Subjective wellbeing of education faculty students: The role of psychological and demographic variables

Year 2019, , 165 - 177, 30.04.2019

Rahsan Sivis Cetinkaya Kübra Yaşar Yılmaz

https://doi.org/10.17679/inuefd.331783

Abstract

The present study investigated the subjective
wellbeing of education faculty students in terms of demographic and
psychological variables. Psychological variables were forgiveness and
psychological resilience. Demographic variables were gender, academic major,
monthly allowance, parental education level, place of accommodation and health
status. Participants were 661 Turkish college students. Data collection
instruments were Positive and Negative Affect Scale, Satisfaction with Life
Scale, Heartland Forgiveness Scale, and Ego-Resiliency Scale. Data were
analyzed using Mann-Whitney U Test, Kruskal-Wallis Test and Spearman’s rank
correlation test. Results revealed that participants’ subjective
wellbeing scores are positively correlated with psychological resilience.
Participants’ subjective wellbeing scores differed significantly with respect
to gender, academic major, monthly allowance, father’s education level and
health status. Implications for college guidance and counseling practices in
Turkey are discussed; and recommendations for future research are provided. 

Keywords

forgiveness, subjective wellbeing, psychological resilience

Eğitim fakültesi öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleri: Psikolojik ve demografik değişkenlerin rolü

Abstract

Bu araştırmada, eğitim fakültesi
öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleri belirli psikolojik ve demografik
değişkenler açısından incelenmiştir. Psikolojik değişkenler affetme ve
psikolojik sağlamlık; demografik değişkenler cinsiyet, öğrenim görülen bölüm,
aylık harçlık miktarı, anne-baba eğitim düzeyi, yaşanan yer ve sağlık
durumudur. Çalışma grubu 661 üniversite öğrencisinden oluşmaktadır. Öznel iyi
oluş Pozitif ve Negatif Duygu Durum Ölçeği ve Yaşam Doyumu Ölçeği ile, affetme
Heartland Affetme Ölçeği ile, psikolojik sağlamlık ise Ego-Sağlamlık Ölçeği
ile ölçülmüştür. Tarama modelinin benimsendiği bu çalışmada Mann-Whitney U
Testi, Kruskal-Wallis Testi ve Spearman’ın sıra korelasyon testi
kullanılmıştır. Bulgular, katılımcıların öznel iyi oluş puanları ile psikolojik
sağlamlık puanları arasında olumlu ilişki bulunduğunu göstermiştir. Ayrıca
katılımcıların öznel iyi oluş düzeylerinde cinsiyet, öğrenim görülen bölüm,
aylık harçlık miktarı, baba eğitim düzeyi ve sağlık durumu açısından anlamlı
farklılıklar olduğu görülmüştür. Araştırma bulgularının Türkiye’deki
üniversite psikolojik danışma ve rehberlik (PDR) uygulamalarına olası
katkıları tartışılmış ve gelecekte bu konuda yapılacak araştırmalara yönelik
önerilerde bulunulmuştur.

Keywords

Affetme, Öznel İyi Oluş, Psikolojik Sağlamlık

References

• Argyle, M., Martin, M., ve Crosland, J. (1989). Happiness as a function of personality and social encounters. J.P. Forgas, ve J.M. Innes (Editörler), Recent advances in social psychology: An international perspective (ss. 189-203). Amsterdam: Elsevier Science. Batan, N. ve Ayten, A. (2015). Dini başa çıkma, psikolojik dayanıklılık ve yaşam doyumu üzerine bir araştırma. Din Bilimleri Journal. 15, 3, 67-92. Berry, J. W., ve Worthington, E. L. (2001). Forgivingness, relationship quality, stress while imagining relationship events, and physical and mental health. Journal of Counseling Psychology, 48, 447-455. doi: 10.1037/0022-0167.48.4.447 Berry, J. W., Worthington, E.L., O’Connor, L., Parrott, L., ve Wade, N.G. (2005). Forgiveness, vengeful rumination and affective traits. Journal of Personality, 73, 1, 183-226. Block, J., ve Kremen, A. M. (1996). IQ and ego-resiliency: Conceptual and empirical connections and separateness. Journal of Personality and Social Psychology, 70, 349-361. Bugay, A. (2010). Kendini affetmeyi yordayan sosyobilişsel, duygusal ve davranışsal faktörlerin incelenmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Bugay, A., ve Demir, A. (2011). Yaşam doyumu ile affetme arasındaki ilişkide ruminasyon eğiliminin aracı rolü. 11. Ulusal Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi, Sözlü Bildiri, İzmir. Cenkseven, F., ve Akbas, T. (2007). Üniversite ögrencilerinde öznel ve psikolojik iyi olmanin yordayicilarinin incelenmesi. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3, 43-65. Çardak, M. (2012). Affedicilik Yönelimli Psiko-Eğitim Programının Affetme Eğilimi, Belirsizliğe Tahammülsüzlük, Psikolojik İyi Oluş, Sürekli Kaygı ve Öfke Üzerindeki Etkisinin İncelenmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Sakarya Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Sakarya. Diener, E., Emmons, R. A., Larsen, R. J., ve Griffin, S. (1985). The Satisfaction with Life Scale. Journal of Personality Assessment, 49, 71-75. Diener, E. ve Seligman, M. E. P. (2002). Very happy people. Psychological Science, 13, 81-84. Diener, E., Suh, E., M., Lucas, R. E. ve Smith, H. (1999). Subjective well-being: Three decades of progress. Psychological Bulletin, 125, 2, 276-302. Dilmaç, B. ve Bozgeyikli, H. (2009). Öğretmen adaylarının öznel iyi olma ve karar verme stillerinin incelenmesi. Erzincan Eğitim Fakültesi Dergisi, 11, 1, 171-187. Eldeleklioğlu, J. (2015). Predictive effects of subjective happiness, forgiveness, and rumination on life satisfaction. Social Behavior and Personality: An international journal, 43, 9, 1563-1574. doi: 10.2224/sbp.2015.43.9.1563 Elliott, J. C. (2010). Humility: Development and analysis of a scale. Yayınlanmamış Doktora Tezi, University of Tennessee, Knoxville. Enright, R. D., ve Fitzgibbons, R. P. (2000). Helping clients forgive: An empirical guide for resolving anger and restoring hope. Washington, DC: APA Books. Gençöz, T. (2000). Pozitif ve negatif duygu ölçeği: geçerlilik ve güvenilirlik çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 15, 46, 19-26. Gündoğar, D., Sallan-Gül, S., Uskun, E., Demirci, S., ve Keçeci, D. (2007). Üniversite öğrencilerinde yaşam doyumunu yordayan etkenlerin incelenmesi, Klinik Psikiyatri Dergisi, 10, 1, 14-27. Gündoğdu, R., ve Yavuzer, Y. (2012). Eğitim fakültesi öğrencilerinin öznel iyi oluş ve psikolojik ihtiyaçlarının demografik değişkenlere göre incelenmesi. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23, 115-131. Hill, P. L., Heffernan, M. E., ve Allemand, M. (2015). Forgiveness and subjective well-being: Discussing mechanisms, contexts and rationales. L. L. Toussaint, E. L. Worthington, ve D. R. Williams (Editörler), Forgiveness and health: Scientific evidence and theories relating forgiveness to better health (ss. 155-169), New York, NY: Springer. Hybron, D. (2000). Two philosophical problems in the study of happiness. Journal of Happiness Studies,1:207-225. doi: doi:10.1023/A:1010075527517 İlhan, T. (2005). Öznel iyi oluşa dayalı mizah tarzları modeli. Yayınlanmamış Yüksek Lisans, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara. Judkins, S. K., Rind, R. (2005). Hardiness, stress and job satisfaction among home care nurses. Home Health Care Management and Practice, 17, 2, 113-118. Karaırmak, Ö. (2007). Connor-Davidson psikolojik sağlamlık ölçeğinin Türkçe versiyonun geçerlilik ve güvenirliği: Travma örnekleminde doğrulayıcı faktör analizi. Sözlü Bildiri, 9. Ulusal Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi, İzmir. Karaırmak, Ö., ve Çetinkaya, R. S. (2011). Benlik saygısının ve denetim odağının psikolojik sağlamlık üzerine etkisi: Duyguların aracı rolü. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4, 5, 30-43. Kalafat, S. (1996). Depresyon ve mutlulukta otomatik düşüncelerin rolü. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ondokuz Mayıs Üniversitesi, Samsun. Klag, S., ve Bradley, G. (2004). The role of hardiness in stress and illness: An exploration of the effect of negative affectivity and gender. British Journal of Health Psychology, 9, 137-161. doi: 10.1348/135910704773891014 Köker, S. (1991). Normal ve sorunlu ergenlerin yaşam doyumu düzeyinin karşılaştırılması. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Maddi, S.R., ve Koshaba, D.M. (1994). Hardiness and mental health. Journal of Personality Assessment, 63, 2, 265-274. Martin-Krumm, C., Sarrazin, P., Peterson, C., ve Famose, J. P. (2003). Explanatory style and resilience after sports failure. Personality and Individual Differences, 35, 7, 1685-1695. doi:10.1016/S0191-8869(02)00390-2 Murphy J. G., McDevitt-Murphy, M. E., Barnett, N. P. (2005). Drink and be merry? Gender, life satisfaction, and alcohol consumption among college students. Psychology of Addictive Behavior, 19, 184-191. doi: 10.1037/0893-164X.19.2.184 Myers, D. G., ve Diener, E. (1995). Who is happy? Psychological Science, 6, 10-19. Özen, Ö. (2005). Ergenlerin öznel iyi oluş düzeyleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Öztürk, A., ve Çetinkaya, R. S. (2015). Eğitim fakültesi öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleri ile tinsellik, iyimserlik, kaygı ve olumsuz duygu düzeyleri arasındaki ilişki. Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Dergisi, 42, 145-166. doi: 10.15285/ebd.98899 Piderman, K. M. (2010). Forgiveness: How to let go of grudges and bitterness. http://www.nadprayerministries.org/wp-content/uploads/2012/01/ForgivenessArticle.pdf adresinden 13 Temmuz 2017 tarihinde indirilmiştir. Seligman, M. E. P., ve Csikszentmihalyi, M. (2000). Positive psychology: An introduction. American Psychologist, 55, 1, 5-14. doi: 10.1007/978-94-017-9088-8_18. Seligman, M. E. P. (2002). Authentic happiness. New York, NY: Free Press. Çetinkaya, R. S. (2013). Turkish college students’ subjective wellbeing in regard to psychological strengths and demographic variables: Implications for college counseling. International Journal for the Advancement of Counselling, 35, 317-330. doi: 10.1007/s10447-013-9185-9. Terzi Ş. (2005) Öznel iyi olmaya ilişkin psikolojik dayanıklılık modeli. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Terzi, Ş. (2006). Kendini toparlama gücü ölçeğinin uyarlanması: Geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 26, 77-86. Thompson, L. Y., Snyder, C. R., Hoffman, L., Michael, S. T., Rasmussen, H. N., ve Billings, L. S. (2005). Dispositional forgiveness of self, others, and situations. Journal of Personality, 73, 313-359. doi: 10.1111/j.1467-6494.2005.00311.x
• Topbaşoğlu, T. A., ve Çivitçi, A. (2017). Öfke ve yaşam doyumu arasındaki ilişkide affetmenin düzenleyici rolü. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 9, 18, 308-327. Topbaşoğlu, T. A. (2016). Yaşam doyumunun yordayıcısı olarak öfke ve affetme. Affetmenin düzenleyici rolü. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. PAU Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Denizli. Tusaie, K., ve Patterson, K. (2006). Relationships among trait, situational, ve comparative optimism: Clarifying concepts for a theoretically consistent and evidence-based intervention to maximize resilience. Archives of Psychiatric Nursing, 20, 144-150. doi: 10.1016/j.apnu.2005.10.004 Tuzgöl- Dost, M. (2004), Üniversite öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeyleri. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara. Tümkaya, S. (2011). Türk üniversite öğrencilerinde öznel İyi oluşu yordayan sosyodemografik değişkenler ve mizah tarzları. Eğitim ve Bilim, 36, 160, 158- 170. Watson, D., Clark, L. A., ve Tellegen, A. (1988). Development and validation of brief measures of positive and negative affect: The PANAS Scales. Journal of Personality and Social Psychology, 54, 6, 1063-1070. Yavuz-Güler, Ç. ve İşmen-Gazioğlu, A. S. (2008). Rehberlik ve psikolojik danışmanlık öğrencilerinde öznel iyi olma hali, psikiyatrik belirtiler ve bazı kişilik özellikleri: Karşılaştırmalı bir çalışma. Dokuz Eylül Üniversitesi Buca Eğitim Fakültesi Dergisi, 23, 107-114. Yolaçan, S. (2008). Erdemin dili affedicilik. İstanbul: Erkam Yayınları.