Yavaş Sinemada Dedramatizasyon Stratejileri: Küf Filmi Örneği

Year 2025, Volume: 18 Issue: Sinema Özel Sayısı, 104 - 127, 25.12.2025

Coşkun Liktor

https://doi.org/10.18094/josc.1695842

Abstract

Gerçek zamanla filmsel zamanın örtüştüğü uzun çekimler, aksiyon içermeyen durağan kadrajlar, yavaş kamera hareketleri ya da sabit kamera tercihi, minimal oyunculuk tarzı gibi unsurların katkıda bulunduğu yavaş bir tempoya sahip sanat filmleri, yavaş sinema başlığı altında gruplandırılır. Dramatik olan her şeyin reddi anlamına gelen dedramatizasyon, yavaş sinemanın en belirgin özelliklerinden biridir. Neden-sonuç ilişkisine dayalı klasik dramatik yapının reddedilerek sıradan, gündelik aktivitelerin betimlenmesi, karakterlerin sadece durup beklediği veya amaçsızca yürüdüğü ölü zamanlara yer verilmesi ve zamanı genişletip yayan uzun çekimler, yavaş filmlerin dramatik unsurlardan ve duygusallıktan arınmış minimalist üslubunun köşe taşlarını oluşturur. Bu çalışma, yavaş sinemada kullanılan dedramatizasyon stratejilerini örneklem olarak seçilen bir film özelinde incelemeyi hedeflemektedir. Ali Aydın’ın on sekiz yıl önce gözaltında kaybedilen oğlundan haber almaktan ümidini kesmeyen acılı bir babaya odaklanan ilk uzun metrajlı filmi Küf (2012), bu çalışma kapsamında örneklem olarak seçilmiştir. Bu seçimde Küf’ün temposunun yavaşlığı ve dramatik potansiyeli yüksek bir konuyu dramatikleştirmeden perdeye taşıması belirleyici olmuştur. Küf’ten amaçlı örnekleme tekniği kullanılarak seçilen sahneler biçemsel analiz yöntemiyle çözümlenmiş, çekimler uzunluk, çerçeveleme, kompozisyon, kamera hareketleri ve mizansen açısından incelemeye tabi tutulmuştur. Bu inceleme sonucunda uzun çekimler, ölü zamanlar, dramatik potansiyeli yüksek olayların dolaylı yoldan ele alınarak duygunun sönümlenmesi gibi yavaş sinemaya özgü dedramatizasyon stratejilerinin filmde bir kayıp babasının acısının dramatikleştirilmeden, duygusallıktan uzak bir şekilde perdeye yansıtılmasında önemli bir rol oynadığı görülmüştür.

Keywords

Yavaş Sinema , Dedramatizasyon , Ölü Zaman , Uzun Çekim , Kare Kare Analiz , Küf

Dedramatization Strategies in Slow Cinema: A Case Study of the Film Mold

Abstract

Art-house films characterized by a slow pace facilitated by such factors as long takes where real time and cinematic time overlap, still frames devoid of action, slow-moving or fixed camera and a minimalist acting style are grouped under the heading slow cinema. A prominent characteristic of slow cinema is dedramatization, which means the rejection of everything dramatic. The rejection of classical dramatic structure based on cause-effect relationship, the depiction of ordinary, everyday activities, the proliferation of dead time where characters merely wait or walk pointlessly and long takes that stretch time, are the cornerstones of slow films’ minimalist style which is devoid of sentimental and dramatic elements. This study aims to analyse the dedramatization strategies employed in slow cinema with reference to a sample film. The film selected for analysis is Ali Aydın’s feature debut Mold (2012), which focuses on a grief-stricken father who has not given up hope of receiving news about his son who disappeared while under custody eighteen years ago. Mold’s slow pace as well as its portrayal of a subject matter with high dramatic potential in an undramatic manner have played a determining role in the film’s selection. Scenes from the film selected using purposive sampling technique are examined through the method of stylistic analysis and each shot is dissected in terms of its length, framing, composition, camera movements and mise-en-scene. Thus, it is demonstrated that dedramatization strategies characteristic of slow cinema such as long takes, dead time and treating events with high dramatic potential in an oblique fashion to suppress emotion play an important role in the film’s portrayal of a father’s grief without recourse to dramatization or sentimentality.

Keywords

Slow Cinema , Dedramatization , Dead Time , Long Take , Shot-by-Shot Analysis , Mold

References

• Aristoteles. (1987). Poetika. (İ. Tunalı, Çev.) Remzi.
• Aydın, A. (2013, Aralık 5). Ali Aydın'la Küf üzerine. Altyazı. (F. Yücel, & A. D. Şensöz, Röportajı Yapanlar) https://altyazi.net/soylesiler/ali-aydinla-kuf-uzerine/ adresinden alındı
• Baltacı, A. (2018). Nitel araştırmalarda örnekleme yöntemleri ve örnek hacmi sorunsalı üzerine kavramsal bir inceleme. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 7(1). https://dergipark.org.tr/tr/download/article-file/497090 adresinden alındı
• Barsam, R., & Monahan, D. (2019). Looking at Movies. W.W. Norton&Company.
• Bazin, A. (2005). What is cinema? Vol. 2. University of California Press.
• Bazin, A. (2011). Sinema Nedir? (İ. Şener, Çev.) Doruk.
• Bordwell, D. (1997). On the history of film style. Harvard UP.
• Bordwell, D. (2005). Figures traced in light. University of California Press.
• Bordwell, D. (2007, Ocak 16). Shot-consciousness. Observations on film art: https://www.davidbordwell.net/blog/2007/01/16/shot-consciousness adresinden alındı
• Bordwell, D., & Thompson, K. (2013). Film art: An introduction. McGraw-Hill.
• Brinkema, E. (2018). Colors without bodies. The return of the aesthetic in American studies. (R. Mayer, Röportaj Yapan) https://returnoftheaesthetic.de/wp-content/uploads/2018/12/Eugenie-Brinkema-in-conversation-with-Ruth-Mayer.pdf adresinden alındı
• Ciment, M. (2003). The state of cinema. https://web.archive.org/web/20040325130014/http://www.sfiff.org/fest03/special/state.html adresinden alındı
• Corrigan, T., & White, P. (2017). The film experience: An introduction. Bedford/St. Martin's.
• Çağlayan, E. (2018). Poetics of slow cinema: Nostalgia, absurdism, boredom. Palgrave Macmillan.
• de Luca, T. (2013). Realism of the senses in world cinema. I.B. Tauris.
• de Luca, T., & Jorge, N. B. (2016). Introduction: From slow cinema to slow cinemas. T. de Luca, & N. B. Jorge (Dü) içinde, Slow cinema (s. 1-21). Edinburgh University Press.
• Dedramatization. (2024, Temmuz 30). Cinecyclopedia. https://www.wfcn.co/ccp/article/dedramatization adresinden alındı
• Deleuze, G. (2014). Sinema 1: Hareket-imge. (B. Yalım, & E. Koyuncu, Çev.) Norgunk.
• Deleuze, G. (2021). Sinema 2: Zaman-imge. (B. Yalım, & E. Koyuncu, Çev.) Norgunk.
• Doane, M. A. (2002). The emergence of cinematic time. Harvard University Press.
• Dudovskiy, J. (tarih yok). Purposive Sampling. Research Methodology: https://research-methodology.net/sampling-in-primary-data-collection/purposive-sampling/ adresinden alındı
• Flanagan, M. (2008, Kasım). Towards an aesthetics of slow in contemporary cinema. 16:9. https://www.16-9.dk/2008-11/side11_inenglish.htm adresinden alındı
• Freytag, G. (2004). Technique of the drama. University Press of the Pacific.
• Gronstad, A. (2016). Slow cinema and the ethics of duration. T. de Luca, & N. B. Jorge (Dü) içinde, Slow cinema (s. 273-284). Edinburgh University Press.
• Guynn, W. (2011). Dedramatization. W. Guynn (Dü.) içinde, The Routledge companion to film history (s. 161-162). Routledge.
• Jaffe, I. (2014). Slow movies: Countering the cinema of action. Wallflower Press.
• Karadoğan, A. (2018). Modernist estetik. De Ki.
• Lim, S. H. (2014). Tsai Ming-Liang and a cinema of slowness. University of Hawaii Press.
• Martin, A. (2022). Standing up too close or back too far? A slanted history of close film analysis. K. Stevens (Dü.) içinde, Oxford handbook of film theory (s. 505-526). Oxford University Press.
• Mercado, G. (2021). Sinemacının gözü objektifin dili: Objektifin dili ve etkileyici sinemasal görüntü. (S. Taylaner, Çev.) Hil.
• Mulvey, L. (2006). Death 24x a second. Reaktion Books.
• Nagib, L. (2016). The politics of slowness and the traps of modernity. T. de Luca, & N. B. Jorge (Dü) içinde, Slow cinema (s. 25-46). Edinburgh University Press.
• Prince, S. (2014). Movies and meaning. Pearson.
• Romney, J. (2010, Şubat). In search of lost time. Sight&Sound, 20(2), s. 43-44.
• Ryan, M., & Lenos, M. (2014). Film Çözümlemesine Giriş. (E. S. Onat, Çev.) De Ki.
• Thomson, C. C. (2016). The slow pulse of the era: Carl Th. Dreyer's film style. T. de Luca, & N. B. Jorge (Dü) içinde, Slow cinema (s. 47-58). Edinburgh University Press.