BibTex RIS Cite

-

Year 2015, Volume: 39 Issue: 1, 159 - 186, 10.04.2015

Güven Gürkan Öztan , Egemen B. Bezci

Abstract

The Turkish State of Emergency originated following the military coup in 12 September 1980 and lasted until the end of November 2002. Initially, the emergency state created a different set of administrative and legal rules in the areas where it was mainly implemented in the Kurdish populated regions in Turkey. However, the suspension of the norm under the emergency state that lasted almost for two decades caused a perpetuating shift in the civil and military administrations in Turkey. Moreover, it caused the emergency state to be not solely a legal and administrative implementation but a continuous reflection of Turkish raison d’état when it faces a crisis. This continuous reflection is also apparent in Turkey’s national threat perception and attribution of civil and military roles in public and political spheres. The attribution of civil and military roles under the emergency state, thus, both blurred the line between the distinct civil and military roles, as well as, the line between the norm and exception. In order to trace back the origins of the idea on the state of emergency in Turkey and derive the necessary empirical argument in the theoretical discussion, this article analyses minutes of the National Security Board (Milli Güvenlik Konseyi) and Consultation Assembly (Danışma Meclisi) during the relevant discussions. In order to explore the impact of state of emergency on the successor civilian governments, the article also analyses relevant parliamentary minutes and statements. Moreover, this study makes an analytical survey of the Turkish emergency state and highlights that, due to the long course of emergency rule; the line between ‘exception’ and ‘norm’ became blurred. We also focus on how the Turkish Armed Forces stepped into the civilian domain to restore state authority while the Kurdistan Workers’ Party (PKK) advanced its military campaign against the Turkish state in 1980s and 1990s. We also shed light on the changing military tactics, strategies and their consequences by referring to emergency of state in the early 1990s. We argued that Turkish General Staff was the practical state institution to decide upon the declaration of the state of emergency through the National Security Council. At the end of paper we claim that the emergency state emerged as not solely a legal and administrative implementation but a continuous reflection of Turkish raison d’état when it faces a crisis

Keywords

Emergency state civil-military relations political violence Kurdish question

References

  • Agamben G (1998). Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life. California: Stanford University Press.
  • Agamben G (2005). State of Exception. Chicago: University of Chicago Press.
  • Aydınlı E, Özcan N A ve Akyaz D (2006). The Turkish Military’s March Toward Europe. Foreign Affairs, 85, 77-90.
  • Benjamin W (2010). Şiddetin Eleştirisi Üzerine. İçinde: çev. E Göztepe, A Çelebi (der), Şiddetin Eleştirisi Üzerine, İstanbul: Metis, 19-43.
  • Bezci E B (2014). Intelligence Reform and Threat Perception in Turkey. Journal of Mediterranean and Balkan Intelligence, 3, 25-42.
  • Bilgiç T Ü (2009). The Military and Europenization Reforms in Turkey. Middle Eastern Studies, 45, 803-824.
  • Bozaslan H (2014). “Neden Silahlı Mücadele?”: Türkiye Kürdistanı’nda Şiddeti Anlamak. İçinde: Çeğin G ve Şirin İ (der), Türkiye’de Siyasal Şiddetin Boyutları. İstanbul: İletişim Yayınları, 149-164.
  • Brown J (1989). The Military and Society: The Turkish Case. Middle Eastern Studies, 25, 387-404.
  • Cizre Ü (1993). AP-Ordu İlişkileri: Bir İkilemin Anatomisi. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Cizre Ü (1999). Muktedirlerin Siyaseti: Merkez Sağ-Ordu-İslamcılık. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Dağı İ (1996). Democratic Transition in Turkey, 1980–83: the Impact of European Diplomacy. Middle Eastern Studies, 32, 124-141.
  • Danışma Meclisi (1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Danışma Meclisi Tutanak Dergisi. Birleşim: 153, Oturum: 1, 29.08.1983
  • Danışma Meclisi (1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Danışma Meclisi Tutanak Dergisi. Birleşim: 153, Oturum: 2, 29.08.1983.
  • Demirel T (2005). Lessons of Military Regimes and Democracy: The Turkish Case in a Comparative Perspective. Armed Forces & Society, 31, 245-271.
  • Duran L (1995). Bunalım Kararnameleri. AÜ Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 50, 141-158.
  • Ergut F (2014). Devlet ve Politik Şiddet: Latin Amerika ve Türkiye’de Gerilla Hareketleri. İçinde: Çeğin G ve Şirin İ (der), Türkiye’de Siyasal Şiddetin Boyutları. İstanbul: İletişim Yayınları, 207-224.
  • Foucault M (2009). Security, Territory, Population: Lectures at the College de France 1977-1978. New York: Macmillan.
  • Gemalmaz M S (1991). Historical Roots of Martial Law Within the Turkish Legal System: Perspectives and Text. Ankara: Institute of Public Administration for Turkey and the Middle East Human Rights Research and Documentation Center.
  • Harp Akademileri Komutanlığı (1993). Güneydoğu Anadolu’da Devam Etmekte Olan Bölücü Hareketin Gelecekteki Muhtemel Seyri ve Türkiye’nin Bütünlüğüne Etkileri. İstanbul: Harp Akademileri Basımevi.
  • Heper M, Güney A (1996). The Military and Democracy in the Third Turkish Republic. Armed Forces & Society, 22, 619-642.
  • İnsel, A (1997). Milli Güvenlik Hükümetleri ve Kesintisiz Darbe Girişimi, Birikim, 96, 15-19.
  • Jacoby T (2005). Semi-Authoritarian Incorporation and Autocratic Militarism in Turkey. Development and Change, 36, 647-648.
  • Kaplan, S (2002). Din-u Devlet all over Again? The Politics of Military Secularism and Religious Militarism in Turkey Following the 1980 coup. International Journal of Middle East Studies, 34, 113-127.
  • Savcı B (1961). Siyasi İlimler ve Hukuk II: Türkiye’de Devlet Hayatında Askeri Mahiyetin ve Tesirin Seyrine Bir Bakış. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 16, 39-54.
  • Smith D L (2011). Less Than Human: Why We Demean, Enslave and Exterminate Others. New York: St. Martin’s Press.
  • Marcus A (2007). Blood and Belief: The PKK and the Kurdish Fight for Independence. New York: New York University Press.
  • Milli Güvenlik Konseyi (25.10.1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Milli Güvenlik Konseyi Tutanak Dergisi. 2, 178.Birleşim, 1. ve. 2. Oturum.
  • Milliyet (25/08/1984).
  • Milliyet (03/10/1984).
  • Milliyet (07/10/1984).
  • Milliyet (09/10/1984).
  • Milliyet (18/10/1984).
  • Milliyet (05/10/1985).
  • Milliyet (09/04/1993).
  • Milliyet (27/06/1995).
  • Milliyet (30/07/1996)
  • Milliyet (25/01/1997).
  • Milliyet (03/05/1999).
  • Milliyet (05/05/1999).
  • Narlı N (2000). Civil‐Military Relations in Turkey. Turkish Studies, 1, 107-127.
  • Neocleous M (2006). The Problem with Normality: Taking Exception to ‘Permanent Emergency’. Alternatives, 31, 194-204.
  • Özcan G (2007). National Security Council. İçinde: Cizre Ü (der), Democratic Oversight and Reform of Security Sector in Turkey: 2005/2006. Zurich: Lit Verlag Gmbh, 41-58.
  • Öztan G G (2013). Türkiye’de Milli Kimlik İnşası Sürecinde Militarist Eğilimler ve Tesirleri. İçinde: Sünbüloğlu N Y (der), Erkek Millet Asker Millet: Türkiye’de Militarizm, Milliyetçilik,
  • Erkek(lik)ler. İstanbul: İletişim Yayınları, 75-114.
  • Öztan G G (2014). Türkiye’de Militarizm: Zihniyet, Pratik ve Progadanda. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Paker-Balta E (2010). Dış Tehditten iç Tehdide: Türkiye’de Doksanlarda Ulusal Güvenliğin Yeniden İnşası. İçinde: Paker-Balta E, Akça İ (der), Türkiye’de Ordu Devlet ve Güvenlik Siyaseti. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları, 407-433.
  • Paye J C (2007). Global War on Liberty. New York: Telos Press Publishing.
  • Sancar M (2012). “Devlet Aklı” Kıskacında Hukuk Devleti. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Schmitt C (2005). Political Theology. Chicago: University of Chicago Press.
  • Serxwebun (08/1984).
  • Serxwebun (08/1984).
  • Serxwebun (10/1993).
  • Soysal İ (1992). Kaldırılmalı mı?. Milliyet, 4/3/1992.
  • Warhola J, Bezci E B (2010). Religion and State in Contemporary Turkey: Recent Developments in Laiklik. Journal of Church and State, 52, 427-453.Yüksekova Haber, 14/08/2011.
  • Üskül Z (1988). Türkiye’de Sıkıyönetim Uygulamaları Üzerine Notlar. Toplum ve Bilim,42, 85-104.

Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller

Year 2015, Volume: 39 Issue: 1, 159 - 186, 10.04.2015

Güven Gürkan Öztan , Egemen B. Bezci

Abstract

12 Eylül 1980 askeri darbesi Türkiye’de sosyal, ekonomik ve siyasal alanda geniş çaplı değişikliklere yol açmıştır. Aynı zamanda darbe yönetimi, 1982 yılında yürürlüğe giren ve günümüzde de geçerliliğini sürdüren Anayasa’yı hazırlamıştır. 1982 anayasanın önemli özelliklerinden biri olağanüstü hal kavramını Türkiye’nin siyasi arenasına taşıması olmuştur. 1982 Anayasası ile birlikte anayasal düzene dâhil olan olağanüstü hal, mevcut sıkıyönetim uygulamalarının yerine geçerek 1 Mart 1984 tarihinden başlayarak uygulamadan kalktığı 30 Kasım 2002 tarihine kadar varlığını sürdürmüştür. Bu çalışma, olağanüstü hal uygulamasının devlet aklının bir tezahürü olduğunu iddia etmektedir. Tehdit algılamalarına göre şekillenen olağanüstü hal uygulamalarının yasa koyucu ile yasa koruyucu arasındaki sınırların muğlâklaştığı dönemlerde güç kazandığı düşünülmektedir. Olağanüstü halin tesisine ve devamına karar veren muktedirin kendisidir. Bu çalışma öncelikli olarak devlet aklı ve olağanüstü hal kavramlarıyla ne kastedildiğini izah etmeye çalışmaktadır. Sonrasında Türkiye’de olağanüstü hal uygulamasının arkasındaki tartışmaları serimlemek için Milli Güvenlik Konseyi ve Danışma Meclisi tutanaklarını incelemektedir. Olağanüstü halin, askeri yönetimin ardında gelen sivil yönetimler üzerindeki etkisini incelemek için ise Meclis tutanaklarını mercek altına almaktadır. Çalışma boyunca ‘istisna’ ve ‘norm’ arasındaki çizginin olağanüstü hal uygulaması altında nasıl belirsizleştiği analitik bir çerçeveden örneklerle analiz edilmeye çalışılmaktadır. Özellikle 1980’li ve 1990’lı yıllarda Türk Silahlı Kuvvetleri’nin PKK ile silahlı mücadelede devlet otoritesini yeniden tesis etmek adına olağanüstü hal rejiminden yararlandığını ve askerlerin Milli Güvenlik Kurulu üzerinden olağanüstü hale karar veren yetkili merci olduğunu vurgulamaktadır. Bu durumun asker-sivil ve devlet-toplum ilişkisine doğrudan etki ettiği savunulmaktadır.

Keywords

Olağanüstü hal sivil-asker ilişkileri siyasal şiddet Kürt sorunu Milli Güvenlik Konseyi.

References

  • Agamben G (1998). Homo Sacer: Sovereign Power and Bare Life. California: Stanford University Press.
  • Agamben G (2005). State of Exception. Chicago: University of Chicago Press.
  • Aydınlı E, Özcan N A ve Akyaz D (2006). The Turkish Military’s March Toward Europe. Foreign Affairs, 85, 77-90.
  • Benjamin W (2010). Şiddetin Eleştirisi Üzerine. İçinde: çev. E Göztepe, A Çelebi (der), Şiddetin Eleştirisi Üzerine, İstanbul: Metis, 19-43.
  • Bezci E B (2014). Intelligence Reform and Threat Perception in Turkey. Journal of Mediterranean and Balkan Intelligence, 3, 25-42.
  • Bilgiç T Ü (2009). The Military and Europenization Reforms in Turkey. Middle Eastern Studies, 45, 803-824.
  • Bozaslan H (2014). “Neden Silahlı Mücadele?”: Türkiye Kürdistanı’nda Şiddeti Anlamak. İçinde: Çeğin G ve Şirin İ (der), Türkiye’de Siyasal Şiddetin Boyutları. İstanbul: İletişim Yayınları, 149-164.
  • Brown J (1989). The Military and Society: The Turkish Case. Middle Eastern Studies, 25, 387-404.
  • Cizre Ü (1993). AP-Ordu İlişkileri: Bir İkilemin Anatomisi. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Cizre Ü (1999). Muktedirlerin Siyaseti: Merkez Sağ-Ordu-İslamcılık. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Dağı İ (1996). Democratic Transition in Turkey, 1980–83: the Impact of European Diplomacy. Middle Eastern Studies, 32, 124-141.
  • Danışma Meclisi (1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Danışma Meclisi Tutanak Dergisi. Birleşim: 153, Oturum: 1, 29.08.1983
  • Danışma Meclisi (1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Danışma Meclisi Tutanak Dergisi. Birleşim: 153, Oturum: 2, 29.08.1983.
  • Demirel T (2005). Lessons of Military Regimes and Democracy: The Turkish Case in a Comparative Perspective. Armed Forces & Society, 31, 245-271.
  • Duran L (1995). Bunalım Kararnameleri. AÜ Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 50, 141-158.
  • Ergut F (2014). Devlet ve Politik Şiddet: Latin Amerika ve Türkiye’de Gerilla Hareketleri. İçinde: Çeğin G ve Şirin İ (der), Türkiye’de Siyasal Şiddetin Boyutları. İstanbul: İletişim Yayınları, 207-224.
  • Foucault M (2009). Security, Territory, Population: Lectures at the College de France 1977-1978. New York: Macmillan.
  • Gemalmaz M S (1991). Historical Roots of Martial Law Within the Turkish Legal System: Perspectives and Text. Ankara: Institute of Public Administration for Turkey and the Middle East Human Rights Research and Documentation Center.
  • Harp Akademileri Komutanlığı (1993). Güneydoğu Anadolu’da Devam Etmekte Olan Bölücü Hareketin Gelecekteki Muhtemel Seyri ve Türkiye’nin Bütünlüğüne Etkileri. İstanbul: Harp Akademileri Basımevi.
  • Heper M, Güney A (1996). The Military and Democracy in the Third Turkish Republic. Armed Forces & Society, 22, 619-642.
  • İnsel, A (1997). Milli Güvenlik Hükümetleri ve Kesintisiz Darbe Girişimi, Birikim, 96, 15-19.
  • Jacoby T (2005). Semi-Authoritarian Incorporation and Autocratic Militarism in Turkey. Development and Change, 36, 647-648.
  • Kaplan, S (2002). Din-u Devlet all over Again? The Politics of Military Secularism and Religious Militarism in Turkey Following the 1980 coup. International Journal of Middle East Studies, 34, 113-127.
  • Savcı B (1961). Siyasi İlimler ve Hukuk II: Türkiye’de Devlet Hayatında Askeri Mahiyetin ve Tesirin Seyrine Bir Bakış. Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Dergisi, 16, 39-54.
  • Smith D L (2011). Less Than Human: Why We Demean, Enslave and Exterminate Others. New York: St. Martin’s Press.
  • Marcus A (2007). Blood and Belief: The PKK and the Kurdish Fight for Independence. New York: New York University Press.
  • Milli Güvenlik Konseyi (25.10.1983). Olağanüstü Hal Kanun Tasarısı. Milli Güvenlik Konseyi Tutanak Dergisi. 2, 178.Birleşim, 1. ve. 2. Oturum.
  • Milliyet (25/08/1984).
  • Milliyet (03/10/1984).
  • Milliyet (07/10/1984).
  • Milliyet (09/10/1984).
  • Milliyet (18/10/1984).
  • Milliyet (05/10/1985).
  • Milliyet (09/04/1993).
  • Milliyet (27/06/1995).
  • Milliyet (30/07/1996)
  • Milliyet (25/01/1997).
  • Milliyet (03/05/1999).
  • Milliyet (05/05/1999).
  • Narlı N (2000). Civil‐Military Relations in Turkey. Turkish Studies, 1, 107-127.
  • Neocleous M (2006). The Problem with Normality: Taking Exception to ‘Permanent Emergency’. Alternatives, 31, 194-204.
  • Özcan G (2007). National Security Council. İçinde: Cizre Ü (der), Democratic Oversight and Reform of Security Sector in Turkey: 2005/2006. Zurich: Lit Verlag Gmbh, 41-58.
  • Öztan G G (2013). Türkiye’de Milli Kimlik İnşası Sürecinde Militarist Eğilimler ve Tesirleri. İçinde: Sünbüloğlu N Y (der), Erkek Millet Asker Millet: Türkiye’de Militarizm, Milliyetçilik,
  • Erkek(lik)ler. İstanbul: İletişim Yayınları, 75-114.
  • Öztan G G (2014). Türkiye’de Militarizm: Zihniyet, Pratik ve Progadanda. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları.
  • Paker-Balta E (2010). Dış Tehditten iç Tehdide: Türkiye’de Doksanlarda Ulusal Güvenliğin Yeniden İnşası. İçinde: Paker-Balta E, Akça İ (der), Türkiye’de Ordu Devlet ve Güvenlik Siyaseti. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yayınları, 407-433.
  • Paye J C (2007). Global War on Liberty. New York: Telos Press Publishing.
  • Sancar M (2012). “Devlet Aklı” Kıskacında Hukuk Devleti. İstanbul: İletişim Yayınları.
  • Schmitt C (2005). Political Theology. Chicago: University of Chicago Press.
  • Serxwebun (08/1984).
  • Serxwebun (08/1984).
  • Serxwebun (10/1993).
  • Soysal İ (1992). Kaldırılmalı mı?. Milliyet, 4/3/1992.
  • Warhola J, Bezci E B (2010). Religion and State in Contemporary Turkey: Recent Developments in Laiklik. Journal of Church and State, 52, 427-453.Yüksekova Haber, 14/08/2011.
  • Üskül Z (1988). Türkiye’de Sıkıyönetim Uygulamaları Üzerine Notlar. Toplum ve Bilim,42, 85-104.
There are 55 citations in total.

Details

Primary Language Turkish
Journal Section Makale /Articles
Authors

Güven Gürkan Öztan

Egemen B. Bezci

Publication Date April 10, 2015
Published in Issue Year 2015 Volume: 39 Issue: 1

Cite

APA Öztan, G. G., & Bezci, E. B. (2015). Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller. Mülkiye Dergisi, 39(1), 159-186.
AMA Öztan GG, Bezci EB. Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller. Mülkiye Dergisi. April 2015;39(1):159-186.
Chicago Öztan, Güven Gürkan, and Egemen B. Bezci. “Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler Ve Siviller”. Mülkiye Dergisi 39, no. 1 (April 2015): 159-86.
EndNote Öztan GG, Bezci EB (April 1, 2015) Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller. Mülkiye Dergisi 39 1 159–186.
IEEE G. G. Öztan and E. B. Bezci, “Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller”, Mülkiye Dergisi, vol. 39, no. 1, pp. 159–186, 2015.
ISNAD Öztan, Güven Gürkan - Bezci, Egemen B. “Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler Ve Siviller”. Mülkiye Dergisi 39/1 (April 2015), 159-186.
JAMA Öztan GG, Bezci EB. Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller. Mülkiye Dergisi. 2015;39:159–186.
MLA Öztan, Güven Gürkan and Egemen B. Bezci. “Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler Ve Siviller”. Mülkiye Dergisi, vol. 39, no. 1, 2015, pp. 159-86.
Vancouver Öztan GG, Bezci EB. Türkiye’de Olağanüstü Hal: Devlet Aklı, Askerler ve Siviller. Mülkiye Dergisi. 2015;39(1):159-86.
 Download Cover Image
Mülkiye Dergisi: Mülkiyeliler Birliği Konur Sokak No. 1, Kızılay - ANKARA, TÜRKİYE. Tel: +90 312 4185572; Faks: +90 312 4191373; mulkiyedergisi@mulkiye.org.tr / Mülkiye Dergisi, Mülkiyeliler Birliği Genel Merkezi Yayın Organı'dır.