ÇÖZÜMLENMEMİŞ GİZEMLER: THOMAS PYNCHON'UN THE CRYING OF LOT 49 VE INHERENT VICE ROMANLARINDA DEDEKTİF KURGU VE PARODİ

Year 2023, , 753 - 770, 31.12.2023

Ahmet Koç

https://doi.org/10.53791/imgelem.1390450

Abstract

Thomas Pynchon'ın romanları postmodernist özellikleriyle dikkat çeker. Bazı romanları polisiye kurgunun belirli özelliklerini de içerir. The Crying of Lot 49'da (1966), adı Sofokles'in Oidipus'una gönderme yapan ev hanımı Oedipa’nın odak noktası, karanlık bir yeraltı posta sisteminin gizemini çözmeye kayar ve kendisi amatör bir 'dedektif’e dönüşür. Buradaki zorluk, 'ipuçlarının' gerçek olabilecek ya da olmayabilecek vakayı açıklığa kavuşturmamasıdır. Benzer bir durum, profesyonel ve "esrarkeş" bir dedektif olan Larry "Doc" Sportello'nun 1970'lerin Kaliforniya'sında iş başında olduğu Inherent Vice (2009) eserinde de mevcuttur. Inherent Vice da gizemlere açık ve kesin bir çözüm getirmez. Bunun yerine, roman belirsizliği ve açık uçluluğu koruyarak okuyucuların anlatının incelikleri ve arayışın doğası üzerine düşünmelerine olanak tanır. Thomas Pynchon her iki eserinde de genel kabullerin parodisini yaparak dedektiflik türüyle oynar. Söyleşimsel doğasıyla nitelendirilen parodik bir eser, hedefini komik bir şekilde eleştirir ve aynı zamanda onun geleneklerini daha belirgin hale getirir. Pynchon, arketipik özel dedektiflerin bilindik özelliklerini kullanırken, suçu çözmek için alışılmadık yöntemler, ironik tersine çevirmeler ve absürtlükler kullanarak klişeleşmiş dedektif tasvirini altüst eder. Bu açıdan Pynchon, postmodern/metafizik dedektif örnekleriyle polisiye türünü hem besler hem de altüst eder. Bu makalede, Pynchon'ın The Crying of Lot 49 ve Inherent Vice eserlerinde parodiyi yoluyla geleneksel polisiye türünün yerleşik normlarını nasıl hem tasdik edip hem de sorguladığı incelenmektedir.

Keywords

Thomas Pynchon, Polisiye kurgu, Parodi, Postmodernizm

MYSTERIES UNRESOLVED: DETECTIVE FICTION AND PARODY IN THOMAS PYNCHON’S THE CRYING OF LOT 49 AND INHERENT VICE

Abstract

Thomas Pynchon’s novels are noted for their postmodernist characteristics. Some of his novels also include certain features of detective fiction. In The Crying of Lot 49 (1966), the focus of Oedipa –a housewife whose name alludes to Oedipus of Sophocles— shifts to unravelling the mystery of a shadowy underground postal system, and she turns out to be an amateur ‘detective’. The challenge is that the ‘clues’ do not clarify the case, which may or may not be real. A similar pattern is available in Inherent Vice (2009), in which a professional, sandal-wearing, “pothead” detective, Larry “Doc” Sportello, is at work in 1970s California. Inherent Vice does not provide a clear, definitive resolution to the mysteries. Instead, the novel maintains ambiguity and open-endedness, allowing readers to reflect on the intricacies of the narrative and the nature of the quest itself. Thomas Pynchon plays with the detective genre by parodying generic conventions in both works. A parodic work, characterized by its dialogical nature, comically criticizes its target and simultaneously crystallizes its conventions. While utilizing recognizable tropes and characteristics of archetypal private investigators, Pynchon employs unconventional methods for solving the crime, ironic inversions, and absurdities to subvert the stereotypical portrayal of a detective. In this respect, Pynchon, with his examples of postmodern/ metaphysical detective stories, both nurtures and subverts the detective genre. In this paper, The Crying of Lot 49 and Inherent Vice are examined regarding how Pynchon both validates and questions the established norms of the traditional detective genre by using parody.

Keywords

Thomas Pynchon, Detective fiction, Parody, Postmodernism

References

• Adams, D. (1987). Dirk Gently’s Holistic Detective Agency, New York: Simon and Schuster.
• Bényei, T. (1995). Ironic Parody or Parodistic Irony? Irony, Parody, Postmodernism and The Novel, Hungarian Journal of English and American Studies (HJEAS), 1(1), 89-123.
• Bisbee, C. C., Bisbee, P., Dyck, E. et al. (Eds.). (2018). Psychedelic Prophets: The Letters of Aldous Huxley and Humphry Osmond (Vol. 48), McGill-Queen's Press-MQUP.
• Brooks, P. (1986). Psychoanalytic Constructions and Narrative Meanings, Paragraph, (7), 53-76.
• Christie, A. (1926). The Murder of Roger Ackroyd, New York: Dodd Mead and Co.
• Derrida, J. (1967). Of Grammatology, G. Spivak (Trans.), Baltimore: Johns Hopkins University Press.
• Doyle, A. C. (2006). Sherlock Holmes: The Complete Stories. Ware, Hertfordshire: Wordsworth Editions.
• Duyfhuizen, B. (1992). “Hushing Sick Transmissions”: Disrupting Story in The Crying of Lot 49, O'Donnell P. (Ed.), in New Essays on The Crying of Lot 49 (79-96), Cambridge: Cambridge University Press.