Öz
2013-2014 yılları Türkiye için doğru ile yanlışın, haklı ile haksızın, demokratiklik ile otoriterliğin, hukuk devleti ile keyfiliğin, demokrasi ile vesayetin, darbecilik ile muhalifliğin, barışçıl protesto ile sokak şiddetinin, olan ile olmayanın ve başkaca pek çok şeyin bir yönüyle çok net ve aşikâr olduğu diğer yönüyle ise tamamen silikleştiği ve birbirine girdiği bir dönem oldu. Bir açıdan bakıldığında her şey çok netti ve kafa karıştıracak, üzerinde düşünüp taşınacak veya “acaba mı?” diye soracak herhangi bir durum söz konusu değildi. Çünkü, taraflar keskin bir şekilde ikiye bölünmüştü ve her taraf meselenin ne olduğu konusunda çok emindi. O kadar ki, diğerlerinin (en azından tanıyıp bildiklerinin) nasıl olup da karşıda yer aldığına, kendi apaçık gördükleri şeyi nasıl olup da bir türlü göremediklerine akıl sır erdiremiyorlardı. Dolayısıyla her bir safın yerleşimcileri için her şey çok açık seçik ortadaydı. Diğer açıdan bakıldığında ise netlik tamamen kaybolmuş durumdaydı, gerçeğin ve dolayısıyla doğru ve yanlışın ne olduğu tam bir bilinmezlik perdesi ile gizlenmiş gibiydi. Aynı konuda birbirinin tam zıddı iki ayrı gerçek, iki ayrı doğru ve iki ayrı haklı “olamayacağına göre” veya “olduğuna göre” mesele hiç de net değildi.
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Research Article |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 1 Ocak 2015 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2015 Sayı: 77 |