Research Article
BibTex RIS Cite

МЕТОДЫ ПРИМЕНЯЕМЫЕ ПРИ ОПРЕДЕЛЕНИИ ДОСТОВЕРНОСТИ ХАДИСОВ

Year 2020, Volume: 7 Issue: 1, 21 - 54, 29.06.2020
https://doi.org/10.46353/k7auifd.648662

Abstract

Слово хадис означает «новость», «рассказ». В русскоязычной мусульманской
литературе для обозначения хадисов также используются слова «предание»,
«сообщение».Термин «хадис» означает сообщение, которое содержит высказывания
пророка (с.а.), поступки и согласие своим молчанием (невысказанноеодобрение поступком или слова других людей).В первоначальном смысле: слово «сунна», обозначает путь или направление;
в переносном смысле: слово «сунна», обозначает обычаи, которые былипереданы от предков, т. е. предание.Хадис, часто называют словом «ас-Сунна». Слово «Сунна» используется как
синоним слова «хадис», особенно, когда речь идёт об источниках исламского
права (первый источник — Коран, второй — хадис или Сунна).Сунна также означает образ жизни пророка. A также используется как оценочная характеристика действия при выведении религиозных решенийпо различным вопросам. Фраза «данное действие — Сунна» означает, что это
действие желательно или рекомендуется совершать.Смысл сунны более обширен, по сравнению со словом хадис. Кнему относистся все что связанно с пророком. Например: слова пророка (с.а.в.)
– то есть хадисы –его поведение, поступки, его характер, одобрение и все
деятельности, все что донес до нас пророк (с.а.в.) и что не является Кораном.
Все слова и деятельности пророка (с.а.в.) включены в его сунну, которая была,
остается и будет оставаться одним из главных источников мусульманского
права, вторичным-по отношению к Корану. Однако Коран и хадисы отличаются тем что, Коран по форме и смыслу восходит к Аллаху, передает Его слова, а хадисы только в смысловом
отношении восходят к изречениям Аллаха, а по форме восходят к пророку ификсируют сказанное и сделанное им.Хадисы являются вторым после Корана источником исламского права,
тесно взаимосвязанным с Кораном. Во-первых, хадисы/сунна подтверждают
необходимость соблюдения некоторых положений Корана. Во-вторых, хадисы/сунна дает комментарий к некоторым аятам, смысл которых невсегда очевиден. В-третьих, хадисы/сунна может устанавливать собственныепредписания, которые не содержатся в Откровении, но при этом сунна неможет противоречить Корану.Так как хадис означает описание жизни пророка, а сунна означает образжизни пророка. Несмотря на то, что между ними есть небольшое различие –
также эти термины использовались почти как взаимозаменяемые.
Хадисы/сунна отличаются от обыкновенных преданий тем, что состоят из
двух частей: собственного текста (матн) и цепочки рассказчиков (иснад),
содержащий имена людей, передававших текст хадиса из поколения в
поколение.Хадисы начали создаваться и распространяться еще при жизни пророка.
Рассказы о поступках и высказываниях пророка – “хадисы” - стали одной
из главных культурных ценностей исламского мира. Хадисы – не просто
предания о пророке и близких ему людях, но и, то о чем в них говорится,
представляет собой иллюстрации содержащихся предписаний в Коране.
Мусульманская община с самого начала пророческой миссии подчинилась
пророку, приняла его устные и писменные распоряжения, поступки,
утверждения, произносимые им не на аудиторию, а в качестве жизненного
кредо, как обязательный фактор и модель, которой нужно следовать.
Эти предания впоследствии были использованы учеными для развития науки
о хадисах. А когда эта наука окончательно сформировалась, она получила
название ‘ильму’л-хадис.Ильму’л-хадис (наука о предании) — отрасль знания, посвященная изучению хадисов. Рост количества подложных хадисов уже в раннем исламе вызвал
в мусульманской ученой среде формально-критическое к ним отношение.
Мухаддисы осознавали, что в обращение пущен недостоверный материал,
который необходимо было подвергнуть изучению, чтобы выявить ≪ложные≫
предания и отграничить их от ≪подлинных≫. (См. Прозоров, Ислам, ст. 95).
Мухаддисы сделали следующее для решения проблемы выявления
фальсификации: они разработали систему цепочки передатчиков (иснад) в
пророческой традиции; исследовали хадисы и использовали только надежные
источники; составили биографии передатчиков; собрали труды, связанные с
подлинными преданиями пророка; а также собрали работы с ненадѐжными и
сфабрикованными преданиями. (ас-Суюти, Тедрибу’р-Рави, 61-77)
Вместе с изучением передатчиков, упомянутых в иснаде с точки зрения того,
что они передатчики хадисов, появилис две основные науки под название
“илму’р-риджал” и “джарх ве таъдил.” (Азами, Введение, 108).
“Илму’р-риджал” это одна из главных дисциплин в хадисоведении, изучающая
передатчиков хадисов, их биографии, происхождение, религиозные и
политические убеждения, личные качества (включая степень честности и
правдивости) с тем, чтобы в итоге выявить достоверные и не заслуживающие
доверия хадисы. Книги, в которых осуществляется критика передатчиков,
называются “риджал”. (Азами, Введение, 108).

References

  • aль-Джудей, Абдуллах бин Юсуф. Тахрир Улумил Хадис. I-II,Ливан: Изд-тво, ар-Раййан, 2003.
  • Азами, А. Введение в Хадисоведение. Казань: Российский Исламский Университет, 2011.
  • aль-Азами, Мустафа. Илк Девир Хадис Эдебияти, Перевод: Хулуси Явуз, Стамбул: Изд-тво, Из Яйинджылык. 1993,
  • Айдынлы, Абдуллах. «Шаз». ТДВ Ислам Ансиклопедиси https://islamansiklopedisi.org.tr/saz--hadis (15.10.2019)
  • Али-заде, А. Исламский Энциклопедический Словарь. Москва: Издтво Ансар, 2007.
  • aль-Лекневи, Мухаммед Абдулхай. аль-Эджвибету’л-Фадыле Лиэс’илети’л-Ашарати’л-Камиле. Египет, Изд-тво Дару’с-Селам, 2008.
  • aль-Багдади, аль-Хатиб, Ахмед Али. Ал-Кифае фи Илми’р-Ривае.I-II, Изд-тво, Дару’л-Худа, 2003.
  • аль-Бухари, Мухаммед бин Исмаил, ал-Джамиу’с-Сахих, Дамаск: Изд-тво, Дар Ибн Кесир, 2002.
  • Ибн Салах, Эбу Амр Осман бин Абдуррахман. Улум эль-Хадис.Ливан, Бейрут: Изд-тво Дару’л-Фикри, 1986.
  • Ибн Хиббан, Мухаммед б. Ахмед Эбу Хатим эт-Тейми. Китабу’лМеджрухин Мине’л-Мухаддисин ве’д-Дуафа. Ливан, Бейрут, Изд-тво, Дару’л-Ма’рифе, 1992.
  • аль-Лахим, Ибраxим б. Абдуллах. аль-Иттисал ве аль-Инкита,.Рияд, Изд-тво Мектебету’р-Рюшд, 2005.
  • Кочйигит, Талат. Хадис Ыстылахлари. Анкара, Изд-тво Анкаринский Университет, 1980.
  • Кочйигит, Талат. Хеммам ибн Мюнеббихин Сахифеси. Анкара,Изд-тво, Анкаринский Университет, 1967.
  • Кулиев, Эльмир. Исламоведение. Москва, Изд-тво, Моск. Исламского Университета, 2008.
  • Муслим, Эбу’л-Хусейн б. Хаджадж эл-Кушейри. Джамиу’с-Сахих. Стамбул, Изд-тво, Чагри, 1992.
  • Нуруддин, Ытр. Манхаджу ен-Накди фи Улуми’л-Хадис. Сирия,Дaмаск: Изд-тво, Дару’л-Фикри, 1981.
  • Прозоров, С.М. Ислам Энциклопедический Словарь. Москва: Наука, 1991.
  • ас-Суюти, Джалалюддин. Тедрибу’р-Рави фи Шерхи Такриби’нНевеви. Дамаск: Изд-тво, Дар аль-Келим ат-Таййиб, 2005.
  • Таххан, Махмуд. Пособие По Терминологии Хадисов, Москва, 2009.
  • aль-Фадли, Абдулхади. Усулу Илми’р-Риджал, Ливан, Изд-тво, Меркезу’л-Гадир, 2009
  • Хатибоглу, Ибрахим. “Риджалу’л-Хадис”. ТДВ, Ислам Ансиклопедиси. https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019). .
  • Хашим, Ахмед Омар. Каваиду Усули’л-Хадис: Бейрут, Ливан: Издтво, Дару’л-Китаби’л-Арабиййи, 1984.
  • Чакан, Исмаил Лютфи. Хадис Усулю. Стамбул: Изд-тво, MÜİFAV, 2008.
  • Эбу Шехбе, Мухаммед б Мухаммед. аль-Васыт фи Улум ве Мусталахи’л-Хадис: Ливан: Изд-тво, Алему’л-Ма’рифе, 1983.
  • Эрен, Мехмет. “Хадис Илминде Риджал Билгиси ве Илк Кайнаклары”. Дини Араштырмалар I/6 (2000).
  • Эрул, Бюньямин. «Забт» ТДВ Ислам Асиклопедиси, https://islamansiklopedisi.org.tr/zabt(27.08.2019).
  • Эфендиоглу, Мехмет. “Муаллел” ТДВ Ислам Асиклопедиси, https:// islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019)
  • Ali-Zade, Aydın. İslamskıy Entsiklopediçeskiy Slovar. Moskova: Ансар, 2007.
  • Aydınlı, Abdullah. “Şaz”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.
  • tr/saz--hadis (12.08.2019).
  • Аzami, A. Vvedenıe v Hadosovedenie. Kazan: Rossiyskiy Islamskiy Unıversitet, 2011.
  • el-Azami, Mustafa. İlk Devir Hadis Edebiyatı. çev. Hulusi Yavuz. İstanbul: İz Yayıncılık, 1993.
  • el-Bağdadi, Ahmed Ali el-Hatib. el-Kifaye fi ilmi’r-rivaye. I-II, b.y.: Daru’l-Huda, 2002.
  • Buhari, Muhammed b. İsmail. el-Camiu’s-sahih. Şam: Dar İbn el-Kesir, 2002.
  • Çakan, İsmail Lütfi. Hadis Usulü. İstanbul: MÜ İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları, 2008.
  • el-Cudey, Abdullah b. Yusuf. Tahriru ulumi’l-hadis. I-II, Beyrut: er-Reyyan, 2003.
  • Ebu Şehbe, Muhammed b. Muhammed. el-Vasıt fi ulum ve mustalahi’l-hadis. Beyrut: Alemu’l-Ma’rife, 1983.
  • Efendioğlu, Mehmet. “Мuallel”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019).
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 1, 2/6 (2000), 133-162.
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 2, 3/7 (2000), 53-82.
  • Erul, Bünyamin. “Zabt”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org. tr/zabt (27.08.2019).
  • еl-Fadli, Abdulhadi. Usul ilmi’r-rical. Beyrut: Merkezu’l-Ğadir, 2. Basım, 2009.
  • Hatiboğlu İbrahim. “Ricalü’l-Hadis”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019).
  • Haşim, Ahmed Ömer. Kavaidu usuli’l-hadis. Beyrut: Daru’l-Kitabi’l-Arabiyyi, 1984.
  • Itr, Nuruddin. Menhecu’n-nakd fi ulumi’l-hadis. Şam: Daru’l-Fikri, 1981.
  • İbn Hibban, Muhammed b. Ahmed. Kitabu’l-mecruhın mine’l-muhaddisin ve edduafa ve el-metrukin. thk. Mahmud İbrahim. Beyrut: Daru’l-Marife, 1992.
  • İbn Salah, Osman b. Abdurrahman es-Salah. Ulûmu’l-hadis. thk. Nuruddin Itr. Şam: Daru’l-Fikri, 1986.
  • Koçyiğit, Talat. Hadis Istılahları. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1980.
  • Koçyiğit, Talat. Hemmam ibn Münebbihin Sahifesi. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1967.
  • Kuliyev, Elmir. İslamovedeniy. Moskova: Мoskova İslam Üniversitesi Yayınları,2008.
  • Lahim, İbrahim b. Abdullah. el-İttisal ve el-inkıta. Riyad: Mektebetu’r-Rüşd, 2005.
  • Leknevi, Muhammed Abdulhayy. el-Ecvibetü’l-fadile li es’ileti’l-aşarati’l-kamile. Mısır: Daru’s-Selam, 2007.
  • Müslim, Ebu ‘l-Huseyn b. Haccac el-Kuşeyri. el-Camiu’s-Sahih. Riyad: Dar etTayyibe, 2006.
  • Prozorov, S. M. İslam Entsiklopediçeskiy Slovar, Moskova: Nauka Yayınları, 1991.
  • Suyûti, Celaleddin. Tedribu’r-ravi fi şerhi Takrib en-Nevevi. 1–2, Şam: Dar el-Kelim et-Tayyib, 2005.
  • Tahhan, Mahmut. Posobiye Po Terminologii Hadisov. çev. Vladimir Abdullah Nirşa. Moskova: Umma, 2002.

HADİSLERİN SIHHATİNİN TESPİTİNDE UYGULANAN YÖNTEMLER

Year 2020, Volume: 7 Issue: 1, 21 - 54, 29.06.2020
https://doi.org/10.46353/k7auifd.648662

Abstract

Hadis ve Sünnetin anlamı: Hadis kelimesi sözlükte “haber” “hikâye” demektir. Terim olarak. Hz. Peygamberin sözleri fiilleri ve takrirleridir. Sünnet kelimesi sözlükte; yol, yön, gidişat, usul adet, gelenek manasına gelmektedir. Istılahi anlamı ise Hz. Peygambere nispet edilen söz, fiil ve takrirlerin tümüne sünnet denir. Buna göre hadis sünnet ile eş manalıdır. Yani Hz. Peygamber’den Kur’an-ı Kerim haricinde rivayet edilen ve şer’i hükme delil olabilecek söz, fiil ve takrirlere hadis veya sünnet denir. Nass olarak değerlendiriliken hadis ve sünnet kavramları genellikle aynı manada kullanılmıştır. (Birinci kaynak Kur’an, ikinci kaynak ise hadis veya sünnet şeklinde değerlendirilmiştır). Sünnet ve hadis arasında geleneksel bir fark vardır. Hadis Hz. Peygamber’in sözlerini ihtiva ederken, buna karşı sünnet onun fiillerini ve uygulamalarını ihtiva eder. Daha genel bir anlamda sünnet kavramının hadis kavramı yanında daha geniş bir anlamı vardır. Hz. Peygamber’in fiillerini ve sözlerini ihtiva eden sünnet, aynı zamanda bir anlamda hadisleri de ihtiva eder. Hadis, Hz. Peygamber’in fiilerinden ziyade sözleri şeklindeki hadislerden meydana geldiği için, sünnetin bir parçasını teşkil eder. Sünnetin/hadislerin henüz peygamber hayatta iken rivayet edilmeye başlanmıştır. Hz. Peygamber’in fiilleri ve sözlerinden oluşan - “hadisler” - İslami ilimlerinin en önemli kaynaklarından biridir. Hadisler, sadece peygamber ve ona yakın olan sahabiler hakkında rivayetler değildir, aynı zaman da Kur’an’ın özetidir. Ancak Kur’an ve hadisler arasında fark vardır. Kur’an’ın hem anlamı hemde sözleri Allah’a aittir, hadisler ise anlamı Allah’a sözleri ise peygambere aittir. Hadisler Kur’an’dan sonra gelen ikinci kaynaktır. Sünnetin/hadislerin İslam hukukunda büyük bir yeri ve önemi vardır. Çünkü sünnet/hadis Kur’an’da asılları sabit olan hükümleri tamamlayan, diğer taraftan Kur’an’da emredildiği halde hakkında yeterince açıklama ve ayrıntı verilmeyen pek çok hükmü ayrıntılı olarak açıklamış ve uygulamasını göstermiştır. Ayrıca sünnet/hadis Kur’an ile muhalefet etmeyecek şekilde Kur’an’ın bir hüküm bildirmediği konularda yeni bir hüküm bildirmiştir. Müslümanlar Hz. Muhammedin peygamberliğine İslamyetin bidayetinden itibaren sadece inanmakla kalmamış aynı zaman da O’nun sözlü ve yazılı emirlerine ve fiillerine itaat etmişlerdir. Ayrıca uyulması gereken bir rehber olarak ve ona ait olan harşeyi örnek olarak görmüşlerdir. Hz. Muhammed’den aktarılan bu rivayetler hadisçiler tarafından hadis ilmini geliştirmek için kullanılmıştır. Nihayetinde Hz. Muhammed’e izafe edilen bu sözkonusu rivayetleri tespiti için “ilmu’l-hadis” adı altında ilim ortaya çıkmıştır. İlmu’l-Hadis, kabul ve red yönünden hadisin senedini ve metnini inceleyen ilim dalıdır. Müslümanlar arasında fitne vaki olduktan sonra, geniş çapta hadis uydurulmasına ve bu uydurulan hadislerin müsülüman arasında yayılmasına sebep olmuştur. Ayrıca beşerî zaaflar sebebiyle hadis rivayetin de ravi kusurları ortaya çıkmıştır. Dolayısıyla bu iki sebep sonucunda Hz. Peygamber’e izafe edilen rivayetlerin ona ait olup olmadığunu araştıran ayrıca bu rivayetlerin aslına uygun nakli ayırt etme gayesiyle konulan prensipleri belirleyip bunlarla ilgili ıstılahları konu edinen bir ilim dalı ortaya çıkmıştır. Bu prensipler ve yöntemler tarih süreçte ihtiyaca göre belirlenmiş, uygulanmış ve geliştirilmiştır. Bu prensiplerden bir tanesi hadis alimleri, hadisin sahih ve zayıflığı konusunda esas alan bir isnad sistemi geliştirerek hadislerin sıhhatini tespit edebilmişlerdir. Ayrıca muhaddisler insnadları araştırıken aynı zamanda ravilerin kimliklerini, cerh ve tadil durumlarını da araştırmışlardır. Bu araştırmalar neticesinde elde ettikleri bilgileri kaydederek ravilerin biyografileri için müstakil kitaplar telif etmişlerdir. Ayrıca isnad kavramıyla birlikte hadis senetlerinde geçen ravilerin, ravi olmaları yönüyle araştırmaları, İlmu’r-Racal ve Cerh-Tadil adında iki ana ilim dalının doğmasına yol açmıştır. İlmu’r-Rical (rical ilmi), hadisleri aktaran ravilerin kimliklerini tanıtmaya çalışan ilim dalıdır. Cerh-Tadil ilmi ise ravilerin rivayetlerinin kabul ve reddine etkili olacak vasıflarını inceleyen ilim dalıdır. Aslında Cerh-Tadil ilmi, hadislerin iki önemli kısmından olan ve sağlam hadis metnine ulaşma amacının gerçekleşmesinde bir araç sayılan isnadın kontrol sistemidir. Hadis alimleri bir hadisin sahih olabilmesi için bir takım şartlar ileri sürmüşlardir. Bir hadisin sahih olabilmesi için onda tam olarak bulunması gereken şartlar beştir: “hadisin senedinde kopukluk olmayacak”, “raviler adaletli olacak,” “raviler zabt sahibi olacak”, “hadis illetli olmayacak”, “hadis şaz olmayacak”. Ayrıca muhaddisler, isnad, ilmu’rical, cerh-tadil sahih hadisin tespiti için uygulanan yöntemlerin yanında mevzu rivayetleri tanımak amacıyla bir takım ip uçları tespit etmişlerdir. Buna mevzu rivayetlerin tanıma yöntemleri/yolları denir.

References

  • aль-Джудей, Абдуллах бин Юсуф. Тахрир Улумил Хадис. I-II,Ливан: Изд-тво, ар-Раййан, 2003.
  • Азами, А. Введение в Хадисоведение. Казань: Российский Исламский Университет, 2011.
  • aль-Азами, Мустафа. Илк Девир Хадис Эдебияти, Перевод: Хулуси Явуз, Стамбул: Изд-тво, Из Яйинджылык. 1993,
  • Айдынлы, Абдуллах. «Шаз». ТДВ Ислам Ансиклопедиси https://islamansiklopedisi.org.tr/saz--hadis (15.10.2019)
  • Али-заде, А. Исламский Энциклопедический Словарь. Москва: Издтво Ансар, 2007.
  • aль-Лекневи, Мухаммед Абдулхай. аль-Эджвибету’л-Фадыле Лиэс’илети’л-Ашарати’л-Камиле. Египет, Изд-тво Дару’с-Селам, 2008.
  • aль-Багдади, аль-Хатиб, Ахмед Али. Ал-Кифае фи Илми’р-Ривае.I-II, Изд-тво, Дару’л-Худа, 2003.
  • аль-Бухари, Мухаммед бин Исмаил, ал-Джамиу’с-Сахих, Дамаск: Изд-тво, Дар Ибн Кесир, 2002.
  • Ибн Салах, Эбу Амр Осман бин Абдуррахман. Улум эль-Хадис.Ливан, Бейрут: Изд-тво Дару’л-Фикри, 1986.
  • Ибн Хиббан, Мухаммед б. Ахмед Эбу Хатим эт-Тейми. Китабу’лМеджрухин Мине’л-Мухаддисин ве’д-Дуафа. Ливан, Бейрут, Изд-тво, Дару’л-Ма’рифе, 1992.
  • аль-Лахим, Ибраxим б. Абдуллах. аль-Иттисал ве аль-Инкита,.Рияд, Изд-тво Мектебету’р-Рюшд, 2005.
  • Кочйигит, Талат. Хадис Ыстылахлари. Анкара, Изд-тво Анкаринский Университет, 1980.
  • Кочйигит, Талат. Хеммам ибн Мюнеббихин Сахифеси. Анкара,Изд-тво, Анкаринский Университет, 1967.
  • Кулиев, Эльмир. Исламоведение. Москва, Изд-тво, Моск. Исламского Университета, 2008.
  • Муслим, Эбу’л-Хусейн б. Хаджадж эл-Кушейри. Джамиу’с-Сахих. Стамбул, Изд-тво, Чагри, 1992.
  • Нуруддин, Ытр. Манхаджу ен-Накди фи Улуми’л-Хадис. Сирия,Дaмаск: Изд-тво, Дару’л-Фикри, 1981.
  • Прозоров, С.М. Ислам Энциклопедический Словарь. Москва: Наука, 1991.
  • ас-Суюти, Джалалюддин. Тедрибу’р-Рави фи Шерхи Такриби’нНевеви. Дамаск: Изд-тво, Дар аль-Келим ат-Таййиб, 2005.
  • Таххан, Махмуд. Пособие По Терминологии Хадисов, Москва, 2009.
  • aль-Фадли, Абдулхади. Усулу Илми’р-Риджал, Ливан, Изд-тво, Меркезу’л-Гадир, 2009
  • Хатибоглу, Ибрахим. “Риджалу’л-Хадис”. ТДВ, Ислам Ансиклопедиси. https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019). .
  • Хашим, Ахмед Омар. Каваиду Усули’л-Хадис: Бейрут, Ливан: Издтво, Дару’л-Китаби’л-Арабиййи, 1984.
  • Чакан, Исмаил Лютфи. Хадис Усулю. Стамбул: Изд-тво, MÜİFAV, 2008.
  • Эбу Шехбе, Мухаммед б Мухаммед. аль-Васыт фи Улум ве Мусталахи’л-Хадис: Ливан: Изд-тво, Алему’л-Ма’рифе, 1983.
  • Эрен, Мехмет. “Хадис Илминде Риджал Билгиси ве Илк Кайнаклары”. Дини Араштырмалар I/6 (2000).
  • Эрул, Бюньямин. «Забт» ТДВ Ислам Асиклопедиси, https://islamansiklopedisi.org.tr/zabt(27.08.2019).
  • Эфендиоглу, Мехмет. “Муаллел” ТДВ Ислам Асиклопедиси, https:// islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019)
  • Ali-Zade, Aydın. İslamskıy Entsiklopediçeskiy Slovar. Moskova: Ансар, 2007.
  • Aydınlı, Abdullah. “Şaz”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.
  • tr/saz--hadis (12.08.2019).
  • Аzami, A. Vvedenıe v Hadosovedenie. Kazan: Rossiyskiy Islamskiy Unıversitet, 2011.
  • el-Azami, Mustafa. İlk Devir Hadis Edebiyatı. çev. Hulusi Yavuz. İstanbul: İz Yayıncılık, 1993.
  • el-Bağdadi, Ahmed Ali el-Hatib. el-Kifaye fi ilmi’r-rivaye. I-II, b.y.: Daru’l-Huda, 2002.
  • Buhari, Muhammed b. İsmail. el-Camiu’s-sahih. Şam: Dar İbn el-Kesir, 2002.
  • Çakan, İsmail Lütfi. Hadis Usulü. İstanbul: MÜ İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları, 2008.
  • el-Cudey, Abdullah b. Yusuf. Tahriru ulumi’l-hadis. I-II, Beyrut: er-Reyyan, 2003.
  • Ebu Şehbe, Muhammed b. Muhammed. el-Vasıt fi ulum ve mustalahi’l-hadis. Beyrut: Alemu’l-Ma’rife, 1983.
  • Efendioğlu, Mehmet. “Мuallel”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019).
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 1, 2/6 (2000), 133-162.
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 2, 3/7 (2000), 53-82.
  • Erul, Bünyamin. “Zabt”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org. tr/zabt (27.08.2019).
  • еl-Fadli, Abdulhadi. Usul ilmi’r-rical. Beyrut: Merkezu’l-Ğadir, 2. Basım, 2009.
  • Hatiboğlu İbrahim. “Ricalü’l-Hadis”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019).
  • Haşim, Ahmed Ömer. Kavaidu usuli’l-hadis. Beyrut: Daru’l-Kitabi’l-Arabiyyi, 1984.
  • Itr, Nuruddin. Menhecu’n-nakd fi ulumi’l-hadis. Şam: Daru’l-Fikri, 1981.
  • İbn Hibban, Muhammed b. Ahmed. Kitabu’l-mecruhın mine’l-muhaddisin ve edduafa ve el-metrukin. thk. Mahmud İbrahim. Beyrut: Daru’l-Marife, 1992.
  • İbn Salah, Osman b. Abdurrahman es-Salah. Ulûmu’l-hadis. thk. Nuruddin Itr. Şam: Daru’l-Fikri, 1986.
  • Koçyiğit, Talat. Hadis Istılahları. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1980.
  • Koçyiğit, Talat. Hemmam ibn Münebbihin Sahifesi. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1967.
  • Kuliyev, Elmir. İslamovedeniy. Moskova: Мoskova İslam Üniversitesi Yayınları,2008.
  • Lahim, İbrahim b. Abdullah. el-İttisal ve el-inkıta. Riyad: Mektebetu’r-Rüşd, 2005.
  • Leknevi, Muhammed Abdulhayy. el-Ecvibetü’l-fadile li es’ileti’l-aşarati’l-kamile. Mısır: Daru’s-Selam, 2007.
  • Müslim, Ebu ‘l-Huseyn b. Haccac el-Kuşeyri. el-Camiu’s-Sahih. Riyad: Dar etTayyibe, 2006.
  • Prozorov, S. M. İslam Entsiklopediçeskiy Slovar, Moskova: Nauka Yayınları, 1991.
  • Suyûti, Celaleddin. Tedribu’r-ravi fi şerhi Takrib en-Nevevi. 1–2, Şam: Dar el-Kelim et-Tayyib, 2005.
  • Tahhan, Mahmut. Posobiye Po Terminologii Hadisov. çev. Vladimir Abdullah Nirşa. Moskova: Umma, 2002.

THE METHODS IN DETERMINING THE AUTHENTICITY OF THE HADITH

Year 2020, Volume: 7 Issue: 1, 21 - 54, 29.06.2020
https://doi.org/10.46353/k7auifd.648662

Abstract

The task to narrate the sunnah / the hadith started when the Prophet was still alive.The hadith who consists of the Prophet’s deeds and utterances is one of the most important sources for the Islamic disciplines. The hadith is not just the narrative about the Prophet and His close circle of Companions, but it’s also considered to be the summary of the Gracious Koran. However, there is a distinction between the
Koran and the hadith. Both the meaning and the wording of the Koran belong to Allah, but while the meaning of the hadith belongs to Allah, its wording belongs to the Prophet.The hadith is the secondary source next to the Gracious Koran. There is a great place for and importance attached to the sunnah / the hadith in Islamic law. Because the sunnah / the hadith clarifies the rulings that completes some other rulings thathave their roots in the Koran, and that cannot be explained fully since there aren’t many explanations or details about them, and the sunnah also shows how to apply the rulings. Besides, the sunnah / the hadith establishes regulations without opposing the Gracious Koran on subjects on which the Koran never set any ruling.Muslims have not only believed in Hazrad Muhammad’s Prophethood immediately after the emergence of Islam, they also have been living by his oral and written orders and deeds. And they have seen Him as the guide to be followed.These narratives had been used by the scholars to cultivate the discipline of hadith,and at the end, there emerged a discipline called “‘Ilm-al-Hadīth.” ‘Ilm-al-Hadīth is a discipline which examines the text, and the chain of narrators of the hadith with regards to the execution to either deny or accept it. The disturbances surfaced amongst the Muslims paved the way for people to fabricate quasi-hadiths widely, and spread them amongst the Muslims. It is a discipline which sets some
principles to tell the difference between the real and the fabricated when it comes to the hadith, whether the information about Hazrad Muhammad is or isn’t fabricated, and which originates the terms in this matter. These principles have been determined, applied and developed in accordance with the needs throughout the ages. Hadith scholars developed the isnād / attribution system that determines whether the
hadith is weak or authentic. Furthermore, the muhaddiths / the hadith scholars did investigate the narrators’ identities, their position in respect to the scales of djarh and ta‘dīl, in addition to the isnāds of the hadiths. They compiled biographical books on narrators out of the information they laid their hands on through the investigations. The work that’s done on the narrators who serve in the chain of narrations of the hadiths gave way to two disciplines called ‘Ilm-al-Ridjāl and Djarh-Ta‘dīl to determine the truth about the narrators and their narratives. ‘Ilm-al-Ridjāl is the discipline which operates to identify hadith narrators. The discipline of Djarh-Ta‘dīl is that which examines the narrators’ qualities that would be effective in denying or accepting their narrations. According to the hadith scholars, there need to be five conditions for the hadith
to be regarded as authentic: “there must not a broken chain in process of narration”, “the narrators must be‘ādil / just”, “the narrators must have a strong memory”, “the hadith must be free from any defect”, “the hadith must not oppose any hadith of higher acceptance, this being referred to as shazz”.

References

  • aль-Джудей, Абдуллах бин Юсуф. Тахрир Улумил Хадис. I-II,Ливан: Изд-тво, ар-Раййан, 2003.
  • Азами, А. Введение в Хадисоведение. Казань: Российский Исламский Университет, 2011.
  • aль-Азами, Мустафа. Илк Девир Хадис Эдебияти, Перевод: Хулуси Явуз, Стамбул: Изд-тво, Из Яйинджылык. 1993,
  • Айдынлы, Абдуллах. «Шаз». ТДВ Ислам Ансиклопедиси https://islamansiklopedisi.org.tr/saz--hadis (15.10.2019)
  • Али-заде, А. Исламский Энциклопедический Словарь. Москва: Издтво Ансар, 2007.
  • aль-Лекневи, Мухаммед Абдулхай. аль-Эджвибету’л-Фадыле Лиэс’илети’л-Ашарати’л-Камиле. Египет, Изд-тво Дару’с-Селам, 2008.
  • aль-Багдади, аль-Хатиб, Ахмед Али. Ал-Кифае фи Илми’р-Ривае.I-II, Изд-тво, Дару’л-Худа, 2003.
  • аль-Бухари, Мухаммед бин Исмаил, ал-Джамиу’с-Сахих, Дамаск: Изд-тво, Дар Ибн Кесир, 2002.
  • Ибн Салах, Эбу Амр Осман бин Абдуррахман. Улум эль-Хадис.Ливан, Бейрут: Изд-тво Дару’л-Фикри, 1986.
  • Ибн Хиббан, Мухаммед б. Ахмед Эбу Хатим эт-Тейми. Китабу’лМеджрухин Мине’л-Мухаддисин ве’д-Дуафа. Ливан, Бейрут, Изд-тво, Дару’л-Ма’рифе, 1992.
  • аль-Лахим, Ибраxим б. Абдуллах. аль-Иттисал ве аль-Инкита,.Рияд, Изд-тво Мектебету’р-Рюшд, 2005.
  • Кочйигит, Талат. Хадис Ыстылахлари. Анкара, Изд-тво Анкаринский Университет, 1980.
  • Кочйигит, Талат. Хеммам ибн Мюнеббихин Сахифеси. Анкара,Изд-тво, Анкаринский Университет, 1967.
  • Кулиев, Эльмир. Исламоведение. Москва, Изд-тво, Моск. Исламского Университета, 2008.
  • Муслим, Эбу’л-Хусейн б. Хаджадж эл-Кушейри. Джамиу’с-Сахих. Стамбул, Изд-тво, Чагри, 1992.
  • Нуруддин, Ытр. Манхаджу ен-Накди фи Улуми’л-Хадис. Сирия,Дaмаск: Изд-тво, Дару’л-Фикри, 1981.
  • Прозоров, С.М. Ислам Энциклопедический Словарь. Москва: Наука, 1991.
  • ас-Суюти, Джалалюддин. Тедрибу’р-Рави фи Шерхи Такриби’нНевеви. Дамаск: Изд-тво, Дар аль-Келим ат-Таййиб, 2005.
  • Таххан, Махмуд. Пособие По Терминологии Хадисов, Москва, 2009.
  • aль-Фадли, Абдулхади. Усулу Илми’р-Риджал, Ливан, Изд-тво, Меркезу’л-Гадир, 2009
  • Хатибоглу, Ибрахим. “Риджалу’л-Хадис”. ТДВ, Ислам Ансиклопедиси. https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019). .
  • Хашим, Ахмед Омар. Каваиду Усули’л-Хадис: Бейрут, Ливан: Издтво, Дару’л-Китаби’л-Арабиййи, 1984.
  • Чакан, Исмаил Лютфи. Хадис Усулю. Стамбул: Изд-тво, MÜİFAV, 2008.
  • Эбу Шехбе, Мухаммед б Мухаммед. аль-Васыт фи Улум ве Мусталахи’л-Хадис: Ливан: Изд-тво, Алему’л-Ма’рифе, 1983.
  • Эрен, Мехмет. “Хадис Илминде Риджал Билгиси ве Илк Кайнаклары”. Дини Араштырмалар I/6 (2000).
  • Эрул, Бюньямин. «Забт» ТДВ Ислам Асиклопедиси, https://islamansiklopedisi.org.tr/zabt(27.08.2019).
  • Эфендиоглу, Мехмет. “Муаллел” ТДВ Ислам Асиклопедиси, https:// islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019)
  • Ali-Zade, Aydın. İslamskıy Entsiklopediçeskiy Slovar. Moskova: Ансар, 2007.
  • Aydınlı, Abdullah. “Şaz”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.
  • tr/saz--hadis (12.08.2019).
  • Аzami, A. Vvedenıe v Hadosovedenie. Kazan: Rossiyskiy Islamskiy Unıversitet, 2011.
  • el-Azami, Mustafa. İlk Devir Hadis Edebiyatı. çev. Hulusi Yavuz. İstanbul: İz Yayıncılık, 1993.
  • el-Bağdadi, Ahmed Ali el-Hatib. el-Kifaye fi ilmi’r-rivaye. I-II, b.y.: Daru’l-Huda, 2002.
  • Buhari, Muhammed b. İsmail. el-Camiu’s-sahih. Şam: Dar İbn el-Kesir, 2002.
  • Çakan, İsmail Lütfi. Hadis Usulü. İstanbul: MÜ İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları, 2008.
  • el-Cudey, Abdullah b. Yusuf. Tahriru ulumi’l-hadis. I-II, Beyrut: er-Reyyan, 2003.
  • Ebu Şehbe, Muhammed b. Muhammed. el-Vasıt fi ulum ve mustalahi’l-hadis. Beyrut: Alemu’l-Ma’rife, 1983.
  • Efendioğlu, Mehmet. “Мuallel”. TDV İslam Ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.tr/muallel (28.08.2019).
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 1, 2/6 (2000), 133-162.
  • Eren, Mehmet. “Hadis İlminde Rical Bilgisi ve İlk Kaynakları” Dini Araştırmalar 2, 3/7 (2000), 53-82.
  • Erul, Bünyamin. “Zabt”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org. tr/zabt (27.08.2019).
  • еl-Fadli, Abdulhadi. Usul ilmi’r-rical. Beyrut: Merkezu’l-Ğadir, 2. Basım, 2009.
  • Hatiboğlu İbrahim. “Ricalü’l-Hadis”. TDV İslam Ansiklopedisi, https://islamansiklopedisi.org.tr/ricalul-hadis (12.08.2019).
  • Haşim, Ahmed Ömer. Kavaidu usuli’l-hadis. Beyrut: Daru’l-Kitabi’l-Arabiyyi, 1984.
  • Itr, Nuruddin. Menhecu’n-nakd fi ulumi’l-hadis. Şam: Daru’l-Fikri, 1981.
  • İbn Hibban, Muhammed b. Ahmed. Kitabu’l-mecruhın mine’l-muhaddisin ve edduafa ve el-metrukin. thk. Mahmud İbrahim. Beyrut: Daru’l-Marife, 1992.
  • İbn Salah, Osman b. Abdurrahman es-Salah. Ulûmu’l-hadis. thk. Nuruddin Itr. Şam: Daru’l-Fikri, 1986.
  • Koçyiğit, Talat. Hadis Istılahları. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1980.
  • Koçyiğit, Talat. Hemmam ibn Münebbihin Sahifesi. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahyat Fakültesi Yayınları, 1967.
  • Kuliyev, Elmir. İslamovedeniy. Moskova: Мoskova İslam Üniversitesi Yayınları,2008.
  • Lahim, İbrahim b. Abdullah. el-İttisal ve el-inkıta. Riyad: Mektebetu’r-Rüşd, 2005.
  • Leknevi, Muhammed Abdulhayy. el-Ecvibetü’l-fadile li es’ileti’l-aşarati’l-kamile. Mısır: Daru’s-Selam, 2007.
  • Müslim, Ebu ‘l-Huseyn b. Haccac el-Kuşeyri. el-Camiu’s-Sahih. Riyad: Dar etTayyibe, 2006.
  • Prozorov, S. M. İslam Entsiklopediçeskiy Slovar, Moskova: Nauka Yayınları, 1991.
  • Suyûti, Celaleddin. Tedribu’r-ravi fi şerhi Takrib en-Nevevi. 1–2, Şam: Dar el-Kelim et-Tayyib, 2005.
  • Tahhan, Mahmut. Posobiye Po Terminologii Hadisov. çev. Vladimir Abdullah Nirşa. Moskova: Umma, 2002.
There are 56 citations in total.

Details

Primary Language Russian
Subjects Religious Studies
Journal Section RESEARCH ARTICLES
Authors

Sultanbeg Alıev 0000-0003-1671-0405

Publication Date June 29, 2020
Published in Issue Year 2020 Volume: 7 Issue: 1

Cite

ISNAD Alıev, Sultanbeg. “МЕТОДЫ ПРИМЕНЯЕМЫЕ ПРИ ОПРЕДЕЛЕНИИ ДОСТОВЕРНОСТИ ХАДИСОВ”. Kilis 7 Aralık Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 7/1 (June 2020), 21-54. https://doi.org/10.46353/k7auifd.648662.