Abstract
LaGrand Kararı, temelde Amerika Birleşik Devletleri ve Almanya’nın tarafı olduğu
1963 Konsolosluk İlişkileri Hakkında Viyana Sözleşmesi’nin konsolosluk yardımı
hakkını düzenleyen 36. maddesinin ihlalini konu edinmektedir. Sözleşme’nin 36.
maddesinin ihlal edilmesi ile alakalı olarak Amerika Birleşik Devletleri, sözü
edilen hakkı ihlal ettiği iddiasıyla Uluslararası Adalet Divanı önünde birçok defa
uyuşmazlığın tarafı olmuşsa da LaGrand Kararı konsolosluk haklarının aynı
zamanda bireysel hak olduğunun açıkça kabul edilmesi, geçici önlem kararlarının
bağlayıcı olduğunun ilk defa bu kararda tespit edilmesi gibi noktalar nedeniyle
diğer kararlardan ayrılmaktadır. Bu çalışma ile de, LaGrand kararının genel olarak
incelenmesi ve adı geçen karara ilişkin Divan’ın önemli tespitlerinin değerlendirilmesi
hedeflenmektedir.
Abstract
The LaGrand Case primarily concerns the violation of Article 36 of the 1963 Vienna
Convention on Consular Relations, to which the United States and Germany are
parties, and regulates the right to consular assistance. Even though the United States
of America has been frequently a party to disputes regarding this issue before the
International Court of Justice, claiming that this right was violated by the US, the
LaGrand Decision stands out from other rulings due to its explicit recognition that
consular rights are also individual rights and because it was the first to rule that
provisional measures are binding. With this study, it is aimed to examine the LaGrand
decision in general and to evaluate the crucial conclusions reached by the Court
regarding aforementioned decision.
Details
| Primary Language | Turkish |
|---|---|
| Subjects | Law in Context |
| Journal Section | Research Articles |
| Authors | |
| Publication Date | February 1, 2023 |
| Published in Issue | Year 2023 Volume: 1 Issue: 1-2 Haziran-Aralık 2022 |
