Can References to the Practice of Early and Forced Marriage (Child Brides) Be Found Specifically in Islam?

Year 2015, Volume: 1 Issue: 2, 25 - 34, 01.12.2015

Hülya Terzioğlu

Abstract

From past to the present, the institution of marriage undoubtedly has a religious and traditional infrastructure in almost every society. Marriages that happen at an early age or that are forced also have such a background. An evaluation of the practice of early and forced marriages will be performed in terms of the religion of Islam in this article. In order to do this, how Islam in society comes to raise the status of women in stages will firstly be exemplified; secondly, by also considering the matter in terms of the purpose of engagement and the requirements of forming this engagement, the opportunities for girls of a young age will be discussed

Keywords

Child brides , Islam , Guardian , Marriage contract

Can References to the Practice of Early and Forced Marriage (Child Brides) Be Found Specifically in Islam?

Abstract

References

• Acar, H. İ. (2003). İslam hukukunda evlenme ehliyeti bakımından küçüklerin evlendirilmesi problemi. Dinî Araştırmalar Dergisi, VI(Mayıs-Ağustos), 125-140.
• Aktan, H. (2002). Kefâet. TDV İslam Ansiklopedisi içinde (Cilt. XXV, s. 166-168). İstanbul: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Atar, F. (2007). Nikah. TDV İslam Ansiklopedisi içinde (Cilt. XXXIII, s. 112-117). İstanbul: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Aydın, M. A. (1998). Hukuk-i Aile Kararnamesi. TDV İslam Ansiklopedisi içinde (Cilt. XVIII, s. 314-318). İstanbul: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Aydın, M. A. (2003). Mehir. TDV İslam Ansiklopedisi içinde (Cilt. XXVIII, s. 389-391). İstanbul: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Aydın, M. A. (2005). Türk hukuk tarihi. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım.
• Bardakoğlu, A. (1991). İslam aile hukukunun oluşumuna toplumsal şartların etkisi. Aile ve Çocuk Sempozyumu içinde (s.12-15). Bursa.
• Beyhakî, H. b. A. (t.y.). es-Sünenü’l-kübrâ. Hind: Dairetü’l-maârifi’l-Osmâniyye.
• Buhârî. (t.y.). es-Sahîh. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Döndüren, H. (1995). Delilleriyle aile ilmihali. İstanbul: Erkam Yayınları.
• Ebû Dâvûd. (1957). Sünenü Ebû Dâvûd, İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Ebû Zehrâ. (1957). el-Ahvâlü’ş-şahsiyye. Kahire: Dâru’l-fikri’l-Arabi.
• Elmalılı, H. (1960). Hak dini Kur’ân dili. İstanbul: Eser Kitabevi.
• Fahrettin, A. (2007). Nikah. TDV İslam Ansiklopedisi içinde (Cilt. XXXIII, s. 112-117). İstanbul: Diyanet Vakfı Yayınları.
• Hasen İ. H. (1987). İslam tarihi (çev. İ. Yiğit ve S. Gümüş). İstanbul: Kayıhan Yayınları.
• İbn. Mâce. (t.y.). Sünenü İbni Mâce. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• İbnü’l-Arabî. (1988). Ahkâmü’l-Kur’ân. Beyrut: Darü’l-kütübi’l-ilmiyye
• Kâsânî, Alâü’d-dîn Ebûbekir b. M. (1986). Bidâyetü’s-sanâyî fî tertîbi’ş-şerâyî. Beyrut: Darü’l-kütübi’l-ilmiyye.
• Müslim. (t.y.). es-Sahîh. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Nesâî. (t.y.).es-Sünen. İstanbul: Çağrı Yayınları.
• Sa’d b. Mansûr. (1985). Sünen. Beyrut: Daru’l-kütübi’l-ilmiyye.
• Savaş, R. (1992). Hz. Muhammet devrinde kadın. İstanbul: Ravza Yayınları.
• Serahsî. (1986). Kitâbü’l-mebsût. Beyrut: Müessesetü’r-reyyân.
• Şâfiî, E. A. M. b. İ. (t.y.). Kitabü’l-Ümm. Beyrut: Dâru ihyâi’t-türâsi’l-Arabî.
• Tirmizî. (t.y.). Sünenü Tirmizi. İstanbul: Çağrı Yayınları.