Abstract
Bu makalenin amacı, ön yargı ve tarihsellik kavramlarının bir soykırım filmi yönetmeninin yaşadığı zaman dilimi ile olan yakın ilişkisi üzerinde durmaktır. Zira kişinin zamansallığı, Holocaust gibi bir tarihsel olaya yönelik verdiği/vereceği sanatsal tepkisini kaçınılmaz olarak şekillendirir. Bu minvalde, bir olayın zamanı temel alınarak insanların şu şekilde sınıflandırılması düşünülebilir: Kurbanlar ve hayatta kalanlar, hayatta kalmış olanların soykırımdan sonra doğan çocukları, olaya ve hayatta kalanlara şahit olan diğer insanlar ve soykırımdan sonra doğanlar. Bu şekliyle, makalenin ana argümanına göre film yönetmeninin yaşadığı zaman dilimi, kendi ön yargılarının oluşumu ve Holocaust’a tarihsel bir vaka olarak yaklaşımı bağlamında, çalışmasını değerlendirebileceğimiz kıstaslardan biri olacaktır. Ancak dikkat edilmelidir ki bu çalışma, herhangi bir kategorideki yönetmenlerin filmlerinin Holocoust’u tasvir ve temsil etmesi bakımından diğer kategorilerdeki filmlerden daha iyi olduğunu iddia etmeyecektir. Aksine yönetmenlerin kendi tecrübelerini hikâyeleştirmek ya da olayın önemine işaret etmek istediklerinde iki aşamalı bir dilsel boşluğun açığa çıktığına değinilecektir.
References
- Adorno, T. W. (1983). Prisms (Trans. S. Weber, & S. W. Nicholsen). Cambridge, Mass: MIT Press.
- Agamben, G. (1999). Remnants of Auschwitz: The witness and the archive (Trans. D. Heller-Roazen). New York: Zone Books.
- Batchen, G. (2012). Revenant. In T. Simon, H. Bhabha, G. Batchen, & A. Watters (Ed.), A living man declared dead, and other chapters. I-XVIII I-XVIII (pp. 739-753). New York: Gagosian Gallery.
- Baudrillard, J. (1994). Simulacra and simulation (Trans. S. F. Glaser). Ann Arbor: University of Michigan Press.
Abstract
This article’s aim is to focus on the close relationship that exists between the notions of prejudice and historicity and the time in which a film director of genocide lives and the extent to which their temporality unavoidably colors their artistic response to a historical event, such as the Holocaust. In this regard, depending on such an event, a categorization of people will be offered: victims and survivors, survivors’ children who born after genocide, witnesses of victims and survivors, and, finally, people born after the genocide. In this way, according to the main argument of this essay, the time period the film director lives in relative to the event is one of the criteria for evaluating their artwork in virtue of the formation of their prejudices and of their approach to the Holocaust as a historical event. But it must be noted that this essay will not argue that films of the directors belonging to any of the particular categories are better representations of the Holocaust than the films of the others. Instead, it will be stated that there appears a two-stage linguistic gap among human beings when directors narrate their own experience or highlight the significance of the event per se.
References
- Adorno, T. W. (1983). Prisms (Trans. S. Weber, & S. W. Nicholsen). Cambridge, Mass: MIT Press.
- Agamben, G. (1999). Remnants of Auschwitz: The witness and the archive (Trans. D. Heller-Roazen). New York: Zone Books.
- Batchen, G. (2012). Revenant. In T. Simon, H. Bhabha, G. Batchen, & A. Watters (Ed.), A living man declared dead, and other chapters. I-XVIII I-XVIII (pp. 739-753). New York: Gagosian Gallery.
- Baudrillard, J. (1994). Simulacra and simulation (Trans. S. F. Glaser). Ann Arbor: University of Michigan Press.
Details
| Primary Language | English |
|---|---|
| Subjects | Political Science, International Relations |
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Publication Date | June 1, 2014 |
| Published in Issue | Year 2014 Volume: 4 Issue: 7 |
