KRİMİNOLOJİ İÇİN DİSİPLİN ÇAĞRISI!

Year 2014, Volume: 72 Issue: 1, 363 - 381, 13.06.2014

Tuba Topçuoğlu

Abstract

Ülkemizde ilk Kriminoloji Enstitüsü 1943 yılında İstanbul Üniversitesi Hu­kuk Fakültesi’nde kurulmuş ve yine ilk kez 1953 yılında kriminoloji dersi İstan­bul Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde seçmeli olarak öğretilmeye başlanmıştır (Dönmezer, 1994). Bu yazı, tüm dünyada kriminoloji disiplininin geldiği nokta ve gördüğü itibara karşın süreç içerisinde ülkemizde bu alanın neden yeterince geli­şemediği sorunsalı üzerinde durup, konuyu irdelemeyi amaçlamaktadır. Burada kriminolojinin tanımı ve unsurları üzerinden ortaya konulan değerlendirme, za­man içerisinde ülkemizde kriminolojiye duyulan ilginin ve konuya ilişkin olarak yapılan araştırmaların giderek arttığını; ancak söz konusu çalışmaların bilimsel yeterlilik açısından ciddi sınırlılıklar taşıyıp suçluluğun nedenlerine ilişkin yanıl­tıcı sonuçlar ortaya koyabileceğini göstermektedir. Kriminoloji alanında bilimsel çalışmaların yetersizliği beraberinde politika uygulayıcıları da suç önleme ve suçun kontrolüne ilişkin sosyal müdahale programları geliştirme noktasında bi­limsel dayanaktan yoksun bırakmaktadır. Nitekim tüm bu sorunların kaynağı 2014 yılı itibarı ile ülkemizde kriminolojinin bağımsız bir disiplin olarak bulun­maması ve bu ülkenin kriminolog yetiştirememesi gerçeğinde aranmalıdır.

References

• Achenbach, T. M., McConaughy, S. H. ve Howell, C. T. (1987). Child/Adolescent Behavioral and Emotional Problems: Implications of Cross- Informant Correlations for Situational Specificity. Psychological Bulletin 101(2): 213-232.
• Aebi, M. F. ve Linde, A. (2010). Is There a Crime Drop in Western Europe? European Journal on Criminal Policy and Research 16(4): 251-277.
• Aebi, M. F. ve Linde, A. (2012). Conviction Statistics as an Indicator of Crime Trends in Europe from 1990 to 2006. European Journal on Criminal Policy and Research 18(1): 103-144.
• Akers, R. L. ve Sellers, C. S. (2009). Criminological Theories: Introduction, Evaluation and Application. (Beşinci Bası). New York: Oxford University Press.
• Ankara Üniversitesi Kriminoloji Enstitüsü. (1954). 1000 Mükerrir Suçlu Hakkında Kriminolojik Anket. Ankara Üniversitesi Huk. Fak. Yay. No. 73. An- kara: Güzel Sanatlar Matbaası.
• Bachman, R. ve Schutt, R. K. (2003). The Practice of Research in Criminology and Criminal Justice. (İkinci Bası). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Bal, H. (2007). Toplumsal Eşitsizlik Temelinde Çocuk Suçluluğu (Isparta- Van Karşılaştırması). Sosyoloji Dergisi 17: 293-311.
• Balo, Y. S. (2005). Teori ve Uygulamada Çocuk Ceza Hukuku. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Bayındır, N., Özel, A. ve Köksal, E. (2007). Çocuk Suçluluğunun Demog- rafisi: Kütahya Şehri Örneği. Polis Bilimleri Dergisi 9(1-4): 95-108.
• Benjet, C. ve Kazdin, A. E. (2003). Spanking Children: The Controversies, Findings and New Directions. Clinical Psychology Review 23(2): 197-224.
• Cohen, S. (1988). Against Criminology. New Brunswick, New Jersey: Transaction Publishers.
• Coleman, C. ve Moynihan, J. (1999). Understanding Crime Data: Haunted by the Dark Figure. Buckingham, İngiltere: Open University Press.
• Deater-Deckard, K., Dodge, K. A. ve Sorbring, E. (2005). “Cultural Differences in the Effects of Physical Punishment.” M. Rutter ve M. Tienda (Ed.) Ethnicity and Causal Mechanisms içinde. Cambridge, NY: Cambridge University Press.
• Demir, N. Ö., Baran, A. G. ve Ulusoy, D. (2005). Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara Örneklemi. Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi 32: 83-108.
• Dönmezer, S. (1943). Garp Memleketlerinde ve Memleketimizde Çocuk Suçluluğunun Umumi İnkişafları. İş Mecmuası Çocuk Sayısı 34: 96-126.
• Dönmezer, S. (1994). Kriminoloji. (Sekizinci Bası). İstanbul: Beta.
• Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
• Elliott, D. S., Huizinga, D. ve Ageton, S. S. (1985). Explaining Delinquency and Drug Use. Beverly Hills: Sage.
• Enzmann, D. ve Podana, Z. (2010). Official Crime Statistics and Survey Data: Comparing Trends of Youth Violence between 2000 and 2006 in Cities of the Czech Republic, Germany, Poland, Russia and Slovenia. European Journal on Criminal Policy and Research 16: 191-205.
• Erdoğmuş, Z. (1993). “Hüküm Giymiş Erkek Çocukların Suç İşlemele- rinde Rol Oynayan Faktörler: Elazığ Çocuk Islahevi Örneği,” M. Tezcan ve N. Çelebi (Ed.), Sosyolojide Son Gelişmeler ve Türkiye’de Etkileri içinde (ss.114- 131). Abant: Unesco Milli Komisyonu.
• Farrington, D. P. (1991). “Childhood Aggression and Adult Violence: Early Precursors and Later-Life Outcomes,” D. J. Pepler ve K. H. Rubin (Ed.) The Development and Treatment of Childhood Aggression içinde (ss.5-29). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
• Farrington, D. P. (1992). Criminal Career Research in the United King- dom. British Journal of Criminology 32: 521-36.
• Farrington, D. P. (1996). “The Explanation and Prevention of Youthful Offending,” J. D. Hawkins (Ed.), Delinquency and Crime: Current Theories içinde. Cambridge, Melbourne: Cambridge University Press.
• Farrington, D. P. (1997). Evaluating a Community Crime Prevention Pro- gram. Evaluation 3: 157-173.
• Farrington, D. P. (1997). “Human Development and Criminal Careers,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (İkinci Bası) (ss.361-408). Oxford: Oxford University Press.
• Farrington, D. P. (1998). “Predictors, Causes and Correlates of Male Youth Violence,” M. Tonry ve M. H. Moore (Ed.), Youth Violence içinde (ss.421- 275). Şikago: University of Chicago Press.
• Farrington, D. P. (1999). A Criminological Research Agenda for the Next Millennium. International Journal of Offender Therapy and Comparative Crimi- nology 43(2): 154-167.
• Farrington, D. P. (2000). Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge—the American Society of Criminology 1999 Presidential Address, Criminology 38: 1-24.
• Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (Üçüncü Bası). New York: Oxford University Press.
• Farrington, D. P. (2003). A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast. Evaluation Review 27(3): 218-227.
• Farrington, D. P. ve Jolliffe, D. (2005). Crime and Justice in England and Wales, 1981-1999. Crime and Justice: A Review of Research. Crime and Punishment in Western Countries, 1980-1999. 33: 41-81. Chicago, IL: University of Chicago Press.
• Farrington, D. P. ve Loeber, R. (1999). “Transatlantic Replicability of Risk Factors in the Development of Delinquency,” P. Cohen, C. Slomkowski, C. ve L. N. Robins (Ed.), Historical and Geographical Influences on Psychopathology içinde. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum.
• Farrington, D. P. ve Painter, K. (2004). Gender Differences in Offending: Implications for Risk-Focused Prevention. Report 9/04. Londra: Home Office.
• Farrington, D. P., Loeber, R. ve Stouthamer-Loeber, M. (2005). “How Can the Relationship between Race and Violence Be Explained?” D. F. Hawkins (Ed.), Violent Crime: Assessing Race and Ethnic Differences içinde. Cambridge: Cambridge University Press.
• Farrington, D.P., Coid, J. W., Harnett, L., Jolliffe, D., Soteriou, N., Turner, R. and West, D. J. (2006). Criminal Careers Up to Age 50 and Life Success Up to Age 48: New Findings From the Cambridge Study in Delinquent Development. Londra: Home Office. (Research Findings No. 299).
• Gunnoe, M. L. ve Mariner, C. L. (1997). Toward a Developmental- Contextual Model of the Effects of Parental Spanking on Children’s Aggression, Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine 151: 768-775.
• Hancı, İ. H., Dülger, H. E., Toy, E., Demirçin, S., Ertürk, S. ve Coşkunal, H. (1993). 1988-1991 Yılları Arasında Elazığ’da Suç İşlediği İddiasıyla Yargıla- nan Çocukların Demografik Özellikleri. Ege Tıp Dergisi 32: 343-345.
• Hawkins, J. D., Herrenkohl, T., Farrington, D. P., Brewer, D., Catalano, R. F. ve Harachi, T. W. (1998). “A Review of Predictors of Youth Violence,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions içinde (ss. 106-141). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage Publications.
• Hofstra, M. B., Van Der Ende, J. ve Verhulst, F. C. (2000). Continuity and Change of Psychopathology from Childhood into Adulthood: A 14-Year Follow-Up Study. Journal of American Academy of Child and Adolescent Psy- chiatry 39(7): 850-858.
• Hunter, R. S. ve Kilstrom, N. (1979). Breaking the Cycle in Abusive Families. American Journal of Psychiatry 136: 1318-1322.
• İçli, T., Arıkan, H., Bayrakçı, N., Maden, M., Asker, A., Öztürk, M. ve Öz- kan, M. (2007). Sokakta Yaşayan, Suç İşleyen ve Suça Maruz Kalan Çocuklar: Ankara ve İstanbul Örneği, Çözümler ve Öneriler Proje Sonuç Raporu. TÜBİTAK – SOBAG Proje No: 105K015.
• İstanbul Üniversitesi Ceza Hukuku ve Kriminoloji Enstitüsü. (1964). Ağır Ceza Mahkemelerine Göre Suçlu Çocuklar Hakkında Kriminolojik Araştırma (1945-1958). İstanbul: Hüsnütabiat Matbaası.
• İstanbul Üniversitesi Türk Kriminoloji Enstitüsü. (1953). 974 Suçlu Ço- cuk Hakkında Kriminolojik Anket. İstanbul: Hüsnütabiat Basımevi.
• Jahic, G. ve Akdaş Mitrani, A. T. (2010).International Crime Victim Survey 2005: Criminal Victimization in Istanbul Households. Procedia Social and Behavioral Sciences 5: 190-198.
• Kazdin, A. E., Kraemer, H. C., Kessler, R. C., Kupfer, D. J. ve Offord, D. R. (1997). Contributions of Risk-Factor Research to Developmental Psychopathology, Clinical Psychology Review 17(4): 375-406.
• Kızmaz, Z. ve Bilgin, R. (2010). Sokakta Çalışan/Yaşayan Çocuklar ve Suç: Diyarbakır Örneği. Electronic Journal of Social Sciences 9(32): 269-311.
• Killias, M., Lucia, S., Lamon, P. ve Simonin, M. (2004). Juvenile Delinquency in Switzerland Over 50 Years: Assessing Trends Beyond Statistics. European Journal on Criminal Policy and Research 10: 111-122.
• Klein, M. W. (Ed.) (1989). Cross-National Research in Self-Reported Crime and Delinquency. Los Angeles: Kluwer Academic Publishers.
• Kocadaş, B. (2007). Düşük Sosyo-Ekonomik Yapı Suç İlişkisi: Malatya’da Çocuk Suçluluğu. Sosyolojik Araştırmalar Dergisi 1: 157-186.
• Kraemer, H. C., Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. Ve Kupfer, D. J. (1997). Coming to Terms with Terms of Risk. Archives of Gene- ral Psychiatry 54: 337-343.
• Kraemer, H. C., Stice, E., Kazdin, A., Offord, D. ve Kupfer, D. (2001). How Do Risk Factors Work Together? Mediators, Moderators and Independent, Overlapping and Proxy Risk Factors. American Journal of Psychiatry 158: 848- 856.
• Krohn, M. D., Thornberry, T. P., Rivera, C. ve Le Blanc, M. (2001). “Later Delinquency Careers,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Intervention and Service Needs içinde. Thousand Oaks, Kalifor- niya: Sage.
• Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Geli- şimlerinin Boylamsal Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
• LeBlanc, M. ve Loeber, R. (1998). “Developmental Criminology Updated,” M. Tonry (Ed.), Crime and Justice içinde (cilt 23, 115-198). Şikago: University of Chicago Press.
• Lipsey, M. W. ve Derzon, J. H. (1998). “Predictors of Violent or Serious Delinquency in Adolescence and Early Adulthood: A Synthesis of Longitudinal Research,” R. Loeberve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Of- fenders: Risk Factors and Successful Interventions içinde (86-105). Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage Publications.
• Loeber, R. ve Farrington, D. P. (2001a). “Executive Summary,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Intervention and Ser- vice Needs içinde. Thousand Oaks, Kaliforniya: Sage.
• Loeber, R. ve Farrington, D. P. (2001b). “The Significance of Child Delinquency,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Child Delinquents: Development, Interventionand Service Needs içinde. ThousandOaks, Kaliforniya: Sage.
• Loeber, R. ve Hay, D. F. (1994). “Developmental Approaches to Aggres- sion and Conduct Problems,” M. Rutter ve D. Hay (Ed.), Development Through Life: A Handbook for Clinicians içinde. Londra, İngiltere: Blackwell Science.
• Loeber, R. ve Le Blanc, M. (1990).Toward a Developmental Criminology. Crime and Justice 12: 375-473.
• Loeber, R., Farrington, D. P., Stouthamer-Loeber, M. ve Van Kammen, W. B. (1998). Antisocial Behavior and Mental Health Problems: Explanatory Factors in Childhood and Adolescence. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
• Moffitt, T. E. (1993). Adolescence-Limited and Life-Course Persistent An- tisocial Behaviour: A Developmental Taxonomy. Psychological Review 100: 674- 701.
• Murray, J., Farrington, D. P. ve Eisner, M. P. (2009). Drawing Conclusions about Causes from Systematic Reviews of Risk Factors: The Cambridge Quality Checklists, Journal of Experimental Criminology 5: 1-23.
• Özbay, Ö. (2003). Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara. C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76.
• Özbay, Ö. (2004). Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi. Sosyoloji Araştırmaları Dergisi 7: 53-75.
• Özbay, Ö. (2011). Does General Strain Theory Account for Youth Deviance in Turkey? Nevşehir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 1: 107-129.
• Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006a). Classic Strain Theory and Gender: The Case of Turkey. International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(1): 21-38.
• Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006b). A Test of Hirschi’s Social Bonding Theory: Juvenile Delinquency in the High Schools of Ankara, Turkey. Interna- tional Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(6): 711-726.
• Perry, A., McDougall, C. ve Farrington, D. P. (Ed.) (2005). Reducing Crime: Effectiveness of Criminal Justice Interventions. West Sussex, İngiltere: John Wiley and Sons.
• Polat, A. ve Gül, S. K. (2010). Suçun Ölçümü. Ankara: Adalet Yayınevi.
• Rosenbaum, P. ve Rubin, D. B. (1984). Reducing Bias in Observational Studies Using Subclassification on the Propensity Score. The Journal of the American Statistical Association 79: 516-524.
• Sellin, T. (1931). The Basis of a Crime Index. Journal of Criminal Law and Criminology 22: 335-356.
• Shadish, W., Cook, T. ve Campbell, D. (2002). Experimental and Quasi- Experimental Designs for Generalized Causal Inference. Boston: Houghton Mifflin.
• Simons, R. L., Whitbeck, L. B., Conger, R. D. ve Chyi-In, W. (1991). Intergenerational Transmission of Harsh Parenting. Developmental Psychology 27(1): 159-171.
• Smith, D. J. (2005). “Explaining Ethnic Variations in Crime and Antisocial Behaviour in the United Kingdom,” Michael Rutter ve Marta Tienda (Ed.) Ethnicity and Causal Mechanisms içinde (ss. 174-203). New York: Cambridge University Press.
• Sokullu-Akıncı, F. (2012). Kriminoloji. (Dokuzuncu Bası). İstanbul: Beta.
• Stevens, G. W. J. M., Pels, T., Bengi-Arslan, L., Verhulst, F. C., Vollebergh, W. A. M. ve Crijnen, A. A. M. (2003). Parent, Teacher and Self- Reported Problem Behavior in the Netherlands: Comparing Moroccan Immigrant with Dutch and Turkish Immigrant Children and Adolescents. Social Psychiatry and Psychiatric Epidemiology 38: 576-585.
• Thornberry, T. P. (1997). “Introduction: Some Advantages of Develop- mental and Life-Course Perspective for the Study of Crime and Delinquency,” T. P. Thornberry (Ed.), Advances in Criminological Theory: Developmental Theories of Crime and Delinquency içinde (ss.1-10). New Brunswick, NJ: Transaction Publishers.
• Thornberry, T. P. ve Krohn, M. D. (2000). “The Self-Report Method for Measuring Delinquency and Crime,” J. Reno, D. Marcus, M. L. Leary ve J. E. Samuels (Ed.) Measurement and Analysis of Crime and Justice içinde. Washington, DC: U. S. Department of Justice.
• Tuğ, A., Doğan, Y. ve Hancı, H. (2002). 1996-1999 Çocuk Suçluluğu Profili. Ankara Barosu Dergisi 2: 183-188.
• Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Toplumsallaşma. An- kara: Bizim Büro.
• Ulusoy, D. (2006). Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Eti- ketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebi- yat Fakültesi Dergisi 23: 21-31.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). Ebeveynle- rin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi 3(3): 367-389.
• Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). Parçalan- mış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği. Ha- cettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi 22: 61-66.
• Unicef. (2009). Assessment of Juvenile Justice Reform Achievements in Turkey. Cenevre, İsviçre: UNICEF Regional Office for Central and Eastern Europe/Commonwealth of Independent States. Erişim tarihi: 25 Şubat 2014, http:// www. unicef. org/ceecis /UNICEF_JJTurkey08.pdf.
• Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).
• Widom, C. S., Weiler, B. L. ve Cotler, L. B. (1999). Childhood Victimization and Drug Abuse: A Comparison of Prospective and Retrospective Findings. Journal of Consulting and ClinicalPsychology 67(6): 867-880.
• Williams, J. R. ve Gold, M. (1972). From Delinquent Behaviour to Official Delinquency. Social Problems 20(2): 209-229.