YAŞAM BOYU ÖĞRENMEDE TELEVİZYONUN ROLÜ BAĞLAMINDA BİR GÜNDÜZ KUŞAĞI PROGRAMI: “GÜLBEN”

Year 2017, Volume: 1 Issue: 1, 32 - 44, 01.07.2017

M. Yüsra Arslan Zuhal Demir

Abstract

Gündüz kuşağı programları şeklinde adlandırılan ve çoğunlukla kadınlara yönelik olarak hazırlanan kadın programları son yıllarda aile yaşamına etkileri bağlamında sıklıkla tartışılmaktadır. 1990'lı yıllardan itibaren medyanın dönüşüm geçirmesiyle birlikte yeni televizyon tür ve formatları ortaya çıkmıştır. Başlangıçta kadınlara pratik bilgiler vermeyi amaçlayan, sonralarıysa çeşitli nedenlerle kadınların yaşadıkları mağduriyetleri konu edinen kadın programları "kadınların seslerini duyurmayı" ve sorunlarına çözüm bulmayı amaçlamış ancak toplumsal değişimle birlikte bu tür programlar daha eğitici, öğretici, yaşam kalitesini arttırmaya yönelik bir içeriğe doğru evrilmiştir. Sağlık, eğitim, din, cinsel yaşam, evlilik, moda, yemek, kişisel bakım vb gibi çok çeşitli alanlara ilişkin bilgilerin sunulduğu kadın programları, tür, içerik ve söylem düzleminde “yaygın eğitim” türünde tanımlanabilir. 2013-2014 yayın sezonunda Show TV’de yayımlanmakta olan Gülben programı da bu tür gündüz kuşağı programlarına güncel bir örnektir.

Bu çalışma, Gülben Ergen’in sunduğu “Gülben” programı üzerinden, gündüz kuşağı programlarının yaşam boyu öğrenmedeki rolünü ortaya koymayı amaçlamaktadır. Çalışmada ilk olarak bu konu üzerine yapılmış araştırmalar üzerinden kuramsal çerçeve sunulacak, daha sonra kadınların büyük oranda izlemeyi tercih ettikleri “Gülben” programının türsel ve söylemsel özellikleri içerik analizi yöntemiyle değerlendirilecektir.

Keywords

Eğitim, televizyon, içerik analizi, gündüz kuşağı programı, yaşam boyu öğrenme

References

• Aziz, A. (1982). Toplumsallaşma ve Kitlesel İletişim, Ankara Üniversitesi Yayınları, Ankara.
• Cereci, S. (1996). Televizyonun Sosyolojik Boyutu, Şule Yayınları, İstanbul.
• Cereci, S. (1997). “Televizyon Eğitebilir mi?”, Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Sayı: 4, Konya 1997, s. 21-28.
• Çilenti, K. (1980). “Çocuk Ve Kitle İletişim Araçları”, Çocuk Ve Eğitim, (Yay. Haz.: N. Koç), Ankara: TED Yay.
• Çilenti, K. (1982). “Televizyonla Eğitim İlkeleri Ve Türkiye’deki Uygulamalar”, A.Ü. EBF Dergisi, Cilt: 15, Sayı:2, s. 151-164.
• Çilenti, K. (1984). Eğitim Teknolojisi Ve Öğretim, Ankara: Özel Yayın.
• Eslin, M. (1991). Televizyon Beyaz Camın Arkası. Çev. Murat Çiftkaya, Pınar Yayınları. İstanbul.
• Hergenhahn, Baldwin R. and Matthew H. Olson (1997). An Introduction to Theories of Learning. New Jersey, USA: Prentice Hall. Aktaran: Mustafa Aksoy, “Kavram Olarak Hayat boyu Öğrenme ve hayat boyu Öğrenmenin Avrupa Birliği
• Serüveni”, Ahmet Yesevi Üniversitesi Bilig Türk Dünyası sosyal Bilimler Dergisi, 2013 / Sayı 64, 23-48.
• Karahan, U. Z. (2000). Televizyon ve Kadın. Alfa Yayınevi, İstanbul.Nordstrom, N. M. (2008). Top 10 Benefits of Lifelong Learning. Erişim: Ekim 2010, h􀆩 p://www.selfgrowth.com/ar􀆩 cles/Top_10_Benefi ts_of_Lifelong_Learning.html
• Kurt, A. (2001). Televizyonun Toplum Üzerindeki Etkilerinin Sosyolojik İncelemesi, Sakarya Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitusu. Yuksek Lisans Tezi, Sakarya.
• Mills, W. (1974). İktidar Seçkinleri. Çev. Ü. Oskay. Ankara: Bilgi Yayınevi.
• Özad, B. E. (2011). “Medya Okuryazarlığı ve Yetişkinlerin Öğrenmesi”, Nurçay Türkoğlu, Melda Cinman Şimşek (der.) Medya Okuryazarlığı, İstanbul: Parşomen Yayıncılık, s. 87-95.