ayraç.
• Gölçük, M. (2007). Kentleşme sürecinde akrabalık ve komşuluk kültürü (Afyonkarahisar örneği). Yüksek lisans tezi. Afyonkarahisar: Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Karadağ Ş. (2015). Evlilik Uyumu İlişkisinde Aile İçi İletişimin Rolü: Konya Örneği, Doktora Tezi, Konya: Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Karadaş, N. (2012). Televizyon reklamlarında aileye ilişkin değerlerin temsili. Selçuk İletişim, 7 (3), 78-89.
• Kızıler, H. ve Canikli, İ. (2015). Değerler Eğitimi, Karabük: Deneme. 15-30
• Kızmaz, Z. (2006). Şiddetin soyo-kültürel kaynakları üzerine sosyolojik bir yaklaşım. Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 16 (2), 247-267.
• Koç, R. ve Akdoğan, H. (2018). Çocuklarda değer aktarımının önemi. The Journal of Academic Social Science Studies-JASSS, 65, 1-16.
• Martorella, P. H. (2001). Teaching Social Studies in Middle and Secondary Schools. New Jersey: Merril Prentice Hall.
• Özer, M. ve Aktaş, B. Ç. (2019). Değerler eğitimi devamlılığı: Okul öncesi eğitim programından hayat bilgisi öğretim programına. İlköğretim Online, 18 (1), 389-405.
• Özyürek, A., Çetin, A. ve Erakman, S. (2016). Üniversite Öğrencilerinin Aile Değerlerine Bakışı, Eğitimde Gelecek Arayışları Dünden Bugüne Türkiye’de Beceri, Ahlak ve Değerler Eğitimi Uluslararası Sempozyumu Kitabı Cilt 1: 417-440, 16-18 Nisan 2015/Bartın. Ankara: Atatürk Kültür, Dil ve Tarih Yüksek Kurumu Atatürk Araştırma Merkezi.Quisumbing, L. R. ve de Leo, J. (Ed.) (2010). Learning to do: values for learning and working together in a globalized world. Report prepared by The Asia Pasific Network for International Education and Values Educaation in Partnership with UNESCO-UNVEOK International Centre for Technical and Vocational Education and Training Sourcebook, Bonn, Germany. Erişim: https://files.eric.ed.gov/fulltext/ED495380.pdf
• Sert Ağır, M. (2017). Anne-çocuk ilişkisinin kalitesinde annelerin ruh sağlığının ve psikolojik iyi olma halinin önemi: “Pilot çalışma: Küçük grup çalışması”. Istanbul Sosyal Bilimler Dergisi, 17, 30-51.
• Sönmez, V. ve Alacapınar, F. (2011). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Anı.
• Şeker, C. (2015). Yahudilikte Evlilik ve Cinsellik Anlayışı/Ahlakı. Erzurum: İlted.
• Törüner, E.K. ve Büyükgönenç, L. (2012). Çocuk Sağlığı Temel Hemşirelik Yaklaşımları. Amasya: Göktuğ.
• Türk Dil Kurumu, http://sozluk.gov.tr/ Haziran, (2019).
• Türkiye Cumhuriyeti Anayasası. (2019). https://www.icisleri.gov.tr/illeridaresi/turkiye-cumhuriyeti-anayasasi. 2709 no’lu 18/10/1982 tarihli kanun, 9/11/1982 Sayılı Resmi Gazete. 5 (22), 3. Erişim: 15.07.2019.
• Zajda, J. (2014). Vaules education. In D. Phillips (Ed.). Encyclopedia of Educational Theory and Philosophy. Thousand Oaks: Sage.