Türk edebiyatı ve kültüründe tek kişilik performans sanatını temsil eden meddahlık, mizahi ögelerle zenginleştirilmiş anlatıların doğrudan ya da taklitler eşliğinde aktarılmasıdır. Anlatma sanatının geliştiği her kültür ortamında farklı adlandır malarıyla bulunan geleneğin, tarihî kökleri doğal olarak sözlü anlatının gelişimiyle paraleldir. Ancak dönem, din, kültür etkileşimleri gibi farklı etkiler altında şekillenerek anlatı kaynakları değişmiş ve bulunulan kültüre özel bir form meydana gelmiştir. Türk meddahlığı da Şamanlığın toplumsal iş bölümü sonrası ozanlığın devamı olarak sürdürülmüş mizah türünün ve gündelik, yerel konuların işlenmesiyle Anadolu sahasına özgü bir yapı oluşturmuştur. Bunu mukabil yalnızca kavramsal olarak benzerlik oluşturmadığı ve din, kültür gibi karşılıklı etkileşimlerin yaşandığı bilinen İran’da meddahlık, Şiilik etkisiyle ağırlıklı olarak dram ve dinî yapıda işlenmektedir. Türk meddahlığının kaynaklarına, tarihî gelişimine ve değişimine farklı bir pencereden bakabilmek amacıyla söz konusu çalışmada Türk ve İran meddahlığı mukayese edilmiştir. Bu kapsamda Türk sahası için metin merkezli çalışmalardan, İran sahası içinse hem alan çalışmasıyla derlenen kaynaklardan hem de metin merkezli kaynaklardan faydalanılmıştır. Araştırma sonucunda her iki kültürdeki meddahlığın anlam değişimi ve tarihî gelişimi ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Öte yandan dram ve mizah ayrışmasının icracıdan performansa, dinleyiciden aksesuara ne denli değişiklik oluşturduğu da çalışmanın en önemli çıktıları arasındadır.
Meddah (storyteller-eulogist) tradition, a prominent form of solo performance within Turkish literature and culture, involves narrating stories enriched with humorous elements, either directly or through imitations. Its historical roots, observable under various names across different cultural contexts where narrative arts have flourished, parallel the broader evolution of oral storytelling traditions. Nonetheless, narrative forms have been distinctly shaped by historical periods, religious beliefs, and cultural interactions, resulting in unique adaptations within each cultural milieu. In Turkish culture, the meddah tradition evolved from the minstrel heritage, which itself emerged from the specialization within shamanic practices. This evolution led to a distinctively Anatolian form characterized by the incorporation of humor and engagement with local, everyday themes. In contrast, in Iranian culture, despite clear conceptual similarities and mutual religious and cultural influences, the meddah tradition predominantly took on a dramatic and religious character, profoundly influenced by Shiism. This study aims to offer a novel comparative analysis of the Turkish and Iranian meddah traditions, examining their origins, historical developments, and transformations. To achieve this, textual analyses were conducted for the Turkish tradition, while a combination of fieldwork and textual research was employed for the Iranian tradition. Consequently, this study highlights important semantic shifts and historical trajectories within both cultures. Among the key findings is the critical role that the separation of dramatic and humorous elements plays in altering not only the nature of the performance itself but also the roles of the performer, audience interaction, and accompanying accessories.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Turkish Language and Literature (Other) |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | September 1, 2025 |
Submission Date | August 20, 2024 |
Acceptance Date | June 11, 2025 |
Published in Issue | Year 2025 Volume: 65 Issue: 2 |