Bu makale, Murâbıtlar Devleti'nin ortaya çıkışını, adlarının kökenini ve soylarını ele almaktadır. Murâbıtlar Devleti, Abdullah bin Yasin'in Sanhaca Berberi kabileleri arasında başlattığı bir reform hareketi olarak doğmuştur. İsimleri, "ribat" (savunma veya cihad) teriminden türetilmiştir ve bu, onların İslam'a olan sabırlarını ve bağlılıklarını simgeler. Başlangıçta Maliki mezhebinin öğrencileri olarak hareket etmişlerdir, ancak zamanla Kuzey Afrika'yı birleştiren ve İslam'ı Batı Afrika'ya yayılan güçlü bir devlete dönüşmüşlerdir.
Sanhaca kabileleri, özellikle Lemtune, "el-Mulaththamun" (peçeli olanlar) olarak da bilinirdi. Bu özellik, kültürel ve sosyal geleneklere bağlı bir simge haline gelmişti; peçe, kimliklerinin bir sembolü olmuştur. Peçeyi benimsemelerinin farklı teorileri vardır; bazıları bunu İslam öncesi geleneklere, bazıları ise reform hareketleri sırasında pratik ve sembolik nedenlere dayandırmaktadır.
Murâbıtların kökenleri, bazı kaynaklar onları Arap Himyer kabilesine, bazılarının ise Sanhaca Berberi kabilelerine dayandırmaktadır. Lemtune, Judala ve Mesufa gibi kabileler, Sahra bölgesinde yerleşmişti ve Batıda Atlas Okyanusu'ndan büyük Sahra'ya kadar uzanan topraklara sahipti, Kuzey ve Batı Afrika'daki ana ticaret yollarını kontrol ediyorlardı.
Murâbıtların yükselişi, Yahya bin İbrahim el-Cudali ve Abdullah bin Teyfat el-Lemtuni gibi liderlerin Sanhaca kabilelerini birleştirmesiyle başladı. Bu liderler, kabile birliğinin hayatta kalmak ve güç kazanmak için ne kadar önemli olduğunu fark etmişlerdi. Yahya bin İbrahim el-Cudali'nin 448 H./1056 M. yılında ölümünün ardından liderlik, iç gerilimleri yansıtarak Lemtune kabilesine geçti, özellikle askeri otorite konusunda tartışmalar yaşanmıştır.
Abdullah bin Yasin'in 451 H./1059 M. yılında şehit edilmesinin ardından, yönetim Abu Bekir bin Ömer'e geçti. Abu Bekir bin Ömer, otoritesini pekiştirdi ve Murâbitler Devleti'nin stratejik merkezi olarak Marakeş'i 454 H./1062 M. yılında kurdu. Ayrıca dini reformları teşvik etmeye, askeri olarak genişlemeye ve Kuzey Afrika'da birleşik bir İslami yönetim çerçevesi kurmaya çalıştı.
Bu çalışmanın, özgün bir çalışma olduğunu; çalışmanın hazırlık, veri toplama, analiz ve bilgilerin sunumu olmak üzere tüm aşamalarından bilimsel etik ilke ve kurallarına uygun davrandığımı; bu çalışma kapsamında elde edilmeyen tüm veri ve bilgiler için kaynak gösterdiğimi ve bu kaynaklara kaynakçada yer verdiğimi; kullanılan verilerde herhangi bir değişiklik yapmadığımı, çalışmanın Committee on Publication Ethics (COPE)' in tüm şartlarını ve koşullarını kabul ederek etik görev ve sorumluluklara riayet ettiğimi beyan ederim. Herhangi bir zamanda, çalışmayla ilgili yaptığım bu beyana aykırı bir durumun saptanması durumunda, ortaya çıkacak tüm ahlaki ve hukuki sonuçlara razı olduğumu bildiririm.
Abstract
This article addresses the emergence of the Almoravid state, the origin of their name, and their lineage. The state began as a reformist movement led by Abdullah bin Yasin among the Sanhaja Berbers. Their name, derived from "ribat" (guarding or jihad), reflected their dedication to Islam. Initially followers of the Maliki school, they later evolved into a powerful state that unified North Africa and spread Islam into West Africa.
The Sanhaja tribes, especially the Lemtune, were known as "Al-Mulaththamun" (the veiled ones), a feature tied to cultural and social customs. The veil symbolized their identity, with various theories explaining its adoption, ranging from pre-Islamic traditions to practical and symbolic purposes during their reform movement.
The Almoravid origins are debated. Some sources claim they descended from the Himyar tribe of Arabia, while others connect them to the Sanhaja Berbers. These tribes, including the Lemtune, Judala, and Mesufa, controlled the Sahara region, from the Atlantic Ocean to the Great Sahara, dominating key trade routes in North and West Africa.
The Almoravids rose to power by uniting the fragmented Sanhaja tribes under leaders like Yahya bin Ibrahim al-Judali and Abdullah bin Teyfat al-Lemtuni, recognizing the importance of tribal unity. After Yahya’s death in 448 AH (1056 CE), leadership passed to the Lemtune tribe, highlighting internal tensions, particularly over military authority. After Abdullah bin Yasin’s martyrdom in 451 AH (1059 CE), Abu Bakr bin Omar took control, founding Marrakech in 454 AH (1062 CE) as a strategic center, focusing on religious reform, military expansion, and unified Islamic governance.
Primary Language | English |
---|---|
Subjects | Medieval History (Other) |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | June 30, 2025 |
Submission Date | February 14, 2025 |
Acceptance Date | June 30, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Issue: 45 |
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License (CC BY NC).