The idea that God is one and unique is referred to in philosophy as monotheism and is opposed to polytheistic systems. In theistic traditions, God's uniqueness, which means that God has no equal or likeness, is considered one of the fundamental attributes of God. In Islamic culture, the uniqueness of God is expressed in the concept of tawhid, and the oneness/uniqueness of God is given great importance. Polytheistic beliefs and idolatry are strongly condemned and God's oneness is tried to be proved. This study examines the views of al-Fārābī and Avicenna, two prominent philosophers in Islamic culture, on the unity of God. These two philosophers consider unity as one of the aspects of the oneness of God, which is a broader notion. Oneness is God's being one in number and having no equal, likeness, counterpart, or opposite in His rank. The other aspects of oneness are simplicity, which means that God's essence is not composed of various parts, and completeness, which means that God's essence is not incomplete in any respect but is perfect in every respect. In our study, we have first touched upon the other aspects of God's oneness, and then the first aspect of oneness, unity, is emphasized. In this context, how al-Fārābī and Avicenna justify God's oneness and the arguments they put forward on this issue are analyzed.
Tanrı’nın bir ve tek olduğu düşüncesi felsefede monoteizm olarak ifade edilir ve politeist sistemlerin karşısında yer alır. Teist geleneklerde Tanrı’nın eşinin ve benzerinin olmadığı anlamına gelen teklik/birlik Tanrı’nın temel sıfatlarından kabul edilir. İslam kültüründe Tanrı’nın tekliği tevhid kavramıyla ifade edilir ve Tanrı’nın birliğine/tekliğine büyük bir önem verilir. Çok tanrılı inançlar ve putperestlik şiddetle kınanarak Tanrı’nın bir olduğu ispatlanmaya çalışılır. Bu çalışmada İslam kültürü içerisinde önde gelen filozoflardan Fârâbî ve İbn Sînâ’nın Tanrı’nın tekliğine dair görüşleri incelenmektedir. Bu iki filozof tekliği daha geniş bir bir mefhum olan Tanrı’nın birliğinin yönlerinden saymaktadır. Teklik Tanrı’nın sayıca bir olması, kendi mertebesinde eşi, benzeri, dengi ve zıddı olmamasıdır. Birliğin diğer yönleri olan basitlik; Tanrı’nın zatının çeşitli parçalardan oluşmadığını, tamlık ise; Tanrı’nın zatının hiçbir bakımdan eksik olmayıp her bakımdan yetkin olduğunu ifade etmektedir. Çalışmamızda Tanrı’nın birliğinin diğer yönlerine temas edildikten sonra birliğin ilk yönü olan tekliğin üzerinde durulmaktadır. Bu kapsamda Fârâbî ve İbn Sînâ’nın Tanrı’nın tek olduğunu nasıl temellendirdikleri ve bu meselede ileri sürdükleri deliller incelenmektedir.
Primary Language | Turkish |
---|---|
Subjects | Islamic Philosophy |
Journal Section | Research Articles |
Authors | |
Publication Date | December 28, 2024 |
Submission Date | November 30, 2024 |
Acceptance Date | December 14, 2024 |
Published in Issue | Year 2024 Volume: 6 Issue: 2 |