Reflet de la
configuration état-centrique de la societe internationale, la juridiction
internationale est marquée par deux principes essentiels : le volontarisme
et le consensualisme. Dépendante de la sollicitation des États et de leur
consentement concordant pour exercer sa fonction judiciaire, la Cour Internationale
de Justice (CIJ) en est l'exemple le plus illustratif. La saisine de la Cour d'un litige
interétatique et l'étendue de sa compétence dans cette affaire sont déterminées
par la volonté des États. Cette particularité de la juridiction interétatique
peut également avoir un certain nombre d'impacts sur la manière dont la Cour exerce sa fonction
judiciaire. La Cour
poursuit une strategie judiciaire qui prend en considération les particularités
et certaines exigences de la configuration état-centrique de la societe
internationale. Le but de cet article est de montrer à la lumiere de la
jurisprudence et de la pratique de la
Cour qu'une telle entreprise pousse parfois les juges de la Cour à être tres prudents,
une prudence qui risque de restreindre, voire transformer la fonction
judiciaire de la Cour.
Devlet merkezli uluslararası toplumun bir yansıması olan uluslararası yargılama açısından belirleyici olan iki temel prensip vardır : gönüllülük ve karşılıklı rıza. Yargılama faaliyetini gerçekleştirmek için devletlerin talebine ve onların ortak irade beyanına muhtaç olan Uluslararası Adalet Divanı (UAD) bu yargılama türünün en belirgin örneğidir. Devletlerarası bir uyuşmazlığın Divan önüne getirilmesi ve Divan’ın yargı yetkisinin kapsamı devletlerin iradelerince belirlenir. Uluslararası yargılamanın devlet iradesine tanıdığı bu özgürlüğün Divan’ın yargı yetkisini kullanma biçimi üzerinde de bir takım etkileri olabilmektedir. Divan’ın yargı yetkisini kullandığı esnada takip ettiği bir yargılama stratejisi vardır ve bu stratejisini belirlerken Divan kendini içinde bulunduğu devlet merkezli uluslararası toplumun kimi özellik ve gerekliliklerini dikkate almak durumunda hissetmektedir. Bazı UAD kararları ve uygulamaları göstermektedir ki Divan yargıçlarının bu konuda gösterdiği aşırı ihtiyat Divan’ın yargılama faaliyetlerini sınırlayan, ve hatta başkalaştıran bir riski içinde barındırabilmektedir.
Subjects | Law in Context |
---|---|
Journal Section | Law |
Authors | |
Publication Date | April 27, 2017 |
Submission Date | February 1, 2017 |
Acceptance Date | April 24, 2017 |
Published in Issue | Year 2017 Volume: 16 Issue: 2 |