Türk Dış Politikasında Kültürel Diplomasi Pratiği: Yunus Emre Enstitülerinin Kamu Diplomasisine Yönelik Faaliyetleri

Yıl 2023, Sayı: 11 - Tema: Dezenformasyon, 157 - 177, 16.12.2023

Ahmet Fethi Gün

https://doi.org/10.54722/iletisimvediplomasi.1348333

Öz

Bu araştırmada, klasik dış politika analizine yeni bir bakış açısı kazandıran kamu diplomasisi ve yumuşak güç üzerine yoğunlaşılmıştır. Türk dış politikasında kamu diplomasisinin oynadığı rol, yumuşak güç ve kültürel diplomasi bağlamında Yunus Emre Enstitüleri üzerinden ele alınmıştır. Günümüzde küresel siyasette baskın olan kavramlar jeopolitik kodlar, güç merkezleri ve jeostratejik yönetim mekanizmaları, kamu diplomasisi, kültürel diplomasi ve yumuşak güç etrafında yeniden şekillenmektedir. Bu da devlet dışı aktörlerin devreye girmesi ile mümkün olmaktadır. Bu açıdan kamu diplomasisi, sivil toplumun ve sivil toplum kuruluşlarının sosyal ve siyasal sorumluluk projelerinde yer almasına imkân sağlamaktadır. Bu araştırmadaki temel gaye, Türkiye’nin son yıllarda artan kamu diplomasisi ve kültürel diplomasi siyasetinin ana felsefi yaklaşımını tartışmak, bununla birlikte kültürel diplomasisinin etkili araçlarından Yunus Emre Enstitülerinin bu politikadaki yerini görmeye çalışmaktır. Araştırmamızda genel itibarıyla Türk dış politikası, güç kavramı, kamu diplomasisi, yumuşak güç ve kültürel diplomasi kavramlarını kavramsal olarak ele alınmış, Yunus Emre Enstitülerinin faaliyetleri ile üstte sıralanan kavramlar arasındaki ilişki irdelenmiştir.

Anahtar Kelimeler

Kamu Diplomasisi, Türk Dış Politikası, Yumuşak Güç, Yunus Emre Enstitüleri

Cultural Diplomacy Practice in Turkish Foreign Policy: Activities of Yunus Emre Institutes towards Public Diplomacy

Öz

This research focuses on public diplomacy and soft power, which gives a new perspective to classical foreign policy analysis. The role of public diplomacy in Turkish foreign policy is discussed in the context of soft power and cultural diplomacy through Yunus Emre Institutes. In today's modern era, the dominant concepts in global politics have been reshaped around geopolitical codes, power centers and geostrategic management mechanisms, public diplomacy, cultural diplomacy and soft power. This is possible with the involvement of non-state actors. In this respect, public diplomacy enables civil society and non-governmental organizations to take part in social and political responsibility projects. The main purpose of this research is to discuss the main philosophical approach of Türkiye’s public diplomacy and cultural diplomacy policy, which has grown in recent years, and to try to understand the role of Yunus Emre Institutes, one of the effective tools of cultural diplomacy, in this policy. In our research, the concepts of Turkish foreign policy, power, public diplomacy, soft power and cultural diplomacy have been conceptually discussed, and the relationship between the activities of Yunus Emre Institutes and the above-listed concepts has been examined.

Anahtar Kelimeler

Soft Power, Public Diplomacy, Turkish Foreign Policy, Yunus Emre Institutes

Kaynakça

• Acar, H. (2020). Türk Dış Politikası. Içinde H. Acar (Ed.), Türk Dış Politikası (1. baskı). Nobel Akademik Yayıncılık Eğitim Danışmanlık.
• Ang, I., Isar, Y. R., & Mar, P. (2015). Cultural diplomacy: Beyond the national interest? International Journal of Cultural Policy, 21(4), 365–381. https://doi.org/10.1080/10286632.2015.1042474.
• Canbolat, İ. (2009). Türk Dış Politikasının Avrupa ile İlişkiler Çerçevesinde Geleceği. Uluslar Arası, 3. Türk Dış Politikası Sempozyumu Tebliğleri (H. S. Ö. Sedat Laçiner, Hacali Necefoğlu (ed.)). Uluslar Arası Stratejik Araştırmalar Yayınları.
• Chitty, N., Ji, L., Rawnsley, G. D., & Hayden, C. (2017). The Routledge Handbook of Soft Power. Içinde N. Chitty, L. Ji, G. D. Rawnsley, & C. Hayden (Ed.), The Routledge Handbook of Soft Power (1. baskı, ss. 1–487). Routledge. https://doi.org/10.4324/9781315671185.
• Ekşi, M. (2014). Türkiye’de Kamu Diplomasisi: Ortaya Çıkışı, Kurumsal İnşa Süreci ve Uygulanışı (2002- 2013). Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Eren, E. (2020). Yumuşak Güç Aracı olarak Eğitim Politikaları: Alliance Française ve Yunus Emre Enstitüsü. Current Research in Social Sciences, 6(2), 125–134. https://doi.org/10.30613/curesosc.741167.
• Hartig, F. (1967). Chinese Public Diplomacy. Içinde Angewandte Chemie International Edition, 6(11), 951–952. (1. baskı). Routledge.
• Higham, R. (2002). The World Needs More Canada. Canada Needs More Canada. The Handing Down of Culture, Smaller Societies and Globalization, 134–142.
• Hixon, W. L. (1996). Propaganda, Culture and the Cold War. St Martin’s Press.
• Lee, J. T. (2015). Soft power and Cultural Diplomacy: Emerging Education Hubs in Asia. Comparative Education, 51(3), 353–374. https://doi.org/10.1080/03050068.2015.1037551
• Lord, G. D., & Blankenberg, N. (2015). Cities, Museums and Soft Power. The AAM Press.
• Melissen, J. (2005). The New Public Diplomacy; Soft Power in International Relations. Içinde J. Melis- sen (Ed.), The New Public Diplomacy; Soft Power in International Relations (5. baskı). Palgrave Macmillan.
• Mulcahy, K. V. (1999). The Journal of Arts Management, Law, and Society. Spring, February 2012, 37–41.
• Murrow, E. R. (2007). Center for Public Diplomacy (1965). Içinde J. M. Waller (Ed.), The Public Diploma- cy Reader (4. baskı). The Instıtute of World Polıtıcs Press.
• Nye, J. S. (2005). Soft Power.
• Nye, J. S. (2008). Public diplomacy and soft power. Annals of the American Academy of Political and Social Science, 616(1), 94–109. https://doi.org/10.1177/0002716207311699
• Nye, J. S. (2021). Soft power: the Evolution of a Concept. Journal of Political Power, 14(1), 196–208. https://doi.org/10.1080/2158379X.2021.1879572
• Özkan, A. (2020). 21. Yüzyılın Stratejik Vizyonu Kamu Diplomasisi ve Türkiye’nin Kamu Diplomasisi İmkanları. Içinde Tasam.
• Polo, J.-F., & Üstel, F. (2014). Les Nouvelles Orientations de La Politique Culturelle Turque : à La Re- cherche D’un Modèle Conservateur Alternatif ? Pôle Sud, n° 41(2), 17–32. https://doi. org/10.3917/psud.041.0017.
• Van Doeveren, R. (2011). Moving Beyond the Diplomat and the National Interest. 15–24.
• Védrine, H., & Moïsi, D. (2001). France in an Age of Globalization. The Brookings Institution Press. Weber, M. (1947). Max Weber: The Theory of Organization. Içinde Bureaucracy: Key concepts in Poli- tical Science. Oxford University Press.