MATURİDİLERDE TEKVİN SIFATI VE TEMELLENDİRİLMESİ

Yıl 2017, Cilt: 1 Sayı: 1, 9 - 25, 09.03.2018

Temel Yeşilyurt

Öz

Tekvîn, Arapça kevn kökünden
“tef’il’ babında türetilmiş bir kelimedir. Mazisi itibarıyla 'omak, meydana
gelmek; sonradan olmak' gibi anlamlara gelse de tef’il kalıbında
kullanıldığında kelimenin anlamı “oluşturma, meydana getirme, var etme ve
yaratma” anlamı taşır. Bu terim nerede ve nasıl kullanılırsa kullanılsın,
kastedilen ana tema “bir şeyin yoktan var edilmesi”dir. Mâturîdîlere göre
Tekvîn, Allah’ın zatı ile kaim ezeli bir sıfattır. Allah’ın diğer fiili
sıfatlarını da ihtiva edecek şekilde “yok olanı, yokluktan varlığa çıkarma”
anlamında Allah’ın yaratıcılığını ifade eder. Mâturîdî’lerin tekvîn sıfatı
konusundaki düşüncesi son derece açık ve netttir. Çünkü Allah’ın âlemin
yaratıcısı oluşu ittifakla kabul edilmektedir. Âlemin yaratılmışlığı (hudusu)
ve bir yaratıcıya olan ihtiyacı ortada olduğuna göre, Allah’ın tekvîn sıfatının
var olması zorunludur. Mâturîdî Gelenek Tekvîn Sıfatını Allah’ın subuti
sıfatlarından birisi olarak görmüştür ve O’nun yoktan yaratıcılığını ifade
etmek için kullanmıştır.

Anahtar Kelimeler

Maturidilik, Tekvin, Alemin Yaratılmışlığı

Kaynakça

• Ali el-Kari, Şerhu Fıkhi’l-Ekber, Beyrut, 1984
• Cürcani, Seyyid Şerif, Ta’rifât, Tah: Abdurrahman Umeyra, Beyrut, 1987.
• Ebu Hanife, Numan b. Sabit, Fıkhul’l-Ekber (Ali el-Kâri Şerhiyle Birlikte), Beyrut, 1984.
• Eş’ari, Ebu’l-Hasen, Makalâtü’l-İslamiyyîn, tah.Muhammed Muhyiddin Abdülhamid, Beyrut, 1990.
• Kâdı Abdülcebbar, Şehru Usûli’l-Hamse, Beyrut, 1988.
• Maturidî, Ebu Mansur, Kitâbu’t-Tevhîd, Tah.Bekir Topaloğlu, Beyrut, 2007.
• Maturidî, Kitabu’t-Tevhid Tercümesi, çev.Bekir Topaloğlu, İsam, Ankara, 2005.
• Maturidî, Te’vilâtu’l-Kur’an, tah. Ahmet Vanlığolu-Bekir Topaloğlu, Dâru’l-Mizan, İstanbul, 2005.
• Nesefî, Ebu’l-Berekât, el-İ’timâd fi’l-İ’tikâd, Süleymaniye Kütüphanesi, Fatih: 3085.
• Nesefî, Ebu’l-Berekat, el-Umde fi’l-İtikâd, tah.Temel Yeşilyurt, Malatya, 2000.
• Nesefî, Ebu’l-Berekat, Medâriku’t-Tenzil, İstanbul, 1984.
• Nesefî, Ebu’l-Muin, Tabsıratü’l-Edille, tah. Claude Selame, Dımaşk, 1993.
• Nesefî, et-Temhid fi Usuli’d-Din, tahkik: Abdulhay Kabil, Kahire, 1987.
• Pezdevî, Ebu’l-Yüsr, Usûlu’d-Din, Kahire, 2003.
• Razî, Fahruddin, Muhassal (Çev.Hüseyin Atay), Ankara, 1978.
• Sabunî, Nurettin, el-Bidâye fi Usuli’d-Diyâne, tah. Bekir Topaloğlu, Ankara, 1991.
• Semerkandî, Şemsuddin, el-Mu’tekad li İtikadi Ehli’l-İslam, tah.İsmail Yörük-İsmail Şık, Araştırma Yayınları, Ankara, 2011.
• Taftazan, Saduddin, Şerhu’l-Akaid, Tah. Ahmed Hicazi es-Saka, Kahire, 1988.
• Taftazanî, Saduddin, Şerhu’l-Mekâsıd, tah. Adurrahman Umeyra, Beyrut, 1989.
• Yücedoğru, Tevfik, “Tekvîn”, DİA, İstanbul, 2011.