Современная русская историография старается доказать, якобы этноконфликты между кавказскими народами (В Абхазии. Южной Осетии (Цхинвальский регион); Карабахский конфликт между армянами и азербайджанцами; так называемый Назраньский конфликт между осетинами и ингушами, В Чечне) имеют исторические корни.
В реальности, на Кавказе и, вообще, в разжиганииэтноконфликтов и в дальнейшей “попытке” их урегулирования, главное слово принадлежит России, которая пыталась и пытается сохранить контроль в регионе по принципу “разделяй и властвуй”.
После августовской войны 2008 года, Россия признала независимость “Южной Осетии”и Абхазии. В то же время, т.н. “Северная Осетия” входит в состав России как автономная республика.
Ещё в 60-70гг. XIX века царская Россия абхазскому и северокавказским народам устроила фактический геноцид в виде “мухаджирства”, абхазов объявили “виновным народом”, а на их место были заселены русские или лояльно настроенное к власти другое население.
До 2008 года конфликты в Абхазии и Цхинвальском регионе представляли собой внутригосударственные конфликты, в которых друг другу противостояли, с одной стороны, центральная власть и, с другой стороны, “де факто” власть сепаратистских регионов. После августа 2008 года, когда Россия провела широкомасштабную военную агрессию и оккупировала 20% Грузинской территории, абхазский и Юго-Осетинский конфликты трансформировались в российско-грузинский конфликт.
Что касается конфликта Нагорного Карабаха, это спорная территория между Арменией и Азербайджаном. То же самое можно сказать о конфликте между осетинами и ингушами, где Россия официально играет роль посредника, в действительности же представляет собой заинтересованную сторону и реальное урегулирование конфликта не входит в его стратегические интересы. По поводу Чечни, это открытая агрессия против воюющей за свободу страны, которой до этого несколько раз (XIX в. 70-ые гг., 1944 г) устроил геноцид.
Günümüz Rus tarihçileri, Kafkas halkları (Abhazya; “GüneyOsetya” (Tskhinvali bölgesi); Ermeniler ve Azerbaycanlılar arasındaki Karabağ çatışması; sözde Nazran çatışması denen Osetyalılar ve İnguş, Çeçen) arasındaki etnik çatışmaların çok eskiye dayandığını kanıtlamaya çalışıyor. Gerçekte, Kafkasya'da ve genelde önce etnik çatışmaları körükleyen ve daha sonra bunları sözde “çözmeye” çalışan Rusya'nın kendisidir. Rusya "böl ve hükmet" ilkesi ile bölgede kontrolünü kaybetmemek için her türlü gayrete başvurmaktadır.
Ağustos 2008 savaşından sonra Rusya, Güney Osetya ve Abhazya'nın bağımsızlığını tanıdı. Aynı zamanda, sözde "Kuzey Osetya" özerk bir cumhuriyet olarak Rusya'nın bir parçası oldu.
1860-70’li yıllarında çarlık Rusya’sı, Abhaz ve Kuzey Kafkas halklarına soykırı muyguladı ve kendilerini öz vatanından muhacirliğe zorladı. Abhazlar “suçlu insanlar” olarak ilan edildi ve onların yerine Ruslar ve ya kendini sadakatle iktidara adamış başka nüfuslar yerleştirildi.
2008 yılına kadar Abhazya ve Tskhinvali bölgesindeki çatışmalar, merkezi hükümetin ve diğer yandan ayrılıkçı bölgelerin “fiili” gücünün birbirine karşı çıktığı iç çatışmalardı. Ağustos 2008'de, Rusya büyük çapta askeri harekata giriştiğinde ve Gürcistan topraklarının % 20'sini işgal ettiğinde, Abhaz ve Güney Osetya çatışmaları Gürcü-Rus çatışmasına dönüştü.
Dağlık Karabağ anlaşmazlığına gelince, burası Ermenistan ve Azerbaycan arasında tartışmalı bir bölgedir. Aynı şey Rusya'nın resmen arabulucu rolünü üstlendiği Osetyalılar ve İnguşlarar asındaki anlaşmazlıklar için de söylenebilir. Fakat, kendisi çözümsüzlük ve karmaşa taraftarıdır çünkü çatışmanın gerçekten çözümü stratejik çıkarlarına uygun değildir. Çeçenistan'a gelince, bu özgürlük için savaşan bir ülkeye karşı açık bir saldırganlıktır. Ondan önce ise bu ülkeye Rusya tarafından bir kaç kez (1870'ler, 1944 ve SSCB’nin dağılımdan sonra) soykırım uygulandı.
The modern Russian historiography tries to prove the fact as if the ethno-conflicts among Caucasian people (Abkhazian conflict, South Ossetian (Tskhinvali Region), Karabakh conflict between Armenia and Azerbaijan; the so-called Nazran conflict between Ossetians and the Ingush, and Chechen conflict) have historical roots.
Actually, Russia generally had the final word in breaking out ethno-conflicts in Caucasus, and later had “an attempt” to settle them, it always tried and even now tries to keep control in the regions, following the principle “Divide and Rule”.
The Abkhazia and Tskhinvali Region Conflicts represented intrastate conflicts until 2008, where two sides confronted each other, on the one hand – the central government, and on the other hand, the de facto government of breakaway regions. Since the August war 2008, after the Russia`s widespread military aggression and the occupation of 20%of Georgian territories, Abkhazian and South-Ossetian conflicts underwent transformation and became a Georgian-Russian conflict.
As far as it concerns the Nagorno-Karabakh conflict, it is a disputable territory between Armenia and Azerbaijan. The same can be said about the Ossetian and Ingush conflict, where Russia officially plays the role of a mediator, but in reality it is the interested party, and the settlement of conflicts is not in its strategic interests. Regarding Chechnya, it is an open aggression against the country fighting for its independence, which had undergone several genocides before (70s of the XIX century, 1944).
Primary Language | Russian |
---|---|
Journal Section | Articles |
Authors | |
Publication Date | March 3, 2020 |
Submission Date | February 4, 2020 |
Published in Issue | Year 2020 Issue: 45 |